Όπως μεταδίδει ο ανταποκριτής ελλαδικών και κυπριακών μέσων ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον, Μιχάλης Ιγνατίου, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, Γιάνης Βαρουφάκης, επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Αμερικανό ομόλογό του, Τζακ Λιου, με τον οποίο συζήτησε την κατάσταση.
Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Βαρουφάκης διευκρίνισε τις προθέσεις της ελληνικής πλευράς και ζήτησε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών στην πιο δύσκολη του αναμενομένου διαβούλευση με τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άλλωστε, χαρακτηριστικό του πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, είναι το ότι η ελληνική Αριστερά, οι σοβαροί εκπρόσωποί της τουλάχιστον, σε μια «στροφή στον ρεαλισμό», πέρα από ιδεολογικά στερεότυπα βγαλμένα μέσα από τον Ψυχρό Πόλεμο και την πρώτη μεταψυχροπολεμική δεκαετία, είχε εγκαίρως διαπιστώσει, ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ/IMF) είχε πολύ πιο «φιλικές» θέσεις απέναντι στην Ελλάδα συγκριτικά με αυτές που επικρατούν στο εσωτερικό της ΕΕ.
Η οπτική του ΔΝΤ ήταν εξ αρχής πολύ πιο ρεαλιστική και έδινε έμφαση στην άμεση αναδιάρθρωση χρέους για την άμεση αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, με στόχο να αποφύγει τη διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Τότε, ήταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που είχε κατηγορηματικά απορρίψει τέτοιο ενδεχόμενο (ίσως και ως συνέπεια της απέχθειας της κοινωνίας για το ΔΝΤ), με αποτέλεσμα… το Καστελόριζο και τα Μνημόνια, που περιόριζαν δραματικά τις δυνατότητες της Ελλάδας – που έμπαινε σε ένα βίαιο σπιράλ αποπληθωρισμού – να πάρει μέτρα να περιορίσει όσο ήταν δυνατό τις συνέπειες της κατάστασης για τα φτωχότερα τουλάχιστον τμήματα του πληθυσμού.
Παρόλα αυτά, το ΔΝΤ παραμένει «δαιμονοποιημένο» στη συνείδηση του απλού καθημερινού ανθρώπου, αφού η αποδέσμευση της χώρας και της κοινωνίας από την ομαδική παράκρουση των παρελθόντων δεκαετιών, με την υποκίνηση ιδρυμάτων που χρηματοδοτούνταν πλουσιοπάροχα, να θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση «θεραπεία διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (προφανώς με τη βιβλική του έννοια ο όρος…), δεν επέτρεπε σε πολλούς να σκεφτούν, ότι θα μπορούσε να υπάρξει και κάτι ακόμα χειρότερο και μάλιστα στον θύλακα του διεθνούς συστήματος όπου η χώρα είχε επενδύσει όλα τα όνειρά της…
Το θέμα είναι εάν έκαναν σκοπίμως – εναλλακτικά λόγω ουσιαστικής ιδεοληπτικής αγραμματοσύνης – τοθεμελιώδες λογικό σφάλμα να θεωρούν την Ένωση ως κάτι δεδομένο, ως κάτι που δεν αλλάζει, ενώ και η γνωστή βιβλιογραφία με τις συγκλονιστικές «επιτυχίες» του ΔΝΤ ανά την υφήλιο, δεν επέτρεψε να διακρίνουμε καλά, ότι στην περίπτωση που αντιμετωπίζαμε, η… αποδεδειγμένα αυξημένη τεστοστερόνη του Ντομινίκ Στρος Καν, τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, τον είχε οδηγήσει σε ορθά συμπεράσματα κι εάν τον είχαμε ακούσει, ίσως να συζητούσαμε με διαφορετικούς όρους σήμερα.
Τούτων λεχθέντων, ο «καθαρόαιμος Αγγλοσάξονας» Γιάνης Βαρουφάκης, που έχει δαπανήσει τον επαγγελματικό και επιστημονικό του βίο μεταξύ Βρετανίας, Αυστραλίας και Ηνωμένων Πολιτειών, με αποτέλεσμα η αιρετική οικονομική του σκέψη, όσο αντισυστημική και να φαίνεται, να εντάσσεται – κατά την υποκειμενική μας άποψη – στους μηχανισμούς ασφαλείας του συστήματος (checks and balances), αντελήφθη το αδιέξοδο της κατάστασης και απευθύνθηκε στην «αντιπολίτευση» της ευρωπαϊκής «οικονομικής ορθοδοξίας», όπως αυτή εκφράζεται από το Βερολίνο, δηλαδή το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών.
Ο Βαρουφάκης, ενδεχομένως να αισθάνθηκε «νομιμοποιημένος» να κάνει αυτή την κίνηση, μετά το επιτυχημένο «crash test» του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση,όπου η μετριοπαθής και σοβαρή στάση του στο θέμα των κυρώσεων στη Ρωσία, σε πρώτη φάση βοηθάει την Ελλάδα και να καταγράφει κέρδη στο επίπεδο των σχέσεων με τη Μόσχα, αλλά και να κατευνάζει σημαντικά τους φόβους και την παραφιλολογία περί του εικαζόμενου ελλαδικού «γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού», που έφερε τόση αναστάτωση.
Διότι ο Βαρουφάκης γνωρίζει καλά, ότι όποιος θεωρήσει ότι μπορεί να διαχωρίσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις από την παγκόσμια οικονομία, απλά θα «φάει τα μούτρα του» και αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελε η χώρα, η οποία λόγω της γενικότερης κατάστασης δεν έχει περιθώριο ανάληψης ούτε του λελογισμένου – υπολογισμένου ρίσκου που θα μπορούσε να πάρει, στο πλαίσιο της διερεύνησης προθέσεων και ορίων, κάποιες άλλες εποχές.
Αυτά που ελέχθησαν όμως, αφορούν τη σκέψη που αιτιολογεί την απόφαση του Γιάνη Βαρουφάκη να τηλεφωνήσει πριν από μερικές ώρες στον ομόλογό του. Το περιεχόμενο της συνομιλίας προφανώς θα αποκαλυφθεί σε έναν βαθμό, από τις δυο πλευρές, αναλόγως των όσων θα ήθελαν να διαρρεύσουν στη δημοσιότητα. Θα αποτολμήσουμε να εκτιμήσουμε, ότι εάν αυτή η συζήτηση έχει πάει καλά, τότε μπορεί να έχει ανοίξει στον Αλέξη Τσίπρα ο δρόμος προς την Ουάσιγκτον…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου