Για όσους μπορεί να μην το έχουν καλοσκεφτεί το Σύνταγμα είναι το κορυφαίο σύνολο κανόνων και αρχών που προστατεύουν το λαό από την αυθαιρεσία και τη βία της εξουσίας. Ταυτόχρονα, νομιμοποιούν τη βία της εξουσίας εφ όσον ασκείται (η εξουσία από το λαό) στο όνομα του λαού υπέρ του λαού.
Μέχρι εδώ μπορεί και να περνάει κανείς στο Συνταγματικό ή στις αρχές του Κοινωνικού Συμβολαίου, αν ο καθηγητής δεν είναι ψείρας ή κακεντρεχής. Περνάει επίσης αν είναι ένα συνονθύλευμα προσώπων που έχουν για στόχο τη συζήτηση είτε σε επίσημο όργανο είτε σε καφενείο, εφ όσον ο στόχος είναι το καλό του λαού ή της κουβέντας ή του συντάγματος.
Εκεί που δεν περνάει είναι όταν η συζήτηση γίνεται από ένα συνονθύλευμα προσώπων, που δεν ενδιαφέρεται ούτε για το σύνταγμα ούτε για το λαό ούτε για την κουβέντα. Μόνο για προπέτασμα καπνού ώστε να καλύψει άλλες ανομίες.
Και δεν περνάει για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Επειδή το Σύνταγμα είναι το πρώτο και το τελευταίο καταφύγιο και εγγύηση του λαού απέναντι στην αυθαιρεσία και τη βία της εξουσίας.
Ο αναγνώστης θα θυμηθεί ίοως ότι μια Ευρώπη αιματοκυλίστηκε στα μέσα του 1800 από επαναστάσεις σε όλες σχεδόν της χώρες της από τους λαούς που απαιτούσαν ένα πράγμα για να διασφαλιστούν από τους ηγεμόνες, τους βασιλιάδες, τους αυτοκράτορες, τα μυστικοσυμβούλια: Σύνταγμα. Δε ζητούσαν ούτε καφέ ούτε νόμους. Σύνταγμα ζητούσαν. Εδώ, το πήραν με την απειλή των όπλων στρατός και λαός από το βασιλιά στις 3 του Σεπτέμβρη του 1843.
Αυτό λοιπόν το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ του λαού και των εκάστοτε εκπροσώπων του για να διασφαλίζει το λαό και να οριοθετεί την εξουσία, κάποτε ήταν στα χέρια του λαού να το υπερασπιστεί (πώς αλλιώς) και το υπερασπιζόταν όταν στους δρόμους μαχόταν με το ακροτελεύτιο άρθρο 114 του συντάγματος στο στόμα, θυμίζοντας στο βασιλιά ποιος είναι ο κυρίαρχος.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια και ο λαός δεν έχει πια βασιλιά. Έχει, όμως σύνταγμα και το ακροτελεύτιο άρθρο του δεν είναι πια το 114, αλλά το 120 και προβλέπει ακριβώς το ίδιο πράγμα:
Ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Τη θέση του 114 την πήρε το 120 και τη θέση του βασιλιά την πήρε η αυθαιρεσία των κομμάτων. Τα οποία, αφού χάζεψαν το λαό με την αμορφωσιά που τον ποτίζουν εδώ και 4 δεκαετίες ( κοντά 2 γενιές δηλαδή) και με την ατιμώρητη απαξίωση των κανόνων δικαίου, τον έχουν για υποζύγιο ακριβώς όπως τον είχαν και οι δεσποτείες και οι βασιλείες, με μια διαφορά: Το αφήνουν και ψηφίζει μια φορά κάθε τόσο.
