Αποκωδικοποιώντας το μήνυμα του IS με τις… TV αγριότητες

Ο αποκεφαλισμός μπροστά στην κάμερα του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζέιμς Φόλεϊ από το Ισλαμικό Κράτος (IS) είναι μια ενέργεια που αποδεικνύει πολύ περισσότερα από τον τραγικό θάνατο του δημοσιογράφου καθαυτό. Κατ’ αρχήν ήταν άριστα κινηματογραφημένος, περιέχοντας σειρά συμβολισμών.

Του Ρόμπερτ Κάπλαν
ΠΗΓΗ: STRATFOR
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Ο Φόλεϊ εμφανίστηκε με πορτοκαλί φόρμα, όπως αυτές που φορούν οι μουσουλμάνοι κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο. Ο ίδιος προχώρησε σε μια, προετοιμασμένη καλά «ομολογία» και ο δήμιος (ή οι δήμιοι) προχώρησε σε μια εκτεταμένη ήρεμη δήλωση, φορώντας μάσκα, ντυμένος στα μαύρα. Όλα έδειχναν στο βίντεο, ότι ο αποκεφαλισμός, καθαυτός, ήταν δευτερεύων έναντι του μηνύματος που το IS ήθελε να στείλει.

Ο αποκεφαλισμός, με άλλα λόγια, ήταν απλώς το μέσο για να σταλεί το μήνυμα. Υπάρχουν σαφώςπιο βάρβαροι τρόποι για να σκοτώσεις κάποιον αν πραγματικά θέλεις να τον κάνεις να υποφέρει. Το ΙS θα μπορούσε να έχει κάψει ζωντανό τον Φόλεϊ, θα μπορούσε να τον σκοτώσει με βασανιστήρια. Ο αποκεφαλισμός επιφέρει πολύ γρήγορα τον θάνατο.

Είναι όμως και ένας εξαιρετικός τρόπος για την παρουσίαση ενός τηλεοπτικού θανάτου, καθώς ο θεατής μπορεί να δει τον δήμιο να κρατά το κομμένο κεφάλι στα χέρι του, μετά την εκτέλεση. Σημασία έχει και το γεγονός, ότι χρησιμοποιήθηκε μαχαίρι και όχι σπαθί, κάτι που μεγιστοποιεί τον τρόμο που αισθάνεται ο θεατής. Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι ο Φόλεϊ εκτελέστηκε με τον τρόπο αυτό μόνο και μόνο για να βιντεοσκοπηθεί.

Παρουσιάζοντας ένα δραματικό βίντεο ντοκουμέντο, με τον δικό του διεστραμμένο τρόπο, το IS έστειλε πολλά μηνύματα. Το πρώτο από αυτά είναι ότι η οργάνωση δεν παίζει βάσει των δυτικών κανόνων και για αυτήν δεν υπάρχουν όρια στο που μπορεί να φτάσει. Το δεύτερο αφορά την κακομεταχείριση των ισλαμιστών κρατουμένων από τους Αμερικανούς στο Γκουαντάναμο και το τίμημα που οι ΗΠΑ θα πληρώσουν για αυτές. Το τρίτο αφορά το ίδιο το IS που εμφανίζεται ως κράτος πια, με τους δικούς του νόμους.

Διαφοροποιείται έτσι από τις διάφορες εγκληματικές οργανώσεις που επίσης αποκεφαλίζουν ανθρώπους και αναρτούν τα βίντεο στο διαδίκτυο. Οι διάφοροι μεγαλέμποροι ναρκωτικών που ενεργούν έτσι προσπαθούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους στις περιοχές που ελέγχουν. Αντίθετα το IS έστειλε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο το οποίο είναι ξεκάθαρο και λέει:

«Θέλουμε να σας καταστρέψουμε όλους, στις ΗΠΑ και στη Δύση, καθώς και κάθε μουσουλμάνο που δεν αποδέχεται το δικό μας δόγμα. Θα θριαμβεύσουμε διότι δεν αντιμετωπίζουμε κανέναν περιορισμό. Μόνο εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια του Θεού και ότι κάνουμε είναι σύμφωνο με το θέλημά του».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καλώς ορίσατε στην εποχή της παγκόσμιας ενημέρωσης. Γιατί όπως ακριβώς ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν διαφορετικός από τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο (1870-71),λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας, έτσι και οι πόλεμοι του 21ου αιώνα είναι διαφορετικοί από αυτούς του 20ου λόγω της τεχνολογίας της πληροφορίας και των επιπτώσεών της.

Το πάθος, η βαθιά πίστη, οι πολιτικές διαμαρτυρίες στις μέρες μας μικρή σημασία έχουν, αν δεν μπορούν να εικονοποιηθούν και να αναμεταδοθούν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα βασανιστήρια και τον θάνατο ακόμα, που πρέπει να μεταδοθεί σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, για να ληφθεί το μήνυμα.

Η τεχνολογία, που σύμφωνα με τους εμπνευστές της στη Σίλικον Βάλεϊ, δημιουργήθηκε για να μας κάνει πιο ελεύθερους, προσφέροντάς μας νέες δυνατότητες έκφρασης, μας επαναφέρει πίσω, τελικά, σε εποχές απόλυτης βαρβαρότητας. Η τεχνολογία της πληροφορίας δεν έχει ηθικές αξίες. Μπορεί όμως να ενθαρρύνει τους διάφορους επιδειξιομανείς, όπως στην περίπτωση της εκτέλεσης του Φόλεϊ.

Επιστρέφουμε, δηλαδή, στον Μεσαίωνα, μόνο που τώρα το κοινό που παρακολουθεί τις εκτελέσεις είναι παγκόσμιο. Πρόκειται για ένα θέατρο με καλούς ηθοποιούς και πολλού συμβολισμούς. Το μαχαίρι, η φόρμα του Γκουαντάναμο, ο μαυροφορεμένος εκτελεστής με την αγγλική προφορά στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, όλα αποτελούν σύμβολα ισχύος, φινέτσας και εκδίκησης.

Λέγεται ότι η δολοφονία του τσάρου Νικολάου Β’ και της οικογένειάς του στο Αικατερίνεμπουργκ, το 1918, από τους Μπολσεβίκους ήταν ένα έγκλημα που είχε σκοπό να αποδείξει το πόσο μακριά μπορούσαν να φτάσουν οι Μπολσεβίκοι, αφού πέραν του τσάρου, δολοφόνησαν άγρια τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Με τον τρόπο αποδείκνυαν επίσης, ότι ήταν ικανοί να διαπράττουν μαζικές δολοφονίες και πράγματι η σφαγή της τσαρικής οικογένειας δεν ήταν παρά προάγγελος των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε το καθεστώς τους.

Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για τη δολοφονία του βασιλιά του Ιράκ Φεϊζάλ Β’, το 1958, ο οποίος σφάχτηκε μαζί με την οικογένειά του, αλλά ακόμα και τους υπηρέτες του ανακτόρου του, από τους πραξικοπηματίες αξιωματικούς, ή την δολοφονία από τον όχλο της Βαγδάτης του πρωθυπουργού Νούρι Σαΐντ, που επέβαλαν στο Ιράκ ένα αυταρχικό καθεστώς, για δεκαετίες, φέρνοντας τελικά στην αρχή τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Η θεατρική-τηλεοπτική εκτέλεση του Φόλεϊ φέρνει απλώς στην επιφάνεια την τρομερή πραγματικότητα της σημερινής Μέσης Ανατολής. Όσο μεγαλύτερο είναι το χάος τόσο θα ξεπηδούν ακραίες ιδεολογίες από αυτό. Ήδη αυτό που έχει ξεπηδήσει από το χάος σε Ιράκ και Συρία μεταδίδεται στη Λιβύη και την Υεμένη, οι οποίες σύντομα μπορεί να αποκτήσουν τα δικά τους IS, που όπως και αυτό στο Ιράκ και την Συρία θα είναι ικανά για τα πάντα.

ΠΗΓΗ