Σίγουρα, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολύ διαφορετικές από πολλές απόψεις. Αλλά οι χώρες έχουν γίνει παρόμοιες σε δύο σημαντικά σημεία μετά την ορκωμοσία του Trump στις 20 Ιανουαρίου. Αμφότερες έχουν ηγέτες που ανέλαβαν τα καθήκοντά τους με έναν λαϊκισμό που έπιασε απροετοίμαστους τους αντιπάλους τους, ανατρέποντας τα πολιτικά κατεστημένα των χωρών τους.
Του Gregory Feifer
Οι πρώτες ημέρες του προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump, στο Οβάλ Γραφείο -βαρυφορτωμένες από ερωτήματα περί ψευδών ειδήσεων, παραπληροφόρηση, και επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων- μοιάζουν πολύ με εκείνες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεκαέξι χρόνια πριν, ο Πούτιν ήταν στις πρώτες μέρες της αναμόρφωση της πολιτικής και της κοινωνίας της χώρας του, μετά την άνοδό του στην εξουσία το προηγούμενο έτος.
Έχοντας ήδη κάμψει την ανεξαρτησία των κορυφαίων βιομηχανιών, όπως της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας και του μεγαλύτερου εξαγωγέα μετάλλων της χώρας, ο πρόεδρος έστρεψε την προσοχή του στον άλλοτε ζωηρό ελεύθερο Τύπο. Τον Απρίλιο του 2001, ένας κρατικά ελεγχόμενος μέτοχος μειοψηφίας στον μοναδικό ανεξάρτητο εθνικό τηλεοπτικό σταθμό της Ρωσίας, το NTV, ανακοίνωσε ότι ήθελε να εκδιώξει τους διευθυντές του σταθμού για να σώσει τον σταθμό από μια επικείμενη χρεοκοπία.
Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές αψήφησαν τις άσχημες μετεωρολογικές συνθήκες μια μονότονη, υγρή ημέρα έξω από τα σοβιετικής εποχής στούντιο του σταθμού στο βόρειο τμήμα της Μόσχας για να καταγγείλουν την ξαφνική ανησυχία για τα οικονομικά του NTV και το γεγονός ότι ένας μέτοχος της μειοψηφίας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια τέτοια σαθρή δικαιολογία για να εκτροχιάσει την εταιρεία.
Έχοντας καταφύγει στα γραφεία στον επάνω όροφο, αντιστεκόμενοι δημοσιογράφοι επέσπευσαν να καλύψουν την αντιπαράθεση ζωντανά καθώς ένα ρεύμα διασημοτήτων και βουλευτών της αντιπολίτευσης έφθαναν για να πιούν, να καπνίσουν και να κάνουν αστεία στο γραφείο του διευθυντή, Yevgeny Kisleyov.
Αλλά έκαναν λίγα για να διαλύσουν την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Ο Kiselyov, ο πιο έγκυρος εκφωνητής ειδήσεων της Ρωσίας, που ήταν μεταξύ των πιο διεισδυτικών επικριτών της κυβέρνησης, είπε το αυτονόητο. «Αυτό δεν είναι μια οικονομική υπόθεση», μου είπε ο άψογα χτενισμένος δημοσιογράφος εκείνη την εποχή, κάνοντας μια κομψή κίνηση με το τσιγάρο του.
«Αυτή είναι μια επιθετική κατάληψη από την κυβέρνηση. Θέλει να εθνικοποιήσει το κανάλι, επειδή κάνουμε ερωτήσεις. ‘Ποιος είναι ο κ Πούτιν;’, για παράδειγμα. Άλλα κανάλια έχουν την απάντηση σε αυτό. Είναι έτοιμη για αυτούς από το Κρεμλίνο. Είναι ένας εθνικός ήρωας, μια ιδιοφυΐα!». Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν -το μόνο πρόσωπο του οποίου η γνώμη πραγματικά έχει σημασία- διατηρούσε απόλυτη σιγή ασυρμάτου.
Σύντομα έγινε σαφές ότι καμία πραγματική δημόσια κατακραυγή δεν ήταν επικείμενη, επειδή οι περισσότεροι Ρώσοι είτε υποστήριζαν τις ενέργειες του Πούτιν είτε δεν ενδιαφέρονταν αρκετά για να καταγράψουν την διαφωνία τους. Στις 3 π.μ. το Σάββατο της επόμενης εβδομάδας, φύλακες ασφαλείας εισέβαλαν στο στούντιο και έξωσαν τους δημοσιογράφους, γυρίζοντας γρήγορα μια σημαντική σελίδα στην μετα-σοβιετική ιστορία της Ρωσίας.
Με συμπληρωμένο άλλο ένα βήμα της σταδιακής εδραίωσης της εξουσίας του Πούτιν, [ο Πούτιν] προχώρησε σε άλλους στόχους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, κεντρίζοντας μεθοδικά την πολιτική και την δημόσια αντίδραση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ:http://foreignaffairs.gr/articles/71163/gregory-feifer/poy-diaferoyn-tramp-kai-poytin
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου