Η (νέα) στρατηγική του Ερντογάν και το ΝΑΤΟ

Το ατυχές πραξικόπημα στην Τουρκία και η επιθετική αλλαγή στρατηγικής Ερντογάν, που πλέον είναι πανίσχυρος -σχεδόν «σουλτάνος»-, από την εγγύτητα στην Ευρώπη και τη Δύση προς την Ευρασία δημιουργούν σειρά από νέα δεδομένα για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και φυσικά την Ελλάδα. Η πάγια εμμονή των «μεγάλων δυνάμεων» και της μοναδικής υπερδύναμης ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού ότι η Τουρκία έχει τον καθοριστικό ρόλο για την ισορροπία και τους συσχετισμούς στο γεωπολιτικό τόξο Καύκασος - Μαύρη Θάλασσα, Εγγύς Ανατολή - Ασία και Ανατολική Μεσόγειος - Β. Αφρική παύει εκ των πραγμάτων να ισχύει.


Αρκεί ένα γεγονός των προηγούμενων εβδομάδων για να προκαλέσει σημαντικές ρωγμές στο σημαίνον για τη γεωπολιτική και τη συλλογική ασφάλεια της Δύσης αυτό δόγμα. Κατά τη διάρκεια των γενικευμένων ταραχών και της αποσταθεροποίησης που προκάλεσε η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία η σημαντικότατη βάση του Ιντσιρλίκ -για τα νατοϊκά στρατεύματα- έμεινε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τροφοδοτούμενη με ενέργεια μόνο από τις γεννήτριες που διαθέτει για λόγους ασφαλείας. Αυτό το περιστατικό είναι αρκετό για να αλλάξουν τα πλάνα του ΝΑΤΟ και όχι μόνο σε σχέση με το πού θα βρίσκονται τα «ορμητήρια», τα «μετόπισθεν» και οι βάσεις ανεφοδιασμού του στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης ή στο δυτικό όριο της Ασίας.

Παραλλήλως η ίδια η πραγματικότητα στο εσωτερικό της Τουρκίας προδιαθέτει κάθε σοβαρό ως προς τη συγκρότηση και την εμπειρία του επιτελείο σχεδιασμού να εμπλουτίσει τα δεδομένα και να λάβει πρόνοιες για τη νέα πραγματικότητα στην ευρύτερη περιοχή. Η Τουρκία είναι η βάση της Αδελφότητος των Μουσουλμάνων μετά την εποχή Μόρσι στην Αίγυπτο. Του πλέον σεβάσμιου, απειλητικού και διεθνοποιημένου ιερατείου του ριζοσπαστικού - οικουμενικού Ισλάμ. Χωρίς η Αδελφότητα να είναι επιθετική σέχτα όπως οι ουαχαμπίτες της Σαουδικής Αραβίας ή ομάδες και οντότητες των σαλαφιστών και του Τζιχάντ, όπως το δίκτυο Αλ Κάιντα και το Χαλιφάτο του ISIS, αποτελεί το εποικοδόμημα της κουλτούρας συγκρότησης ενός πραγματικού χαλιφάτου. Μιας νέας ηγετικής Βαβυλώνας, κυρίαρχης στο Ισλάμ. Η Τουρκία του Ερντογάν, θέλοντας να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως παγκόσμια δύναμη του Ισλάμ και όχι απλώς περιφερειακής δύναμης της στρατιωτικοδιπλωματικής διάταξης της Δύσης στην Ευρασία, έχει δώσει ασφαλή βάση διαμονής στην ανώτερη κάστα της Αδελφότητας των Μουσουλμάνων αλλά και λειτουργίας της σε όλο τον κόσμο και ειδικά στα πλέον ισχυρά στρώματα μουσουλμάνων όχι μόνο στην Αραβία ή την Αφρική αλλά στα οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά «ρετιρέ» της Δύσης και των χριστιανών. Τα στελέχη της Αδελφότητας από την Αίγυπτο ή το Κατάρ έχουν πλέον έδρα την Τουρκία και όχι το Πακιστάν, τη Σαουδική Αραβία ή τις μουσουλμανικές χώρες του Καυκάσου ή της Αφρικής.

Το πρόβλημα Τουρκία συνίσταται στο ότι εγκαταλείπει τη Δύση και κινείται ανατολικά, στην ευρύτητα της μεγάλης Ανατολής της Ευρασίας. Σε δυνάμεις όπως η Ρωσία ή ή Κίνα και πολύ περισσότερο της αναδυόμενης Ινδίας ή του φιλικού της Πακιστάν. Η Τουρκία αυτή -που δεν είναι «επιτήδειος ουδέτερος»- βλέπει το μέλλον σε έναν παγκόσμιο διπολισμό με τη συγκρότηση ενός διεθνούς οργανισμού ισλαμικών κρατών και υπερδυνάμεων τύπου ΟΗΕ των μουσουλμάνων, χωρίς κράτη των χριστιανών ή των Εβραίων σε αυτόν. Η Τουρκία αυτή δεν μπορεί ταυτοχρόνως να έχει σχέση με το ΝΑΤΟ και πρόσβαση στους απόρρητους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς της Δύσης. Οι βάσεις των δυτικών θα πρέπει να μεταφερθούν στο επίπεδο της ανατολικής Μεσογείου από την Τουρκία στα δίδυμα κράτη του Ελληνισμού. Την Ελλάδα και την Κύπρο. Το δε ΝΑΤΟ να κινηθεί ανατολικά βλέποντας ενδεχομένως ως νέα μέλη το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Μενέλαος Τασιόπουλος
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου