Ο σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ευτύχησε, από τον Μάιο του 2010 ως τον Ιανουάριο φέτος, να βρεθεί ενώπιον μίας συγκυρίας σπανιότατης όχι μόνο στα ελληνικά αλλά και στα παγκόσμια χρονικά.
Γιατί όποιος είχε την εμπειρία αξιοποίησης της δυστυχίας ευρύτατων στρωμάτων του λαού (που η Αριστερά πάντα διέθετε) και την ετοιμότητα παρουσίασης ενός νέου πολιτικού προϊόντος (που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυσσε και τελειοποιούσε από την μαθητική του ηλικία) ήταν προφανές ότι αργά ή γρήγορα, θα επικρατούσε στο εκλογικό σώμα.
Όμως ακόμα και το πιο φρέσκο πολιτικό προϊόν χρειάζεται να έχει ικανότητα αντίληψης των διαφοροποιημένων συνθηκών, προσαρμογής στις καινούργιες απαιτήσεις και, κυρίως, ανταπόκρισης στις ανάγκες της χώρας.
Το «προϊόν Τσίπρας» όχι μόνο δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στην ευθύνη αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης και προώθησης των συμφερόντων της χώρας, αλλά παγιδεύτηκε και στην πλάνη ότι, με την ίδια νοοτροπία, θα έστρεφε το ένα μέλος της Ε.Ε. κατά του άλλου με ταυτόχρονη αξιοποίηση των διαφορών τους με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.
Ωραίο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά αδύνατο στις διεθνείς σχέσεις.
Με την πάροδο του χρόνου και καθώς λύνονται οι γλώσσες ελληνικών και ξένων διπλωματικών πηγών, γίνονται γνωστές απίθανες λεπτομέρειες ως προς τα λάθη και τις παραλείψεις του πρωθυπουργού και του στενού του κύκλου στο Μέγαρο Μαξίμου το τελευταίο πεντάμηνο.
Οι λυμένες γλώσσες αποτελούν ίσως και το πιο ασφαλές δείγμα του χρόνου έναρξης και του βαθμού κλονισμού μίας κυβέρνησης, καθώς, όσο διάστημα παραμένει ισχυρή και θεωρείται μακράς πνοής, ουδείς μιλά λεπτομερώς εναντίον της ή, τουλάχιστον, επιμένει στο off the record.
Σε αυτό το πλαίσιο, ενώ οι διαρροές για τις πρώτες επαφές με τον Πρόεδρο Ομπάμα και τον υπουργό Οικονομικών Λιού έκαναν λόγο για κοινές επικρίσεις κατά των διαδικασιών της ευρωζώνης, τα αληθές ήταν ότι τα κύρια αμερικανικά μηνύματα αφορούσαν την ελληνική στάση ως προς τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, την ανάγκη τήρησης των συμφωνηθέντων με την Ε.Ε. και, αργότερα, την αδιανόητη υπόθεση της αποφυλάκισης Ξηρού.
Ομοίως, στις συζητήσεις του Βερολίνου από την ελληνική πλευρά διέρρεε το πλεονέκτημα της πολύωρης συζήτησης και του δείπνου με την Α. Μέρκελ, ενώ η πραγματικότητα ήταν ότι η καγκελάριος απαριθμούσε πλήθος θεμάτων για τα οποία απαιτούσε προσαρμογή εντός συγκεκριμένων χρονικών ορίων. Στέλεχος του κρατικού μηχανισμού, εγνωσμένης σοβαρότητας και με μεγάλη πείρα, βεβαιώνει ότι αμέσως μετά την παράθεση της «λίστας Μέρκελ» στα τέλη Μαρτίου ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά παραιτήθηκε από την ιδέα συμβιβασμού με τους δανειστές.
Ταυτόχρονα, το μήνυμα του Γάλλου προέδρου Ολάντ και, δευτερευόντως, του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι συνοψιζόταν στην προειδοποίηση ότι το Παρίσι και η Ρώμη «θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ, αλλά δεν εξαρτάται από εμάς». Δηλαδή, μία προειδοποίηση πολύ σαφέστερη από την κυβερνητική προπαγάνδα ότι διαφώνησαν, σε μεγάλο βαθμό, με τη γερμανική κυβέρνηση και θα την πίεζαν ως το τέλος.
Ωστόσο τα μηνύματα ήταν σαφή και από τη Μόσχα. Για το Κρεμλίνο ήταν ευπρόσδεκτη η ηπιότερη ελληνική θέση ως προς τις κυρώσεις, αλλά είχε υπογραμμιστεί ότι η ρωσική πλευρά δεν μπορούσε να αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της Ε.Ε. ούτε και να εξαιρέσει μόνον μία χώρα, την Ελλάδα, από τις δικές της αντικυρώσεις. Στο δε θέμα του νέου αγωγού, εκτός από τις ψευδολογίες περί προκαταβολής 5-6 δις. Ευρώ, η Μόσχα ήταν εξαιρετικά σοβαρή, αποκαλύπτοντας τον βαθμό της πραγματικής προεργασίας, καθώς στο παρασκήνιο είναι γνωστό ότι η Τουρκία, ως τώρα τουλάχιστον, δεν συμμετέχει στο ενεργειακό αυτό σχέδιο, παρά μόνον παραχωρώντας άδεια χρήσης της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα.
Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να αναμένει ο κ. Τσίπρας;
Κοινώς, ο (αριστερός) βασιλιάς αποδείχθηκε ότι, σε όσα λέει και όσα πράττει, είναι γυμνός!
Πηγή εφημ. «Δημοκρατία»
ΠΗΓΗ2
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου