Η Μεγάλη Εικόνα: Η Τουρκία το νέο Πακιστάν της μεσόγειου – η οικονομική κρίση που έρχεται και οι καταναγκαστικές κινήσεις του σουλτάνου που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε θερμό ατύχημα με την Ελλάδα.

Είναι γεγονός ότι η Τουρκία το 2018 ακολουθεί με ταχύτατους ρυθμούς τα βήματα του Πακιστάν, μίας χώρας με συχνές κρίσεις και ακόμα περισσότερα προβλήματα, όπου η στρατιωτική ηγεσία προωθεί το όραμα ενός αυστηρού πολιτικού  Ισλάμ, εντελώς εχθρικού προς τις ΗΠΑ και τα ευρύτερα δυτικά συμφέροντα. Βέβαια η Τουρκία δεν έχει μετατραπεί ακόμα σε Πακιστάν, καθώς η μετατόπισή της προς αυτή την κατεύθυνση συναντά τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας του πληθυσμού που επιθυμεί την προσέγγιση με την Ευρώπη και την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Επιπρόσθετα η οικονομία της χώρας  παραμένει προς το παρόν ισχυρότερη σε σύγκριση με την χρόνια κλυδωνιζόμενη οικονομική κατάσταση του Πακιστάν, με το τραπεζικό της σύστημα να διατηρεί αισθητά μεγαλύτερο βαθμό αξιοπιστίας.

Επιπλέον και σε αντίθεση με το Πακιστάν, η ισλαμοποίησή της δεν προωθείται από την στρατιωτική της ηγεσία, αλλά από έναν εκλεγμένο πρόεδρο. Μάλιστα έως την περίοδο των σαρωτικών μεταρρυθμίσεων του Recep Tayyip Erdoğan, ο τουρκικός στρατός αποτελεί ιστορικά μία δύναμη που υπονομεύει τους εκάστοτε εκλεγμένους πολιτικούς ηγέτες, ακόμα και μέσω πραξικοπημάτων με πρόσχημα την προστασία και την διαφύλαξη της κοσμικής παράδοσης του ιδρυτή της νέας Τουρκίας Kemal Ataturk.

Το δυστύχημα στην περίπτωση των Τούρκων εστιάζεται στο γεγονός ότι ο Erdoğan ακολουθεί πιστά το πακιστανικό πρότυπο, με αναμφίβολα επικίνδυνες συνέπειες για την χώρα. Ο πρώην πρέσβης του Πακιστάν στην Washington, Husain Haqqani, συγγραφέας ενός εξαιρετικού έργου με θέμα την ιστορική διαδρομή του στρατιωτικού κατεστημένου της χώρας του προς τον εναγκαλισμό και την υιοθέτηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, θεωρεί πως ο Τούρκος πρόεδρος αντιγράφει πιστά την τακτική  του δικτάτορα του Πακιστάν, στρατηγού Zia ul-Haq, της περιόδου 1978-1988. Όπως ο Πακιστανός στρατηγός, ο Erdoğan, προωθεί βήμα προς βήμα νομοθετικές και κοινωνικές ρυθμίσεις που ενισχύουν την ισλαμοποίηση της χώρας και μάλιστα τον Ιανουάριο του 2018, προκρίνει ένα νέο σχέδιο χρηματοδοτήσεων και επιδοτήσεων των ισλαμικών σχολείων, παρεμβαίνοντας με αναπόφευκτες δραματικές συνέπειες για την παιδεία στην χώρα.

Σύμφωνα με τον Haqqani που αξιολογεί προσεκτικά τις κινήσεις του Τούρκου προέδρου, ο Erdoğan αντιγράφει το πακιστανικό πρότυπο της σύζευξης του ακραίου εθνικισμού με τον ριζοσπαστικό θρησκευτικό ζήλο των φανατικών μουσουλμάνων. Μετά το 1978 ο Zia ul-Haq σταδιακά επιβάλλει με διατάγματα τον ισλαμικό νόμο, τροποποιεί το σύνταγμα, περιθωριοποιεί τα κοσμικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις αντιτιθέμενες στις κινήσεις του προσωπικότητες, δημιουργώντας παράλληλα ινστιτούτα για την προώθηση της ισλαμοποίησης που επιβιώνουν και μετά τον θάνατό του το 1988. Ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να επαναλάβει τον σχεδιασμό του, αν και συμπεριφέρεται εντελώς μυωπικά, καθώς όχι μόνον οι δυτικοί, αλλά ακόμα και οι νέοι Ρώσοι σύμμαχοί του το τελευταίο που επιθυμούν είναι μία τοξική πακιστανική παραλλαγή στην ανατολική Μεσόγειο.

Ο Erdoğan προσπαθεί να ακολουθήσει την προσέγγιση των Πακιστανών στον πόλεμο των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν, όπου οι μυστικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες πληροφοριών του Πακιστάν, ανέχονται και συχνά ενθαρρύνουν το Δίκτυο Haqqani των ακραίων ισλαμιστών (καμία σχέση με τον συνώνυμο πρώην πρέσβη της χώρας), με στόχο την δημιουργία γραμμών επικοινωνίας και ανεφοδιασμού των Αφγανών Ταλιμπάν και άλλων τρομοκρατικών ομάδων που πλήττουν τις αμερικανικές δυνάμεις και την νέα αφγανική κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά όμως οι Πακιστανοί παραμένουν σύμμαχοι των Αμερικανών, υποστηρίζοντας μετά το 2001 τις επιχειρήσεις τους εναντίον της al Qaeda, αν και ο ηγέτης της Osama bin Laden εντοπίζεται τελικά στο Abbottabad, μία από τις ισχυρά φρουρούμενες πακιστανικές πόλεις, λόγω της ύπαρξης της εξαιρετικής στρατιωτικής ακαδημίας της χώρας.

Κατά τρόπο ανάλογο η Τουρκία ακολουθεί την ίδια τακτική, καθώς στην πρώτη περίοδο που ακολουθεί την έκρηξη του πολέμου στην Συρία το 2011, ανέχεται ή και ενθαρρύνει την διέλευση μαχητών από τα νότια σύνορά της, που κατευθύνονται προς την πρωτεύουσα του βραχύβιου ισλαμικού χαλιφάτου στην Raqqa. Παράλληλα οι μυστικές της υπηρεσίες επιβλέπουν τις αποστολές οπλισμού στους ισλαμιστές της Συρίας και ακόμα και στις ημέρες μας η χώρα παραμένει ένα φιλικό καταφύγιο για την Hamas, την ακραία ισλαμιστική οργάνωση που ελέγχει την λωρίδα της Γάζας από το 2007. Πρόσφατα και μάλλον προκλητικά, στην σύνοδο της Ομάδας Χρηματοοικονομικής Δράσης (Financial Action Task Force), που παρακολουθεί και αντιμετωπίζει σε διεθνές επίπεδο τις λαθραίες και παράνομες διακινήσεις χρήματος, η Τουρκία σπεύδει να ακυρώσει την κίνηση των Αμερικανών να επιβάλλουν καθεστώς στενής παρακολούθησης των πακιστανικών τραπεζών με στόχο τις χρηματοδοτήσεις της τρομοκρατίας.

Αναμφίβολα η Τουρκία δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει την μετατροπή της σε ένα Πακιστάν της Μεσογείου, αλλά όπως επισημαίνουν έμπειροι διπλωμάτες, με προεξέχοντα τον πρώην Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα Eric Edelman, ακολουθεί πιστά μία τροχιά προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση, απογοητεύοντας τους συμμάχους της. Προς το παρόν τα ευρύτερα συμφέροντα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ επιτάσσουν μία στάση αναμονής, αλλά η επαμφοτερίζουσα πολιτική και η λυκοφιλία με την δύση που προωθεί ο Τούρκος πρόεδρος επικαλούμενος στο εκλογικό του σώμα την ανάδειξη της χώρας του σε περιφερειακή υπερδύναμη στην περιοχή, εξαντλεί την υπομονή των συμμάχων του και την βραχυπρόθεσμη ανοχή τους. Αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσει την επιβολή συγκεκριμένων ορίων στην συμπεριφορά του, με κίνδυνο εάν τα καταπατήσει να διαρρήξει τις σχέσεις του μαζί τους, γεγονός που νομοτελειακά θα επιταχύνει την πορεία την χώρας προς την άβυσσο μίας νέας κρίσης.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην Διεθνή Διάσκεψη Επενδυτικών Προοπτικών του REUTERS στα μέσα Νοεμβρίου του 2017, διατυπώνεται η άποψη ότι η Τουρκία αντιπροσωπεύει ένα ατύχημα που πρόκειται να συμβεί σύντομα και η μόνη διέξοδος για τα εμπλεκόμενα στην χώρα διεθνή επενδυτικά σχήματα έγκειται στην σχεδίαση των αναγκαίων διαδικασιών περιορισμού ή και εκμηδενισμού των αναμενόμενων απωλειών τους.

Αν και στην Ελλάδα κυριολεκτικά αναλύονται καθημερινά οι λεπτομέρειες της τουρκικής προκλητικότητας και μάλιστα στα όρια του παραλόγου, με συνέπεια να προβληματίζουν μάλλον αδικαιολόγητα την κοινή γνώμη, η μεγάλη εικόνα παρουσιάζει μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Οι διπλωματικές αστοχίες του Τούρκου προέδρου, η μυωπική του συμπεριφορά έναντι του συνασπισμού που ηγείται η Σαουδική Αραβία, η αδυναμία να εξισορροπηθούν οι σχέσεις με το Ιράν σε επίπεδα ανεκτά από τους δυτικούς του συμμάχους, οι ποικίλες προκλήσεις όχι μόνον στο Αιγαίο και στην Κύπρο και κυρίως η διαφαινόμενη είσοδος της τουρκικής οικονομίας σε φάση περιδίνησης, συνθέτουν ένα πλαίσιο ζοφερών συνθηκών, το οποίο όμως δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα την τουρκική ηγεσία.

Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2018, εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, η χώρα θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα των κατά τους σκακιστές forcé κινήσεων, δηλαδή καταναγκαστικών κινήσεων, χωρίς δυνατότητα επιλογών, με μοναδικό κριτήριο την παράταση του χρόνου έως το προδιαγραφόμενο μοιραίο ατύχημα ακόμα και με την Ελλάδα. Η οικονομική απειλή ώθησε το καθεστώς Erdoğan σε πρόωρες εκλογές για την εκλογή προέδρου στις 24 Ιουνίου, με την ελπίδα μίας άνετης νίκης που ενδεχομένως θα επιτρέψει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων κατά κύριο λόγο στον οικονομικό τομέα, χωρίς πλέον την πίεση του πολιτικού κόστους λόγω της προεκλογικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά, όπως είναι ευνόητο, η στάση της Τουρκίας στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στην Συρία εντάσσεται σε μία επικοινωνιακή προεκλογική εκστρατεία με μοναδικό αντικειμενικό σκοπό την επανεκλογή του Recep Tayyip Erdoğan, χωρίς άλλο ουσιαστικό περιεχόμενο. Βέβαια όταν είσαι στριμωγμένος από παντού όπως ο Erdoğan μπορεί να αποτολμήσει και ένα θέρμο επεισόδιο με την Ελλάδα αν κρίνει ότι θα έχει εκλογικά οφέλη από αυτό.