Η αύξηση των φόρων είναι σταθερή στη διάρκεια αυτής της δεκαπενταετίας και μάλιστα τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης οι φόροι έχουν αυξηθεί ακόμη και αν τα εισοδήματα έχουν μειωθεί. Η φορο-μανία, οδηγεί σε συνεχείς αλλαγές του φορολογικού πλαισίου, συχνά αντισυνταγματικές, που καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό και την πραγματική οικονομία.Η οικονομική ασφυξία που δημιουργεί ο συνδυασμός της αύξησης των φόρων και της μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος, δημιουργεί ένα αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχει πια η φοροδοτική ικανότητα και όσο και αν αυξάνονται οι φόροι τα κρατικά έσοδα θα μειώνονται και θα αυξάνονται τα χρέη και η φοροδιαφυγή.
Η φορολαίλαπα από το 2002 που η χώρα μας έγινε μέλος της ευρωζώνης μέχρι σήμερα κόστισε στους Έλληνες πολίτες 601,47 δις ευρώ. Κι έτσι ενώ τα τελευταία 22 χρόνια έχουν πληρωθεί 810 δις ευρώ σε φόρους συνολικά το μεγαλύτερο μέρος τους πληρώθηκε από το 2002 και μετά, όταν η χώρα μας έγινε μέλος της ευρωζώνης και από τότε ως σήμερα... οι Έλληνες φορολογούμενοι πλήρωσαν 601,47 δις ευρώ. Από το σύνολο των φόρων το μεγαλύτερο μέρος είναι οι έμμεσοι φόροι που έφτασαν στα 473,84 δις ευρώ, ενώ οι άμεσοι στα 335,9... Μια σύγκριση με το 1993, είναι ενδεικτική αφού το 1993 οι άμεσοι φόροι ήταν 4 δις ευρώ περίπου, ενώ οι έμμεσοι ξεπέρασαν τα 9 δις.
Το 2009 πληρώθηκε το μεγαλύτερο ποσό άμεσων φόρων με το ποσό να αγγίζει τα 26,7 δις ευρώ. Την ίδια χρονιά οι έμμεσοι έπιασαν ταβάνι φθάνοντας τα 34 δις. Ετσι ενώ το 1993 το σύνολο των φόρων έμμεσων και άμεσων που πλήρωσαν οι πολίτες ήταν 13 δις. ευρώ το 2014 πλήρωσαν 45 δις. ευρώ, ενώ το 2009 που ήταν η χρονιά ρεκόρ στην είσπραξη φόρων πληρώθηκαν 60 δις. ευρώ συνολικών φόρων.
Είναι χαρακτηριστικό της υπερφορολόγησης που ήρθε με το Μνημόνιο, ότι ενώ την πενταετία 1999-2004 το σύνολο των φόρων που πληρώθηκαν ήταν 170 δις. ευρώ την πενταετία των Μνημονίων 2010-2014 το συνολο των φόρων έφτασε τα 237 δις ευρώ. Το 2014και παρά την κρίση και τα μειωμένα εισοδήματα, λόγω της υπερφορολόγησης το κράτος εισέπραξε 22% περισσότερα έσοδα σε σχέση με το 2002, και 242% συγκριτικά με το 1993.
Οι φόροι του 2009 σε σύγκριση με τι 2003 ήταν περισσότεροι κατά 65% ή κατά 24 δις. ευρώ. Η κρίση δεν είχε αρχίσει ακόμη και το 2009 είναι η χρονική στιγμή όπου η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έφθασε στο ανώτατο σημείο της αποδίδοντας συνολικά 61 δις ευρώ στο κράτος.
Η καμπύλη Laffer
Η καμπύλη Laffer καταδεικνύει ότι από ένα συγκεκριμένο επίπεδο φορολόγησης και μετά, η φοροδοτική ικανότητα εξαντλείται.Η καμπύλη Laffer, η οποία έγινε γνωστή διεθνώς τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αποδεικνύει ότι από ένα σημείο και μετά όσο και αν επιβάλει περισσότερους φόρους ένα κράτος δεν είναι δυνατόν να τους εισπράξει. Κι αυτό γιατό όταν οι φόροι ξεπερνούν το όριο της δυνατότητας των φορολογούμενων το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες νααδυνατούν ν’ ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις και τότε είτε χρωστάνε, είτε φοροδιαφεύγουν, είτε αποφασίζουν να τερματίσουν τιςεπιχειρηματικές τους δραστηριότητας προκαλώντας ζημιά στην πραγματική οικονομία και την κοινωνία,και απώλειες φορολογικών εσόδων.
Δηλαδή, από ένα σημείο και πλέον, ο φορολογούμενος παρουσιάζει μειωμένη φοροδοτική ικανότητα και ανεξαρτήτως της επιβολής νέων ή/και αυξημένων φόρων, τα έσοδα συρρικνώνονται. Η κατάσταση που δημιουργείται επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την οικονομία, αφού το ποσοστό ανεργίας αυξάνεται, τα ασφαλιστικά ταμεία εισπράττουν λιγότερες εισφορές, ενώ άλλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα χάνουν το πελατολόγιό τους και δημιουργούν ζημιές.
Συνεχώς αλλάζει το φορολογικό πλαίσιο.
Και δεν είναι μόνο το τεράστιο νούμερο των φόρων και η ζημιά που κάουν στην οικονομία, αλλά και οι συνεχείς αλλαγές στο φορολογικό σύστημα που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και τη λειτουργία της αγοράς, αφου εκλείπει κάθε έννοια σταθερότητας.Το φορολογικό σύστημα της Ελλάδος αλλάζει κατά μέσο όρο κάθε 3 χρόνια, ρεκόρ που έσπασε στα χρόνια του Μνημονίου με τις αλλαγές του φορολγικού πλαισίου να συμβαίνουν ακόμη συχνότερα.
Η απουσία σταθερής φορολόγησης ματαιώνει κάθε σχέδιο των... επιχειρήσεων, όπως επίσης και τον προγραμματισμό των νοικοκυριών. Το κλίμα αβεβαιότητας λειτουργεί αρνητικά, αφού επηρεάζει την κατανάλωση και μειώνει τα έσοδα. Κατ’ επέκταση, η μειωμένη κατανάλωση στραγγαλίζει οικονομικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί στη φοροδιαφυγή και προκαλεί μεγαλύτερη απώλεια ρευστότητας με αποτέλεσμα λιγότερα κεφάλαια στην πραγματική οικονομία, στους μισθούς και στα ασφαλιστικά ταμεία.
Από το 1975 έως και το 2004, τριάντα χρόνια περίπου, το φορολογικό σύστημα της χώρας μας έχει αλλάξει 10 φορές. Κατά μέσο όρο αλλάζει κάθε 3 χρόνια. Η μεγαλύτερη χρονική διάρκεια όπου διατηρήθηκε το ίδιο φορολογικό σύστημα ήταν την 8ετία 1994 – 2001, όπου ο κατώτατος συντελεστής ήταν στο 5% και ο ανώτατος στο 45%.
Αντισυνταγματικές αλλαγές
Στη διάταξη της παρ. 5 του άρθρου 4 του Συντάγµατος ορίζεται ότι οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν αδιακρίτως στα δηµόσια βάρη αναλόγως των δυνάµεών τους. Από την ίδια πιο πάνω διάταξη του Συντάγματος απορρέει και η αρχή της φοροδοτικής ικανότητας με την έννοια ότι κάθε πολίτης πρέπει να συνεισφέρει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Η φράση «αναλόγως των δυνάμεών τους» σημαίνει ουσιαστικά ότι η φορολογική επιβάρυνση επιμερίζεται ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος κάθε πολίτη. Οι πολίτες χωρίς εισόδημα δεν έχουν καμία φορολογική επιβάρυνση, γιατί η φοροδοτική τους ικανότητα είναι μηδενική. Με τον Νόμο 3842/2010 αντικαταστάθηκε το σύστημα προσδιορισμού του φορολογητέου εισοδήματος των πολιτών με βάση τις δαπάνες διαβίωσής τους, με ένα άλλο σύστημα του οποίου η λειτουργία βασίζεται σε πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα αντικειμενική μεθοδολογία.
Το νέο αυτό σύστημα δεν αποβλέπει στη σύλληψη της φοροδιαφυγής, αλλά στην υπαγωγή σε φόρο όλων ανεξαιρέτως των πολιτών όταν το δηλούμενο εισόδημά τους είναι κατώτερο του αντικειμενικώς προσδιοριζομένου.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει φορολογικό «σάρωμα» επί δικαίους και αδίκους, ώστε να οφείλονται φορολογικά έσοδα απ' όλους τους πολίτες που έχουν μικρή φοροδοτική ικανότητα ή δεν έχουν καμία απολύτως φοροδοτική ικανότητα, και ακόμη η συλλογή επιπλέον φορολογικών εσόδων από πολίτες που δεν φοροδιαφεύγουν. Έτσι, για παράδειγμα, έγγαμος άνεργος με μισθούμενη κατοικία 50 τ.μ. με
το σύστημα αυτό υπήχθη σε φόρο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία φοροδοτική ικανότητα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου