Πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε την Ουκρανία και την έχασε…

Τα ενυπόγραφα άρθρα αναλυτών στο εξωτερικό που (ανα)δημοσιεύει το «defence-point.gr», προφανώς δεν είναι απαραίτητο να απηχούν τις απόψεις και της αντιλήψεις του παρόντος ιστοχώρου. Η δημοσίευσή τους επιλέγεται με κριτήριο το επιχείρημα που διατυπώνουν και κατά πόσον αυτό εκπροσωπεί μια «σχολή σκέψης» για το θέμα διεθνώς. Το άρθρο που ακολουθεί, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Του Alexander J. Motyl, 19 Ιουνίου 2014
ΠΗΓΗ: http://worldaffairsjournal.org/
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Έξι μήνες πριν η Ουκρανία ήταν καθοδόν στο να καταστεί μια χώρα δορυφόρος της Ρωσίας. Τώρα, χάρη στον Βλαντιμίτρ Πούτιν, η Ουκρανία βαδίζει στο άλλο άκρο. Πως όμως ο Πούτιν, από τον επικείμενο θρίαμβο οδηγήθηκε σε αυτή την ήττα; Πως έχασε την Ουκρανία; Και μην παρεξηγούμαστε. Ο Πούτιν έχασε την Ουκρανία. Την είχε. Μπορούσε εύκολα να την κρατήσει.Ποτέ πια όμως δεν θα μπορέσει να την έχει και ο μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος.

Ο Πούτιν ποτέ δεν κατανόησε την Ουκρανία. Γι’ αυτόν, όπως και για πολλούς Ρώσους η Ουκρανία, λανθασμένα, θεωρείται ένα κομμάτι της Ρωσίας, που απλώς κάποια στιγμή ξέφυγε από τον ορθό δρόμο, λόγω ορισμένων φασιστών, ιμπεριαλιστών, μπουρζουάδων, εθνικιστών, συνεργατών της CIA.

Το πρώτο σφάλμα του Πούτιν σημειώθηκε το 2004, κατά τη διάρκεια της «πορτοκαλί επανάστασης», όταν για αδιευκρίνιστους επαρκώς λόγους, στήριξε τον Γιανουκόβιτς. Η αποτυχία εκείνη δεν δίδαξε τον Πούτιν και εννέα έτη μετά έκανε το ίδιο λάθος. Πως ένας έξυπνος ηγέτης υπέπεσε στο ίδιο λάθος δύο φορές; Και πως μπορεί ακόμα να υποστηρίζει τον Γιανουκόβιτς;

Το μεγαλύτερο φυσικά σφάλμα του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν η πίεση που άσκησε στον Γιανουκόβιτς να απορρίψει την συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως το τέλος. Το στρατηγικό αυτό σφάλμα οδήγησε στην πτώση του Γιανουκόβιτς. Γιατί αν ο Πούτιν επέτρεπε την περιορισμένη διείσδυση της ΕΕ στην Ουκρανία θα μπορούσε να συνεχίσει να ελέγχει τη χώρα, αφού ο Γιανουκόβιτς πιθανότατα θα επανεκλεγόταν στις εκλογές του 2015 και η επιρροή της Μόσχας θα παρέμενε ισχυρή στην Ουκρανία.

Η ΕΕ δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Ουκρανία, ούτε απειλούσε ουσιαστικά, τη θέση της Ρωσίας στη χώρα αυτή, δεδομένου ότι η ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ, η Γερμανία, διατηρούσε καλές σχέσεις με τη Ρωσία, τις οποίες δεν επιθυμούσε να θέσει υπό δοκιμασία.

Αντίθετα ο Πούτιν, υπερεκτιμώντας την «ευρωπαϊκή απειλή» στην Ουκρανία κατάφερε να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Την υποχρέωσε να προσεγγίσει τη Δύση, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, την υποχρέωσε να δημιουργήσει στρατό και κρατικό μηχανισμό, πέραν της επιρροής της Μόσχας. Υπό την πίεση της Ρωσίας, η Ουκρανία απλώς δεν είχε άλλη επιλογή.

Η επιμονή του Πούτιν και ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Ουκρανίας που ξεκίνησε, υποχρέωσαν τους Ουκρανούς να τεθούν υπό την οικονομική αιγίδα της Δύσης και να ζητούν ακόμα και την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, ως μέσο ανάσχεσης της ρωσικής επιθετικότητας. Η Δύση είχε και έχει ελάχιστο πραγματικό ενδιαφέρον για την Ουκρανία. Η πολιτική Πούτιν είναι που μετέτρεψε την Ουκρανία σε επίσημη αγαπημένη της Δύσης.

Είναι ανόητο επίσης για τον Πούτιν, να νομίζει ότι η ελεγχόμενη από τη Ρωσία «εξέγερση» των ρωσόφωνων στην ανατολική Ουκρανία, θα υποχρεώσει την Ουκρανία να αποταχθεί της δυτικής υποστήριξης. Το λογικό είναι να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Η Ουκρανία χάθηκε, χάρη στον Πούτιν, οριστικά για τη Ρωσία, ξεφεύγοντας από τη ρωσική ζώνη επιρροής.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της θερμοκέφαλης πολιτικής του Πούτιν. Ακόμα και μετά την υπογραφή μιας συμφωνίας, με την οποία θα τερματιστούν οι συγκρούσεις στην ανατολική Ουκρανία, η καχυποψία μεταξύ των δύο πλευρών θα παραμείνει. Τελικά ο Πούτιν, αντί να σταματήσει τη διολίσθηση, σύμφωνα με τη λογική του, της Ουκρανίας προς τη Δύση, φαίνεται πωςκέρδισε μια νέα Πολωνία, δίπλα του.

ΠΗΓΗ