Και, το σπουδαιότερο, τον αφήνουν να συμμετάσχει αν θέλει στη νομή του φέουδου της εξουσίας, ως λοβιτουρατζής, αεριτζής, οικόσιτο του δημόσιου κορβανά, απατεώνας, ψεύτης, καταχραστής, διαπλεκόμενος με τη βρωμιά της εξουσίας και των οικονομικών παραγόντων, που τρώνε τα λεφτά του λαού παρέα με την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία είναι μία και η αυτή εξουσία: Η κομματοκρατία σε συνεργασία με την κρατική γραφειοκρατία και την παρασιτική οικονομία. Όπως και το 1840 και το 1880…
Απέναντι σ όλη αυτή την αυθαιρεσία δεν αντέδρασε κανένα άρθρο 120, ακριβώς γιατί οι «Έλληνες που δικαιούνται και υποχρεούνται» έχουν απλώς ευνουχιστεί από τα καλούδια που τους τάιζε όλη αυτή η καμαρίλα και που τα λέμε άφθονα καταναλωτικά αγαθά της καλοπέρασης με δανεικά κι αγύριστα. Αυτά που έγιναν ανάγκες χωρίς να είναι. Κοινώς, οι Έλληνες πούλησαν την ελευθερία τους, τις άμυνές τους και τα δικαιώματά τους για τρείς σακούλες του Βασιλόπουλου. Όχι του γιού του βασιλιά πια. Αυτού που έχει τώρα τα καλούδια.
Οι Έλληνες:
δεν συγκινήθηκαν καθόλου με την αντισυνταγματική ψήφιση του Πρώτου μνημονίου, γιατί δεν μπορεί να παραχωρηθεί αρμοδιότητα σε ξένα όργανα χωρίς ψήφιση από τουλάχιστον 180 βουλευτές.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από την παραίτηση από εθνική κυριαρχία που πρόβλεπε το Δεύτερο μνημόνιο και που αντισυνταγματικά ψηφίστηκε.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από τη δέσμευση του συνόλου της εθνικής περιουσίας που αντισυνταγματικά ψηφίστηκε.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από την παραβίαση της βασικής διεθνούς νομικής αρχής ότι η επιβίωση του λαού είναι υπερβάλλον αγαθό της αποπληρωμής ξένων χρεών.
Και δεν συγκινήθηκαν για δύο βασικούς λόγους:
Γιατί δεν έχουν συνείδηση και συναίσθηση ότι το κράτος δεν είναι των κυβερνήσεων, αλλά οι κυβερνήσεις είναι του κράτους των πολιτών και
Γιατί δεν έχουν συνείδηση Πολιτών, αλλά υπηκόων. Οι οποίοι,, έτσι αισθάνονται, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τα βολεύουν έτσι που να επιβιώνουν απλώς, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Όπως ακριβώς τα ζώα.
Καμιά αξιοπρέπεια, καμιά υπερηφάνεια, καμιά υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων σαν το Σύνταγμα. Όχι σαν αρχή. Σαν Κορυφαίο δικαίωμα για να είσαι αφεντικό στο σπίτι σου.
Τώρα, αυτός που έχει ξεφτιλίσει και ήθος και αξιοπρέπεια και αντίσταση και δικαιώματα με τη στάση του, δίνοντας στο λαό άλλο ένα παράδειγμα για μίμηση ραγιαδισμού και δειλίας («τι να κάνουμε, μας πίεζαν»), έρχεται να εξευτέλίσει και την ιδέα του Συντάγματος, βάζοντάς το στο τραπέζι για συζήτηση δήθεν, προκειμένου να μεταθέσει τη σύγκρουση και την κουβέντα από τη φορομπηξία και τα εργατοκτόνα νομοσχέδια που έρχονται, στις …λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα! Τα οποία ο ίδιος έχει κάνει στην πράξη κουρελόπανα!
Και τον ακολουθεί κατά πόδας η αντιπολίτευση αντί να τον κράζει σε δρόμους και σε πλατείες για την εκτροπή.
Για το λαό ούτε λόγος. Ακολουθεί την παλιά καλή συμβουλή, που τον έφερε εδώ που είναι σήμερα: «Παιδάκι μου, κοίτα εσύ το εαυτό σου και άσε τους άλλους να κουρεύονται»
Η συνταγματική αναθεώρηση μας μάρανε.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Πηγή Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Μέχρι εδώ μπορεί και να περνάει κανείς στο Συνταγματικό ή στις αρχές του Κοινωνικού Συμβολαίου, αν ο καθηγητής δεν είναι ψείρας ή κακεντρεχής. Περνάει επίσης αν είναι ένα συνονθύλευμα προσώπων που έχουν για στόχο τη συζήτηση είτε σε επίσημο όργανο είτε σε καφενείο, εφ όσον ο στόχος είναι το καλό του λαού ή της κουβέντας ή του συντάγματος.
Εκεί που δεν περνάει είναι όταν η συζήτηση γίνεται από ένα συνονθύλευμα προσώπων, που δεν ενδιαφέρεται ούτε για το σύνταγμα ούτε για το λαό ούτε για την κουβέντα. Μόνο για προπέτασμα καπνού ώστε να καλύψει άλλες ανομίες.
Και δεν περνάει για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Επειδή το Σύνταγμα είναι το πρώτο και το τελευταίο καταφύγιο και εγγύηση του λαού απέναντι στην αυθαιρεσία και τη βία της εξουσίας.
Ο αναγνώστης θα θυμηθεί ίοως ότι μια Ευρώπη αιματοκυλίστηκε στα μέσα του 1800 από επαναστάσεις σε όλες σχεδόν της χώρες της από τους λαούς που απαιτούσαν ένα πράγμα για να διασφαλιστούν από τους ηγεμόνες, τους βασιλιάδες, τους αυτοκράτορες, τα μυστικοσυμβούλια: Σύνταγμα. Δε ζητούσαν ούτε καφέ ούτε νόμους. Σύνταγμα ζητούσαν. Εδώ, το πήραν με την απειλή των όπλων στρατός και λαός από το βασιλιά στις 3 του Σεπτέμβρη του 1843.
Αυτό λοιπόν το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ του λαού και των εκάστοτε εκπροσώπων του για να διασφαλίζει το λαό και να οριοθετεί την εξουσία, κάποτε ήταν στα χέρια του λαού να το υπερασπιστεί (πώς αλλιώς) και το υπερασπιζόταν όταν στους δρόμους μαχόταν με το ακροτελεύτιο άρθρο 114 του συντάγματος στο στόμα, θυμίζοντας στο βασιλιά ποιος είναι ο κυρίαρχος.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια και ο λαός δεν έχει πια βασιλιά. Έχει, όμως σύνταγμα και το ακροτελεύτιο άρθρο του δεν είναι πια το 114, αλλά το 120 και προβλέπει ακριβώς το ίδιο πράγμα:
Ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στο πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Τη θέση του 114 την πήρε το 120 και τη θέση του βασιλιά την πήρε η αυθαιρεσία των κομμάτων. Τα οποία, αφού χάζεψαν το λαό με την αμορφωσιά που τον ποτίζουν εδώ και 4 δεκαετίες ( κοντά 2 γενιές δηλαδή) και με την ατιμώρητη απαξίωση των κανόνων δικαίου, τον έχουν για υποζύγιο ακριβώς όπως τον είχαν και οι δεσποτείες και οι βασιλείες, με μια διαφορά: Το αφήνουν και ψηφίζει μια φορά κάθε τόσο.
Και, το σπουδαιότερο, τον αφήνουν να συμμετάσχει αν θέλει στη νομή του φέουδου της εξουσίας, ως λοβιτουρατζής, αεριτζής, οικόσιτο του δημόσιου κορβανά, απατεώνας, ψεύτης, καταχραστής, διαπλεκόμενος με τη βρωμιά της εξουσίας και των οικονομικών παραγόντων, που τρώνε τα λεφτά του λαού παρέα με την εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία είναι μία και η αυτή εξουσία: Η κομματοκρατία σε συνεργασία με την κρατική γραφειοκρατία και την παρασιτική οικονομία. Όπως και το 1840 και το 1880…
Απέναντι σ όλη αυτή την αυθαιρεσία δεν αντέδρασε κανένα άρθρο 120, ακριβώς γιατί οι «Έλληνες που δικαιούνται και υποχρεούνται» έχουν απλώς ευνουχιστεί από τα καλούδια που τους τάιζε όλη αυτή η καμαρίλα και που τα λέμε άφθονα καταναλωτικά αγαθά της καλοπέρασης με δανεικά κι αγύριστα. Αυτά που έγιναν ανάγκες χωρίς να είναι. Κοινώς, οι Έλληνες πούλησαν την ελευθερία τους, τις άμυνές τους και τα δικαιώματά τους για τρείς σακούλες του Βασιλόπουλου. Όχι του γιού του βασιλιά πια. Αυτού που έχει τώρα τα καλούδια.
Οι Έλληνες:
δεν συγκινήθηκαν καθόλου με την αντισυνταγματική ψήφιση του Πρώτου μνημονίου, γιατί δεν μπορεί να παραχωρηθεί αρμοδιότητα σε ξένα όργανα χωρίς ψήφιση από τουλάχιστον 180 βουλευτές.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από την παραίτηση από εθνική κυριαρχία που πρόβλεπε το Δεύτερο μνημόνιο και που αντισυνταγματικά ψηφίστηκε.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από τη δέσμευση του συνόλου της εθνικής περιουσίας που αντισυνταγματικά ψηφίστηκε.
δεν συγκινήθηκαν καθόλου από την παραβίαση της βασικής διεθνούς νομικής αρχής ότι η επιβίωση του λαού είναι υπερβάλλον αγαθό της αποπληρωμής ξένων χρεών.
Και δεν συγκινήθηκαν για δύο βασικούς λόγους:
Γιατί δεν έχουν συνείδηση και συναίσθηση ότι το κράτος δεν είναι των κυβερνήσεων, αλλά οι κυβερνήσεις είναι του κράτους των πολιτών και
Γιατί δεν έχουν συνείδηση Πολιτών, αλλά υπηκόων. Οι οποίοι,, έτσι αισθάνονται, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να τα βολεύουν έτσι που να επιβιώνουν απλώς, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Όπως ακριβώς τα ζώα.
Καμιά αξιοπρέπεια, καμιά υπερηφάνεια, καμιά υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων σαν το Σύνταγμα. Όχι σαν αρχή. Σαν Κορυφαίο δικαίωμα για να είσαι αφεντικό στο σπίτι σου.
Τώρα, αυτός που έχει ξεφτιλίσει και ήθος και αξιοπρέπεια και αντίσταση και δικαιώματα με τη στάση του, δίνοντας στο λαό άλλο ένα παράδειγμα για μίμηση ραγιαδισμού και δειλίας («τι να κάνουμε, μας πίεζαν»), έρχεται να εξευτέλίσει και την ιδέα του Συντάγματος, βάζοντάς το στο τραπέζι για συζήτηση δήθεν, προκειμένου να μεταθέσει τη σύγκρουση και την κουβέντα από τη φορομπηξία και τα εργατοκτόνα νομοσχέδια που έρχονται, στις …λαϊκές ελευθερίες και τα δικαιώματα! Τα οποία ο ίδιος έχει κάνει στην πράξη κουρελόπανα!
Και τον ακολουθεί κατά πόδας η αντιπολίτευση αντί να τον κράζει σε δρόμους και σε πλατείες για την εκτροπή.
Για το λαό ούτε λόγος. Ακολουθεί την παλιά καλή συμβουλή, που τον έφερε εδώ που είναι σήμερα: «Παιδάκι μου, κοίτα εσύ το εαυτό σου και άσε τους άλλους να κουρεύονται»
Η συνταγματική αναθεώρηση μας μάρανε.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Πηγή Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου