Το Brexit επικράτησε. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλυδωνίζεται. Όλες οι ευρωσκεπτικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις πανηγυρίζουν το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και όχι άδικα το χαρακτηρίζουν ως ήττα της Γερμανίας και της ανόητης πολιτικής της στην Ευρώπη.
Προφανώς η Γερμανία, επί του προκειμένου, ηττήθηκε. Ποιος όμως θα υποστεί πρώτος τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης; Η ίδια και η ΕΕ ή η «νικήτρια» Βρετανία; Ήδη ώρες μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος η Σκωτία, επίσημα, και η Βόρεια Ιρλανδία μέσω του Σιν Φέιν, έκαναν λόγο ανοικτά για απόσχισή τους. Την ίδια ώρα η Ισπανία, επίσημα, ζητά συγκυριαρχία επί του στρατηγικού βράχου του Γιβραλτάρ και η Αργεντινή κλιμακώνει τη στρατηγική της στον ΟΗΕ για τα Φόκλαντ.
Αν όλα αυτά συνιστούν αιτία πανηγυρισμών για τον -επιεικώς- φαιδρό Φάρατζ και τους συναντιλήπτορές του στην Ευρώπη, της ελληνικής ακροδεξιάς συμπεριλαμβανομένης, τότε μόνο ψυχίατρος μπορεί να αποφανθεί, καθώς καθίσταται εμφανές ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ίσως πάψει να είναι Ηνωμένο, πολύ πριν καταρρεύσει η «γερμανική» Ευρώπη.
Μπορεί όμως να καταρρεύσει η γερμανική Ευρώπη; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Ακόμα και φύγουν άλλες χώρες όπως η Ουγγαρία, για παράδειγμα, ακόμα και η Ολλανδία, ο πυρήνας που θα απομείνει θα είναι ιδιαιτέρως ισχυρός και φυσικά θα έχει επικεφαλής τη Γερμανία, η οποία αν χάσει εκ Δυσμών είναι πιθανό να στραφεί ακόμα περισσότερο προς Ανατολάς ενισχύοντας τους οικονομικούς της δεσμούς με τη Μόσχα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για Βρετανία και ΗΠΑ, που θα έχουν πυροβολήσει «τα πόδια τους», περιπλέκοντας την ευρωπαϊκή εξίσωση ασφαλείας.
Το Brexit δεν θα ωφελήσει τη Βρετανία. Δεν θα ωφελήσει ούτε καν τους ευρωσκεπτικιστές των οποίων η Βρετανία αποτελούσε το όχημα έκφρασης. Το κλειδί για ανατροπή της ευρωπαϊκής κατάστασης δεν θα είναι μια Αγγλία της έκτασης της εποχής του Κρόμγουελ, χωρίς την Ιρλανδία, αλλά η Γαλλία.
Μόνο αν οι Γάλλοι αυτοκτονήσουν εκλέγοντας πρόεδρο τη Λεπέν η ΕΕ που εδώ και χρόνια στηρίζεται στον γαλλογερμανικό άξονα θα καταρρεύσει. Μια Αγγλία του Φάρατζ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ζημιά στον εαυτό της και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στις δυνάμεις της παράνοιας στη Γηραιά Ήπειρο.
Και όσο οπαδός του Brexit να είναι κάποιος δεν μπορεί να παραγνωρίσει την ποιότητα των προσώπων που ηγούνται του στρατοπέδου αυτού, αλλά και των ομοίων τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, συν του ότι στηρίχθηκαν στην ψήφο μεγάλων ηλικιακών κατηγοριών που εξαιτίας της δικής τους ευρωφοβίας υπαγόρευσαν μια πορεία την οποία η πλειοψηφία της ποιο νέας γενιάς δεν επιθυμούσε. Παρόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο είχε εξασφαλίσει από την ΕΕ σχεδόν σκανδαλώδεις εξαιρέσεις.
Η Γερμανία άσκησε ομολογουμένως μια αλαζονική, καθόλου διορατική πολιτική και τώρα όπως έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα προκαλώντας δύο παγκοσμίους πολέμους. Το αντίδοτο όμως σε αυτή τη Γερμανία δεν είναι ο Φάρατζ, η Λεπέν, ο Όρμπαν και ο Μιχαλολιάκος και προφανώς δεν είναι ούτε ο Πούτιν, ο πλέον ωφελημένος κατά πολλούς από το αποτέλεσμα, που ωστόσο μέσω των σχέσεών του με τους ανωτέρω ευρωσκεπτικιστές, φιλότιμα καλλιέργησε καιρό τώρα πιστός στο «διαίρει και βασίλευε».
Ο Φάρατζ και οι ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη μίλησαν για ψήφο ελευθερίας. Πόσο ελεύθερη θα νιώθει μια ακρωτηριασμένη Βρετανία; Το αφήνουμε στην κρίση του κάθε αναγνώστη. Δυστυχώς, αν η διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου επισυμβεί δεν θα είναι ένα βήμα προς την ελευθερία, αλλά προς άγνωστες πανευρωπαϊκές περιπέτειες με απρόβλεπτες συνέπειες (παρά το απειλητικό προηγούμενο της ευρωπαϊκής Ιστορίας), σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο, που πολλοί δεν συνειδητοποιούν ότι πλέον δεν επικεντρώνεται στις εξελίξεις στη Γηραιά Ήπειρο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου