Χρόνια το είχα μεράκι να βρεθώ στον τόπο που έγινε την 26η Αυγούστου του 1071 η Μάχη του Μάτζικερτ. Ένα γεγονός λίγο παραμελημμένο στην συμβατική ιστοριογραφία μας.
Οι πιο πολλοί ξέρουν ότι το Βυζάντιο έπεσε τον Μάιο του 1453. Οι περισσότερο προσεκτικοί τοποθετούν την μεγάλη καταστροφή και την αρχή της διαδικασίας της πτώσης το 1204. Στην πραγματικότητα, όμως, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε εδώ, στις εσχατιές του μεγάλου οροπεδίου το 1071.
Όταν ο Ρωμανός Διογένης ταπεινώθηκε από τον Σελτζούκο ηγεμόνα Αλπ Αρσλάν και τα τουρκικά φύλα απέκτησαν την κατ΄ουσίαν κυριαρχία στην Μικρά Ασία και την πρώτη πραγματική μόνιμη εγκατάσταση.
Έναν αιώνα μόλις μετά είχαν φτάσει στο Αιγαίο και το κεφάλαιο της παρουσίας τους στην περιοχή έκλεισε οριστικά στο Μυριοκέφαλο.
Ήθελα καιρό να πάω λοιπόν, αλλά τα προηγούμενα χρόνια δεν δόθηκε η ευκαιρία. Η προκατάληψη για το απρόσιτο της βαθιάς Ανατολικής Τουρκίας ήταν ισχυρότερη από την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία τα μέρη αυτά είναι κανονικά μέρη, όπως η Πόλη και η Σμύρνη. Ασφαλή, φιλόξενα και προσβάσιμα, σήμερα τουλάχιστον, με μια χαρά υποδομές για τον ταξιδιώτη.
Βέβαια θα μου πείτε να πας να δεις τι; Χωράφια; Ναι, χωράφια. Όλοι οι τόποι μπορεί να μοιάζουν ίδιοι, όμως τελικά ο κάθε ένας έχει την δική του μυστική αύρα, τις δικές του μυστικές φωνές.
Πήγα λοιπόν τρεις μέρες πριν την επέτειο. Οι Τούρκοι έχουν εκεί το δικό τους μεγαλοπρεπές μνημείο, δύο γιγαντιαίες στήλες, που προφανώς, με το άνοιγμα τους, συμβολίζουν την μεγάλη τους είσοδο. Το δικό μας μνημείο, με την ευρεία έννοια δικό μας, είναι στην ανοιχτωσιά του κάμπου, στα γύρω ξερά σταροχώραφα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου