Το κακό ΔΝΤ, οι άσχημοι Θεσμοί και η φτωχή πλην… διεφθαρμένη Ελλάς - το ΔΟΒΛΕΤΙ των 20 άντε 30 Κοτζαμπάσηδων

…στη θεία κωμωδία «Για μια Χούφτα Ευρώ». Φαντάζομαι ότι η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα δεν έχει καταλάβει το επαίσχυντο παιχνίδι που παίζεται εις βάρος του (στο έργο αυτό ο ελληνικός λαός παίζει το ρόλο «το κοριτσάκι με τα σπίρτα»).

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Ο ελληνικός λαός μάλλον δεν καταλαβαίνει, είτε γιατί το πρόβλημα της χώρας παρουσιάζεται σε αυτόν ως εξόχως τεχνικό και δυσνόητο, είτε γιατί είναι τόσο βολικό να φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι (οπότε δεν χρειάζεται να καταλάβουμε), είτε γιατί αυτοί τους οποίους πιστεύει και εμπιστεύεται, τον παραπληροφορούν σκόπιμα και μόνιμα (πολύ βολικό κι αυτό, «έτσι μου είπανε»).

Από το 2010 εμφανίζουν του ελληνικού λαού ότι υπάρχουν διαπραγματεύσεις με τους κακούς τοκογλύφους, οι οποίοι μονίμως ζητάνε και άλλο αθώο ελληνικό αίμα και οι ελληνικές κυβερνήσεις παλεύουν με αυτοθυσία για να πονέσουμε όσο γίνεται λιγότερο (μέχρι να πεθάνουμε).

Αγαπητοί συν Έλληνες δεν υπάρχει τίποτε πιο απλό από το πρόβλημα μας. Η Ελλάς από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους συνέχισε δομικά και λειτουργικά να πορεύεται σαν να ζούσε ακόμη κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Απλά, τους Τούρκους αντικατέστησαν οι Έλληνες Κοτζαμπάσηδες και το Δοβλέτι το αντικατέστησε η Ελληνική Πολιτική Τάξη όλων των αποχρώσεων… και οι δύο μαζί δημιούργησαν το ελληνικό κρατικό σύστημα ήτοι το ΔΟΒΛΕΤΙ.

Η επανάσταση του 21 δεν απελευθέρωσε τους Έλληνες και την Ελλάδα όπως πιστεύουμε, απλά άλλαξε τον Αφέντη μας. Οι Κοτζαμπάσηδες είναι οι 20 άντε 30 οικογένειες που ελέγχουν την οικονομία της χώρας διαχρονικά και το Δοβλέτι τα ελληνικά πολιτικά κόμματα.

Κάθε τριάντα χρόνια κάποιες από τις οικογένειες εξαφανίζονται και παίρνουν την θέση τους νέες και το ίδιο γίνεται και με τα κόμματα. Κάποια εξαφανίζονται και κάποια νέα τα αντικαθιστούν, αλλά ακόμα κι εκεί κυριαρχεί η οικογενειοκρατία.

Άρα, 20-30 οικογένειες από τους Κοτζαμπάσηδες και 20-30 πολιτικά τζάκια, δημιουργούν ένα σύνολο 40-60 οικογενειών που ως Δοβλέτι κουμαντάρουν το μαγαζάκι που λέγεται ΕΛΛΑΣ. Ο νέος αφέντης (Δοβλέτι) σκέφτηκε, ότι ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να διαφεντεύει ήταν να συνεχίσει το παλιό σύστημα διοίκησης με μικρές αλλαγές, που και που.

Η Ελλάδα δομικά δεν έγινε ποτέ μία χώρα όπως οι υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, απλά θεσμικά δημιούργησε ένα φανταχτερό περιτύλιγμα (Βασιλεία- Βασιλευομένη Δημοκρατία-Δικτατορία-Δημοκρατία, Σύνταγμα και τα συμπαρομαρτούντα) και δομικά παρέμεινε Οθωμανικό Δοβλέτι αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα των άλλων χωρών.

Αυτό το Οθωμανικό Δοβλέτι όμως δεν μπορεί να επιζήσει στην σημερινή εποχή, γιατί η σημερινή εποχή τρέχει και αλλάζει τα πάντα από χρόνο σε χρόνο, ενώ το Δοβλέτι ζει με την νοοτροπία και της αρχές του 18ου αιώνα και αρνείται να αλλάξει. Το Δοβλέτι λοιπόν είναι που μας έφερε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Το κακό λοιπόν ΔΝΤ και οι άσχημοι Θεσμοί (ΕΕ), απαίτησαν από το Δοβλέτι να αυτοκαταργηθεί για να σωθούμε ως χώρα και ως λαός. Εάν όμως καταργηθεί το Δοβλέτι πρέπει να αντικατασταθεί από ένα διαφορετικό νομικό και διαχειριστικό σύστημα, το οποίο οι δύο πλευρές συμφώνησαν να το ονομάσουν «Διαρθρωτικές Αλλαγές».

Το Δοβλέτι πίστευε ότι θα μπορούσε με τα κόλπα του και τα τερτίπια του να φέρει βόλτα τους «κουτόφραγκους», γιατί το Δοβλέτι δεν ήθελε με τίποτα να αυτοκαταργηθεί. Όσα λοιπόν είχε συμφωνήσει για διαρθρωτικές αλλαγές, αντί να τις εφαρμόζει, το έπαιζε – και συνεχίζει –κατενάτσιο (θα μας πάρει ο κόσμος με τις πέτρες, δεν γίνονται αυτά, να βάλουμε ισοδύναμα), καθυστερήσεις (διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς φορείς) και πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα (αντισυνταγματικοί νόμοι).

Κάποιες λίγες μεταρρυθμίσεις που έγιναν η γίνονται είναι ήσσονος σημασίας, χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος, ασύνδετες η μεμονωμένες που μένουν στα συρτάρια ανεκτέλεστες εν πωλείς και αυτές. Αλλά αυτές οι Διαρθρωτικές Αλλαγές είναι που θα απελευθέρωναν την οικονομία και τις δυνάμεις της αγοράς και η χώρα θα άρχιζε να παράγει πλούτο για να μπορεί κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον να Ισοσκελίζει Προϋπολογισμούς.

Από την στιγμή λοιπόν που το κακό (μα πολύ κακό) ΔΝΤ και οι άσχημοι (μα πολύ άσχημοι) Ευρωπαϊκοί Θεσμοί αντελήφθησαν την τακτική του Δοβλετιού, εφάρμοσαν εισπρακτικού τύπου αντίμετρα για να στριμώξουν το Δοβλέτι. Αυξήστε την φορολογία, κόψτε επιδόματα, μειώστε τους προϋπολογισμούς παντού, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ., σκέτη ασφυξία.

Σου λέει ο Κακός και οι Άσχημοι, πόσο μπορεί να αντέξει αυτός ο κόσμος; Που θα πάει θα φτάσει στο αμήν και θα πει «άει σιχτίρ» στο Δοβλέτι, αφού δεν θα βλέπει να βελτιώνεται τίποτα και όλα θα χειροτερεύουν. Το Δοβλέτι ζορίζεται μεν με αυτά τα μέτρα αλλά τα αποδέχεται δε, γιατί είναι το μικρότερο κακό για το ίδιο και γιατί ρίχνει το φταίξιμο στον Κακό και στους Άσχημους και συγχρόνως παίρνει αναστολή θανάτου.

Το πρόβλημα για το Δοβλέτι όμως είναι ότι ο κακός και οι άσχημοι δεν κατεβαίνουν στις εκλογές ενώ το Δοβλέτι κατεβαίνει. Ο Κακός και οι Άσχημοι σκοπίμως πιέζουν τον ελληνικό λαό για να αναγκαστεί να ξεφορτωθεί το Δοβλέτι, γιατί με αυτό παιδιά, ούτε δουλειά γίνεται ούτε φυσιολογική χώρα θα γίνουμε ποτέ.

Απλά θα μείνουμε για πάντα «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», που ζητιανεύει. Όσο λοιπόν δεν γίνονται ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, τόσο πιο πολλά εισπρακτικά μέτρα θα πέφτουν στο κεφάλι μας. Αυτά τα ολίγα και απλά για να καταλάβουμε γιατί τραβάμε τον παθών μας τον τάραχο μονίμως και γιατί τίποτα δεν βελτιώνεται σ’ αυτό τον τόπο.

*Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος διετέλεσε επί σειρά ετών ανώτατο στέλεχος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, με πολυετή θητεία στην Ευρώπη και την Ασία, με εξειδικευμένες σπουδές και στις ασφάλειες θαλασσίων μεταφορών.

ΠΗΓΗ