Εάν ο μέσος χρήστης του διαδικτύου ρωτηθεί εάν έχει ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, η απάντηση θα είναι απόλυτα καταφατική … αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Ο μέσος χρήστης έχει πρόσβαση στο 4% των πληροφοριών του διαδικτύου, αλλά όχι στο 96% αυτών [1] …
Ο παγκόσμιος ιστός είναι ένα ανοιχτό σύστημα διασυνδεδεμένων πληροφοριών και πολυμεσικού περιεχομένου, που επιτρέπει στους χρήστες του Διαδικτύου να αναζητήσουν πληροφορίες μεταβαίνοντας από ένα έγγραφο στο άλλο.
Κάθε δίκτυο-δομική μονάδα του διαδικτύου αποτελείται από συνδεδεμένους υπολογιστές σε τοπικό επίπεδο, όπως για παράδειγμα το δίκτυο υπολογιστών των κεντρικών γραφείων μιας εταιρίας. Αυτά τα δίκτυα με τη σειρά τους συνδέονται σε ευρύτερα δίκτυα, όπως εθνικά και υπερεθνικά. Το ευρύτερο δίκτυο στον κόσμο λέγεται παγκόσμιος ιστός το οποίο είναι μοναδικό (δηλαδή δεν υπάρχουν παραπάνω από ένα δίκτυα υπολογιστών παγκόσμιας κλίμακας), και στο οποίο συμπεριλαμβάνεται τόσο τα γήινα δίκτυα, όσο και τα δίκτυα των δορυφόρων και άλλων διαστημικών συσκευών που είναι συνδεδεμένα σε αυτό.
Η τεχνολογία του ιστού δημιουργήθηκε το 1989 από τον Βρετανό Timothy John Berners-Lee, που εκείνη την εποχή εργαζόταν στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ερευνών (CERN) στην Γενεύη. Το όνομα που έδωσε στην εφεύρεσή του ο ίδιος ο Lee είναι «World Wide Web», όρος γνωστός σαν «www»
Ο Παγκόσμιος ιστός, το διαδίκτυο, αποτελείται από τρείς επι μέρους ιστούς - δίκτυα
- Ο «Ιστός επιφανείας» ή «ο ορατός ιστός» («surface net» ή «clearnet», ή «lightnet») αντιπροσωπεύει μόνο εκείνο το τμήμα του Παγκόσμιου Ιστού που είναι διαθέσιμο στο κοινό να αναζητήσει πληροφορίες με κοινές μηχανές αναζήτησης. Σύμφωνα με κάποια πηγή, τον Ιούνιο του 2015, ο κατάλογος της Google για τον ιστό επιφανείας περιείχε 14,5 δις σελίδες
- Το «Βαθύ δίκτυο» ή «αόρατο δίκτυο» ή «κρυμμένο δίκτυο» («Deep Web» ή «Deepnet» ή «Undernet») αποτελεί το τμήμα του Παγκόσμιου Ιστού (www) που δεν ανήκει στον Ιστό επιφανείας (Surface Web) και συντίθεται από ιστοσελίδες στις οποίες υπάρχει μεν πρόσβαση, αλλά όχι μέσω των μηχανών αναζήτησης. Συνήθως τέτοιο υλικό είναι προσβάσιμο μόνο όταν ένας χρήστης αναζητά μια συγκεκριμένη βάση δεδομένων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει διαθέσιμος φανερός σύνδεσμος
Ο Mike Bergman που επινόησε τη φράση, είχε πει πως το να ψάχνει κανείς στο Internet σήμερα είναι σαν να σέρνει ένα δίχτυ στην επιφάνεια του ωκεανού: Πολλά μπορεί να πιαστούν στο δίχτυ, αλλά υπάρχει ένας πλούτος πληροφοριών που βρίσκονται βαθιά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πιαστούν ... Οι περισσότερες πληροφορίες του Web είναι θαμμένες μέσα σε ιστοτόπους με δυναμικά παραγόμενες ιστοσελίδες, και οι συνηθισμένες μηχανές αναζήτησης δεν μπορούν να τις εντοπίσουν. Οι παραδοσιακές μηχανές αναζήτησης δεν μπορούν να ανακτήσουν το περιεχόμενο του Deep Web. Αυτές οι σελίδες δεν υπάρχουν μέχρι να δημιουργηθούν δυναμικά σαν αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης αναζήτησης.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις μελέτης στο Πανεπιστήμιο Berkeley της California το 2001, το Βαθύ Δίκτυο (Deep Web) αποτελείται περίπου από 91.000 terabytes. Αντίθετα το επιφανειακό Web (που είναι εύκολα προσπελάσιμο από τις μηχανές αναζήτησης) είναι περίπου 167 terabytes. Η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, υπολογίστηκε πως το 1997 είχε 3.000 terabytes, ενώ το 2011, το Youtube υπολογίζεται ότι είχε αποθηκευμένα περίπου 200.000.000 videos, συνολικού μεγέθους 5000 terabytes.
- To σκοτεινό διαδίκτυο, («dark web») είναι ένας ανώνυμος διαδικτυακός ιστός, στον οποίο σκιώδεις χρήστες έχουν πρόσβαση σε κρυφές υπηρεσίες.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για θετικούς είτε για αρνητικούς σκοπούς και αποτελείται από τα αποκαλούμενα σκοτεινά δίκτυα ή «darknet» (συνήθως δίκτυα επικάλυψης), που προσεγγίζονται με συγκεκριμένο λογισμικό και άδειες με τη συχνή χρήση πρωτοκόλλων και θυρών που απαντώνται σε μη τυποποιημένες επικοινωνίες. Δύο χαρακτηριστικοί τύποι σκοτεινών δικτύων είναι τα δίκτυα F2F, που χρησιμοποιούνται για ανταλλαγές αρχείων με σύνδεση peer-to-peer.
Το σκοτεινό διαδίκτυο από την άλλη, είναι συχνά διαθέσιμο στο κοινό – εάν αυτό γνωρίζει πώς να βρει αυτό που αναζητά - γιατί υπάρχει σε ένα εναλλακτικό «στρώμα» του διαδικτύου. Αυτό το εναλλακτικό στρώμα συχνά κατασκευάζεται από κάποια κοινότητα, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία, την αυτονομία ή και την ιδεολογία της.
Τέτοιες κοινότητες χρησιμοποιούν το σκοτεινό διαδίκτυο για διάφορες δραστηριότητες θετικές ή αρνητικές. Το σκοτεινό διαδίκτυο χρησιμοποιείται για παράνομες ή και εγκληματικές δραστηριότητες, όπως διανομή υλικού παιδικής πορνογραφίας, hacking, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, πωλήσεις όπλων και ναρκωτικών, κάθε είδους παράνομες αγοραπωλησίες κ.α. Ωστόσο, επίσης χρησιμοποιείται και σαν βοήθημα πολιτών, προκειμένου να αποφύγουν μέτρα λογοκρισίας που εφαρμόζονται από διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ
To άρθρο είναι μία πρώτη μικρή ενημέρωση για μία πολύ μεγάλη υπόθεση. Για άλλους μπορεί να αποτελεί μία «εγκυκλοπαιδική» πληροφορία που στο επόμενο 10λεπτο θα έχει ξεχαστεί, ενώ για κάποιους άλλους να είναι μία πρόκληση που θα τους κάνει να θελήσουν μία βουτιά σε βαθύτερα νερά …
Όσοι λοιπόν ενδιαφέρεστε για το πως θα μπορούσατε να μπείτε στο «βαθύ δίκτυο», για το αν είναι ασφαλές ή ανώνυμο, ή για το αν υπάρχει λόγος να το κάνετε, μπορείτε να βρείτε κάποιες πρώτες πληροφορίες και οδηγίες ΕΔΩ και ΕΔΩ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
[1] Ο υπολογισμός του μεγέθους του Web, καθώς και του ποσοστού προσβασιμότητας του μέσου χρήστη σ΄αυτό, διαφέρει από πηγή σε πηγή και κανένας αριθμός δε μπορεί να θεωρηθεί ως ακριβής. Ωστόσο σχετικά με τον αριθμό των πηγών του Deep Web υπάρχουν πιο ακριβείς εκτιμήσεις: Το 2004 ο He ανακάλυψε 300.000 Deep Web Sites σε ολόκληρο τον παγκόσμιο ιστό και σύμφωνα με τον Shestakov, περίπου οι 14.000 υπήρχαν στο Ρώσικο τμήμα του Web το 2006
ΠΗΓΕΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου