27 Απριλίου 1941: Οι Γερμανοί εισβάλουν στην Αθήνα – Ποιοι τους υποδέχθηκαν και ο ρόλος του Τσολάκογλου

Κυριακή 7 Απριλίου 1941. Είναι η Κυριακή των Βαϊων εκείνου του θλιβερού έτους όπου τα πρώτα Γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα. Σε ένα καφενείο στους Αμπελόκηπους περίμεναν τους εισβο­λείς οι τέσσερις άνδρες που ανέλαβαν το θλιβερό καθήκον της παράδοσης της πόλεως των Αθηνών. Ήταν ο φρούραρχος Αθηνών υπο­στράτηγος Χρ. Καβράκος, ο νομάρχης Αττικοβοιωτίας Κ. Πεζόπουλος και οι δήμαρχοι Αθηναίων και Πειραιώς Αμ­βρόσιος Πλυτάς και Μιχ. Μανούσκος.

..».Οι πρώτες πρωινές ώρες με την υπόκρουση απόμακρων εκρήξεων. Δεν ήσαν όμως κανονιές ή μπόμπες -δεν ακουγόταν κανένας κρότος μάχης που προσήγγιζε. Ανατιναζόντουσαν αποθήκες με όπλα.Η τελευταία και πιο ισχυρή έκρηξις έγινε στις 7.30.Και έπειτα καθώς κατέπαυσαν οι βρόντοι,παράξενη γαλήνη βασίλεψε στην τραγική πόλη.

Την ίδια ώρα, φάνηκαν οι πρώτοι Γερμανοί:μια φάλαγξ μοτοσυκλετιστών,κατέβαινε ολοταχώς την λεωφόρο Κηφισιάς.Χωρίς να στρέψουν τα βλέμματα δεξιά και αριστερά ,πάνοπλοι και με όψι που προκαλούσε δέος,διασχίσαν τις λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας και Αμαλίας και στρέψαν στην οδό Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.Επικεφαλής τους ήσαν δύο θωρακισμένα αυτοκίνητα με τους αριθμούς 219.984 και 266.944.

Δεν σταμάτησαν πουθενά και ήσαν άριστα κατατοπισμένοι για την διαδρομή. Φθάσαν στην Ακρόπολη και δύο αξιωματικοί-ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο λοχαγός Ελσνίτς-συνοδευόμενοι από ένα απόσπασμα, ανέβηκαν επάνω ,όπου αναπετάσαν την γερμανική σημαία, ενω ο πρωινός άνεμος την έκανε να πλαταγίζη.

Δεν επρόκειτο όμως σε αυτούς τους μοτοσυκλετιστές να παραδοθή η Αθήνα.Το προνόμιο τούτο είχε απονεμηθή απο τον στρατάρχη Λίστ στο τάγμα που ερχόταν απο την Χαλκίδα.Και σε προϋπάντησί του προσερχόταν σκυθρωπή μια ελληνική αντιπροσωπεία,για να προσφέρη τις κλείδες της απελπισμένης πόλεως. Την αποτελούσαν ο στρατιωτικός διοικητής στρατηγός Καβράκος,οι δήμαρχοι Αθηναίων και Πειραιώς Πλυτάς και Μανούσκος,ο νομάρχης Αττικής Πεζόπουλος και ο συνταγματάρχης Κανελόπουλος ως διερμηνεύς.

Η επιτροπή περίμενε στη διασταύρωση των λεωφόρων Κηφισσίας και Αλεξάνδρας και εκεί στις 10.15 φάνηκε να πλησιάζει το γερμανικό τάγμα.Διοικητής του ήταν ο αντισυνταγματάρχης Φον Σέϋμπεν,μικρόσωμος ,ευκίνητος,με χαρακτηριστικά ζωηρά μάτια.Μετά τις συστάσεις Έλληνες και Γερμανοί κατευθηνθήκαν σε ένα καφενείο δεξιά απο την έπαυλι Θών και εκεί ,σε ένα τραπεζάκι υπογράφηκε το πρωτόκολλο παραδόσεως της πόλεως,στις 10.30 ακριβώς.Απο την στιγμή αυτήν η πρωτεύουσα της Ελλάδος ανήκε στον γερμανικό στρατό.

Εκείνο το πρωτόκολλο,ένα απο τα δραματικότερα ντοκουμέντα της ελληνικής ιστορίας,δεν δόθηκε ποτέ πλήρως στη δημοσιότητα.Μόνο ένα τμήμα του,είδε το φως στις εφημερίδες της 28ης Απριλίου του 1941…Στο μεταξύ ,με αγωνία περίμεναν οι Αθηναίοι ,στριμωγμένοι γύρω απο τα ραδιόφωνα ,να πληροφορηθούν τα γεγονότα.Και την ώρα που υπογραφόταν το πρωτόκολλο παραδόσεως της πόλεως,ακούσθηκαν απο τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών τα τελευταία ελεύθερα συνθήματα,μαζί με τον Εθνικό Ύμνο:

Έλληνες προσοχή!

Ο ραδιοφωνικός σταθμός μας ύστερα από λίγα λεπτά της ώρας δεν θα είναι πια Ελληνικός.Πίστις και εμπιστοσύνη στην Ελληνική νίκη!Αδέλφια ψηλά τις καρδιές!
Την τελευταία εκείνη εκπομπή την είχε οργανώσει ο διευθυντής του υπουργείου τύπου Δημ. Σβολόπουλος. Και λίγο πριν το μεσημέρι ακούστηκε γεμάτη παλμό η φωνή του Έλληνα εκφωνητή Σταυρόπουλου:

«Έλληνες!Πάνω απ΄όλα η Ελλάδα!Συνεχίζομεν τον πόλεμο στην Κρήτη.Η νίκη είναι δική μας.Μην ακούσετε σε λίγο τον σταθμό που θα σας εκπέμψει πιθανόν,το τέλος του πολέμου.Δεν θα είναι Ελληνικός αυτός ο σταθμός.Θα είναι Γερμανικός…
Ξαφνικά όμως στις 12.30,η φωνή του κατακτητού ακούσθηκε για πρώτη φορά από τον σταθμό Αθηνών :
‘Αχτουγκ!Άχτουγκ!

Ακολούθησαν τρία υπόκωφα χτυπήματα σε χάλκινο τύμπανο (το σήμα των γερμανικών ραδιοφωνικών εκπομπών) και ένας άγνωστος εκφωνητής μετέδωσε στα γερμανικά την αναφορά των αξιωματικών που έστησαν πρώτοι στην Αθήνα το σύμβολο της κατοχής της…
Μόνον τότε αντιλήφθηκαν οι Αθηναίοι πως είχε έλθει το τέλος.»

Να θυμίσουμε ότι στις 20 Απριλίου ο διοικητής του Γ΄ σώματος στρατού αντιστράτηγος Τσολάκογλου παρακούοντας τη διαταγή του αρχιστράτηγου Παπάγου για αγώνα μέχρις εσχάτων ,υπέγραψε ως δήθεν εκπρόσωπος του ελληνικού στρατού πρωτόκολλο ανακωχής με τους Γερμανούς.Γι΄αυτή την «καλή» υπηρεσία ,οι Γερμανοί τον αντάμειψαν λίγες ημέρες μετά την παράδοση των Αθηνών, προσφέροντάς του το αξίωμα του πρωθυπουργού της κατοχικής κυβέρνησης.

Για να μήν νομίζουν κάποιοι ότι κινούμαστε στα όρια της γραφικότητας και της πατριδοκαπηλείας όταν μιλάμε για «Νέα τάξη» και «Νέα εποχή» διαβάστε πιο κάτω ένα διάγγελμα του Τσολάκογλου προς τα υπολείμματα του ελληνικού στρατού , για να δείτε πως οι τσανακογλύφτες των ισχυρών της «Νέας Τάξης » ανέκαθεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα :
«…Ο γερμανικός στρατός δεν ήλθεν ως πολέμιος,ως εχθρός.Ήλθεν ως φίλος…

Έχομεν υποχρέωσιν…να συμμορφοθώμεν προς την ΝΕΑΝ ΤΑΞΙΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ…
να ενστερνισθώμεν τα μεγάλα δόγματα και τας υψηλάς αρχάς του εθνικοσοσιαλισμού…Μεταβαίνοντες εις τας εστίας σας διατηρήσατε αμείωτον την ευγνωμοσύνην σας προς τον Φύρερ…»

Στον αντίποδα του Τσολάκογλου ο Κομοτηναιος αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης (1938-1941), ο οποίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην συμβολική παράδοση της πόλεως των Αθηνών λέγονταςμε λεβεντιά : «Ο αρχηγός της Εκκλησίας δεν παραδίδει την πρωτεύουσα της πατρίδας του εις ουδένα ξένον. Ο αρχηγός της Εκκλησίας ένα καθήκον έχει: να φροντίσει διά την απελευθέρωσιν αυτής».

Όταν του ζητήθηκε να ορκίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος και πάλι αρνήθηκε, λέγοντας ότι: «Ο αρχηγός της Εκκλησίας δεν δύναται να ορκίσει κυβέρνηση σχηματιζόμενη υπό την διοίκηση του εχθρού της πατρίδος».

Όταν τον επισκέφθηκε στην αρχιεπισκοπή ο Γερμανός στρατάρχης των κατοχικών δυνάμεων στην Ελλάδα Φον Στούμε, δεν έκρυψε τα συναισθήματά του για τον κατακτητή και μάλιστα όταν ο στρατάρχης του είπε: «Ο γερμανικός στρατός δεν έφθασε με εχθρικές διαθέσεις», ο πραγματικός πατριώτης αρχιεπίσκοπος του απάντησε με ευθύτητα:

«Κύριε στρατάρχα, πρωτίστως ο στρατός σας εισέβαλε σε έναν τόπον του οποίου ο λαός αγωνίσθηκε με πραγματική πίστη για την ελευθερία του… και εξακολουθεί πάντοτε να πιστεύει στα ιδανικά του. Η Ελλαδική Εκκλησία ευρέθη πάντοτε στο πλευρό του ελληνικού λαού στους αγώνες του… και να είσθε βέβαιοι ότι δεν θα λείψει να πράξει το καθήκον της και κατά την κρίσιμη αυτή περίσταση».