Η μεγάλη εκκρεμότητα στις σχέσεις Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου

Είναι πράγματι πολύ βαρετό πλέον να ακούς μετά από τις τριμερείς συναντήσεις τους επικεφαλής της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Αιγύπτου να αναφέρουν ότι εκφράζουν «τη δέσμευσή τους να προχωρήσουν γρήγορα στις διαπραγματεύσεις σχετικά με την οριοθέτηση των κοινών θαλάσσιων συνόρων τους».
Συνεχώς το ίδιο ακούμε και αποτέλεσμα δεν βλέπουμε… όλο διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων και αποτέλεσμα μηδέν. Ασφαλώς και θα μπορούσε η υπόθεση αυτή να έχει παρασκήνιο το οποίο αγνοούμε, όμως η διατύπωση της ανωτέρω θέσης εγείρει και προβληματισμό για πολύ συγκεκριμένο λόγο.
Στα στοιχειώδη μαθήματα περί του Δικαίου της Θάλασσας, συμπεριλαμβάνεται ότι η σύμβαση UNCLOS (United Nations Convention Law of the Sea) δεν επιτρέπει τριμερείς οριοθετήσεις. Κατά συνέπεια, χρειάζεται να γίνουν πρώτα διμερείς οριοθετήσεις! Δηλαδή οριοθέτηση μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου, Ελλάδας-Κύπρου και Κύπρου-Αιγύπτου.
Εν συνεχεία, τα τρία κράτη θα πρέπει να συναποφασίσουν ποιο θα είναι το τριεθνές σημείο που οι ΑΟΖ των τριών κρατών θα συμπίπτουν. Ασφαλώς δεν πρόκειται για ένα απλό θέμα, καθώς παρά την προσέγγιση των τριών χωρών και το κίνητρο του πλούτου υδρογονανθράκων, τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν δεν είναι και λίγα.
Μυστικό δεν είναι, επί παραδείγματι, ότι η Αίγυπτος «γκρινιάζει» διότι θεωρεί ότι η Ελλάδα ασχολείται περισσότερο από όσο θα έπρεπε με τον παράγοντα Τουρκία με αποτέλεσμα την απουσία προόδου, αφού μερικές φορές υπάρχουν θέματα που ως εκ της φύσεώς τους δεν γίνεται να ισορροπήσουν, όταν ο ένας λέει «άσπρο» και ο άλλος «μαύρο», ενώ η πλευρά που περιμένει (σ.σ. Αίγυπτος) δεν ενδιαφέρεται σε αυτή τη συγκυρία για το «γκρίζο».
Από την άλλη πλευρά, η συνήθης στάση της Ελλάδας είναι ότι η γεωγραφία μας έχει καταδικάσει να ζούμε μαζί με τον κακό γείτονα και οποιαδήποτε απρόσεκτη κίνηση θα τη βρούμε μπροστά μας στο μέλλον, αργότερα ή γρηγορότερα. Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη να δοθεί στην οριοθέτηση πλήρης επήρεια (full effect) στο Καστελόριζο και τη Στρογγύλη, με την Τουρκία να απειλεί Θεούς και δαίμονες, περιπλέκει την εικόνα.
Έτσι, θα γίνει και μια de facto οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Τουρκία και μία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Με αυτές τις οριοθετήσεις δεν θα υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Τουρκία. Να αναμένουμε έμμεση αναφορά του θέματος από τον Ερντογάν που θα μας έρθει όπου να ‘ναι.
Βέβαια, παρά την κρίση, η Ελλάδα θα πρέπει να θυμάται αφενός ότι «η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς» (βλ. Κύπρος) και αφετέρου εάν είναι η υπόθεση να μην επιλύεται δίχως σύγκρουση, υπάρχει και ο Θουκυδίδης που συμβουλεύει κάποια πράγματα, τα οποία επειδή αποτελούν δύσκολες αποφάσεις μεταξύ μη ευχάριστων επιλογών, επιλέγουμε να αδιαφορούμε…
Εκτός κι αν όντως πιστεύουν αυτοί που μας κυβερνούν ότι θα φέρουν «άνοιξη» στο τόπο και πλημμυρίσουμε από χρήμα επενδυτών, για να βουτάνε αυτοί όσα βγάζει αυτός που βάζει το χρήμα και παίρνει ρίσκο να το χάσει, για να κάνουν… «κοινωνική πολιτική» παριστάνοντας τους τιμωρούς αλά Ρομπέν των Δασών (σ.σ. Εξαρχείων στην περίπτωσή τους).
Οι ψευδαισθήσεις, η ανικανότητα, η ιδιοτέλεια και η εγγενής ηλιθιότητα δεν είναι η πρώτη φορά που καταστρέφει τη χώρα. Απλά τώρα φαίνεται περισσότερο από ποτέ… ας μη γίνει αυτή η κατάσταση το τελευταίο καρφί στην κάσα της χώρας και μάλιστα σε μια ιστορική περίοδο όπου παρά την τραγική οικονομική κατάσταση, σε επίπεδο διεθνών συμμαχιών η χώρα μόνο «ξεκρέμαστη» δεν θα πρέπει να θεωρείται.
Εν κατακλείδι, θα πρέπει επίσης να στείλουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες, που υπάρχουν για πολλά χρόνια τώρα, στον ΟΗΕ. Διότι κάτι ακούστηκε και το μεταδώσαμε, όμως για κάποιον μαγικό λόγο δεν έχει γίνει κάτι. Αυτό ήθελε να κάνει ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος από το 2004. Μακάρι, να συμβεί αυτό έστω και 13 χρόνια αργότερα. Τιμή στη μνήμη του.

Σχόλια