Διάβασα το άρθρο του κ. Ηλία Κουσκουβέλη και φαντάζομαι ότι κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με τα γραφόμενα του ως προς το κομμάτι Δικαίου/Νόμιμου από την ηθική πλευρά του θέματος. Εκεί που διαφωνώ ολοκληρωτικά και δεν αφορά μόνο εκείνον, αλλά και όλους όσοι απαρτίζουν τις Δεξαμενές Σκέψεις στην Ελλάδα, είναι για τον ρομαντισμό που διατρέχει τη σκέψη τους.
Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
ΔΙΚΑΙΟ και ΝΟΜΟΣ, αυτό είναι κύριοι το δίπτυχο της αποτυχίας της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. Αυτά μας έχουν καταστρέψει, γιατί μονίμως προσπαθούμε να βρούμε το Δίκιο μας και δεν το βρίσκουμε ποτέ. Ας μας εξηγήσουν πότε είδαν να εφαρμόζεται στις Διεθνείς Σχέσεις το Δίκαιο και το Νόμιμο αντί του Συμφέροντος και της Ισχύος. Η απάντηση είναι ΠΟΤΕ.
Αντιθέτως, η Ελλάς κατάφερε να προχωρήσει μπροστά μόνο όταν έλαβε υπόψη τα Συμφέροντα της και για να τα επιβάλει χρησιμοποίησε τη Δύναμη της (η οποία συναποτελείται από πολύ περισσότερα της στρατιωτικής ισχύος, των συμμαχιών συμπεριλαμβανομένων).
Όσο η Πνευματική και Φυσική Ηγεσία του τόπου διακατέχεται από αυτές τις Ρομαντικές Ιδεοληψίες, περί Δικαίου και Νομίμου, τόσο θα χάνουμε το Δίκιο μας. Γιατί το Δίκιο στις Διεθνείς Σχέσεις είναι το Συμφέρον της κάθε Χώρας και τίποτε άλλο. Όσο πιο ισχυρός, τόσο περισσότερο… Δίκιο έχεις. Το Δίκαιο και το Νόμιμο είναι άδειες λέξεις που λέγονται για να παρηγορήσουν το αφελές ακροατήριο.
Φτάνει πια το κλαψούρισμα, φτάνει πια το «καλέ κυρία αυτό το κακό παιδί με πειράζει», ας σταθούμε όρθιοι και ας δώσουμε μια γερή μπουνιά στο κακό παιδί που μας πειράζει και να είστε σίγουροι, ότι την επόμενη φορά, το κάθε «κακό παιδί» που θέλει να μας πειράξει, θα το σκεφτεί πολύ προσεκτικά πριν το κάνει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου