Η "γεωστρατηγική καταστροφή" κατά τον Β.Πούτιν του 1990-1991 όταν διαλύθηκε με τον τρόπο που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση αποκόπτοντας από την εναπομείνασα Ρωσική Ομοσπονδία τμήματα από τον ίδιο τον ρωσικό εθνικό κορμό ο οποίος είχε παγιωθεί πολύ πριν υπάρξει Σοβιετική Ένωση, αποδείχθηκε καταστροφική πάνω απ'όλα για την περιφερειακή ασφάλεια.
Πόλεμοι επί πολέμων. Οι πόλεμοι των διαδόχων κρατών της Σοβιετικής Ένωσης μεταξύ τους που κόστισαν ποτάμια αίματος και τελικά ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία με την Γερμανία να παίρνει την αιματηρή ρεβάνς για τον αφανισμό κάπου 250.000 Γερμανών αιχμαλώτων μετά το τέλος του Β'ΠΠ.
Ούτε η σταλινική Σοβιετική Ένωση εξόντωσε σε ποσοστό σχεδόν 100% τους Γερμανούς αιχμαλώτους που είχαν μπει στην χώρα τους ως εισβολείς. Το έκανε η Γιουγκοσλαβία του Γιουγκοσλάβου, κροατικής καταγωγής, ηγέτη Γιόζεφ Μπροζ Τίτο!
Και η Γερμανία δεν το ξέχασε ποτέ αυτό.
Η πρώτη χώρα που γνώρισε τον γερμανικό ρεβανσισμό αμέσως μετά την ενοποίηση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία ήταν η Γιουγκοσλαβία, το μοναδικό κράτος που θα μπορούσε να απειλήσει την γερμανική μονοκρατορία μέσω των πανέξυπνων, εργατικών, μεθοδικών, πειθαρχημένων σλαβικών φυλών που είχαν ενωθεί σε ένα κράτος υπό μια στιβαρά ηγεσία.
Πνίγηκε στο αίμα η Γιουγκοσλαβία. Ένα-ένα της έκοβαν τα κομμάτια, οι χασάπηδες της Δύσης. Πρώτα την Σλοβενία, μετά την Κροατία, μετά την Βοσνία, μετά το Κόσοβο, μετά το Μαυροβούνιο κι έρχεται και η Βοϊβοντίνα.
Κι έμεινε ένα περίκλειστο κράτος διαλυμένο από τους ανηλεείς βομβαρδισμούς του 1999. Γιατί δεν τόλμησαν να την πολεμήσουν "στα ίσα". Από αέρος την δολοφονούσαν, εκ του ασφαλούς.
Μάταια περίμεναν να τους βοηθήσει η ομόδοξη και παντοτινή σύμμαχος Ελλάδα. Αλλά ποια Ελλάδα; Η Ελλάδα του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου. Καρφί στο φέρετρό της κάρφωσαν.
Ανήμπορη να αντιδράσει η αδελφή Ρωσία. Ο Β.Πούτιν μόλις είχε παραλάβει ένα χάος από τον μέθυσο Μ.Γιέλτσιν. Ζήτησε να μάθει ποια πλοία μπορούσαν να αποπλεύσουν άμεσα από την Σεβαστούπολη: "Κανένα δεν πλέει" του απάντησαν.
Έγινε μια προσπάθεια. Κατέληξε σε αποτυχία. Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Οχι ότι θα έκαναν πόλεμο, αλλά θα πήγαιναν εκεί, κοντά στους αδελφούς ορθόδοξους Σέρβους να τους έδειχναν ότι δεν ήταν μόνοι τους.
Και είχαν προηγηθεί τόσοι πόλεμοι: Κομμάτια ολόκληρα κανιβαλιζόντουσαν από το ρωσικό σώμα.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά ήρθε η Τσετσενία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Υπερδνειστερία. Οι ορθόδοξες δυνάμεις Σλάβων και Αρμένιων, κατάφεραν και στάθηκαν όρθιες.
Μικρές νίκες επιβίωσης, αλλά νίκες. Τα σύνορα σταθεροποιούνται. Και αρχίζει το τιτάνιο έργο της ανάκαμψης.
Δεν είναι αρκετές αυτές οι μικρές νίκες όμως να σταματήσουν τον αμερικανικό και ΝΑΤΟϊκό οδοστρωτήρα που σαρώνει όλη την περιφέρεια της Ευρασίας.
Χάνονται οι βαλτικές δημοκρατίες, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία. Στο "παρά '1" σώζεται το Καλίνιγκραντ, ίσως γιατί οι Αμερικανοί δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε αυτό το κομμάτι γης.
Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχία, Αλβανία κλπ όλες στο ΝΑΤΟ.
Και η Γεωργία; Και αυτή στο ΝΑΤΟ. Ή όχι; Ένας ανόητος, ο Μ.Σαακασβίλι αποφασίζει να κάνει πόλεμο στην Ρωσία το 2008 και να προσαρτήσει τη Νότιο Οσετία και την Αμπχαζία. Και κάνει το λάθος να σκοτώσει Ρώσους στρατιώτες του ΟΗΕ που βρίσκονταν ανεπτυγμένοι ως ειρηνευτική δύναμη στην περιοχή.
Πιθανόν ποντάροντας στην αλλαγή ηγεσίας στη Μόσχα: Τον πολύπειρο Β.Πούτιν είχε διαδεχθεί στην προεδρία ένας οικονομολόγος ο Ν.Μεντβέντεφ.
Αποτέλεσμα: Σε 48 ώρες οι ρωσικές τεθωρακισμένες στρατιές αποδείκνυαν ότι μπορεί να μην είχαν σχέση με τον σοβιετικό οδοστρωτήρα, αλλά δεν είχαν ξεχάσει να πολεμούν. Και βρίσκονταν στα προάστεια της Τιφλίδας. Κάπου εκεί οριοθετήθηκαν τα πράγματα στην ρωσική περιφέρεια.
Και άρχισε η αντίστροφη πορεία: Καζακστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Ουζμπεκιστάν και τελευταία η Ουκρανία, υποχωρούν στην γοητεία (και το χρήμα...) του Β.Πούτιν και επιτυγχάνεται μια τέτοια σύγκλιση που οδηγεί σε πολιτική και οικονομική ενοποίηση, ένα αντίβαρο στην ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Και πάνω απ'όλα άρχισε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Πρώτα να λειτουργήσουν αυτά που έχουν (και είναι πάρα πολλά) και μετά να παράξουν νέα, κορυφαία όπλα.
Όταν οι δυτικοί θεωρώντας ότι "τελείωσαν" με τους Ρώσους, αφοπλίζονται μαζικά. Όταν ανακαλύψουν το λάθος τους θα είναι πολύ αργά.
Σε όλη αυτή την πορεία η Λευκορωσία του Λουκασένκο παραμένει πιστή στην Μόσχα. Και πώς να μην μείνει πιστή; Ίδιος λαός, ίδια θρησκεία, ίδια ήθη και έθιμα. Το περίεργο είναι πώς αποσπάστηκε από τον ρωσικό εθνικό κορμό το 1991.
Αλλά φαίνεται ότι η Δύση δεν δέχεται πώς μπορεί να υπάρξει και πάλι ένα αντίπαλο δέος, μια πολιτικοστρατιωτική δύναμη που να μην υπακούει στα κελεύσματά της. Και ξεκινά την επιχείρηση "Ουκρανία".
Σχετικά εύκολος ο στόχος: Ένας διεφθαρμένος, αλλά εκλεγμένος ηγέτης ο Β.Γιανουκόβιτς που θέλει "να πατήσει σε δύο βάρκες" και φτάνει μέχρι να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, ενώ χρωστά την εκλογή του στην Μόσχα! Και γίνονται όλα αυτά που ξέρουμε.
Και ακολουθεί η απάντηση της Ρωσίας - ακαριαία αυτή την φορά - με την Κριμαία.
Και τώρα; Ο Β.Πούτιν είπε χθες στην πανηγυρική συνεδρίαση των δύο σωμάτων της ρωσικής Βουλής "Δεν προχωρώ πιο μέσα στην Ουκρανία. Την Κριμαία θέλαμε να προστατέψουμε και τα καταφέραμε".
Δεν ξέρουμε αν το εννοεί, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν στρατηγικό λάθος.
Δεν πρέπει, δεν μπορεί να σταματήσει στην Κριμαία όταν οι ορθόδοξοι της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας τον εκλιπαρούν να τις εντάξει στον ρωσικό εθνικό κορμό, αλλά και όταν μπορεί να μετατραπούν ως εργαλείο εκβιασμού από μία αυριανή ισχυρή Ουκρανία που θα βρίσκεται μέσα στο ΝΑΤΟ.
Και πάνω απ'όλα δεν μπορεί να αφήσει την Οδησσό στο ουκρανικό κρατικό μόρφωμα. Την πόλη της Φιλικής Εταιρείας, την πόλη απ'όπου ξεκίνησε η απελευθέρωση της Ορθόδοξης Ελλάδας.
Τι ελπίδα έχουν οι πληθυσμοί σε αυτές τις περιοχές να επιβιώσουν υπό την ηγεσία των νεοναζιστών του Κιέβου;
Οι νεο-ναζιστικές εξτρεμιστικές οργανώσεις του Κιέβου ελέγχουν ολόκληρη την χώρα. Και είναι ευκαιρία γιατί πέρα από τους ρωσόφωνους ούτε ο λοιπός πληθυσμός θέλει να είναι υπό την ηγεσία του ΚΙέβου.
Στο Χάρκοβο ο ρωσόφωνος πληθυσμός είναι 2.914 εκ., Ρώσοι το 33.2% του συνολικού πληθυσμού, στο Λουγκάνσκ 2.546 εκ., 44,8%, στ Ντονιέτσκ 4.841 εκ., 43.6% στο Ντιεπροπετρόφσκ 3,567 εκ. και 24,2%, στο Ζαπαρόζε 1,929 εκ., και 32%) και στην Οδησσό (2.469 εκ. και 27,4%).
Να σημειωθεί ότι σ’ αυτές τις περιοχές τα φιλορωσικά αισθήματα είναι έντονα όχι μόνον στους, εγγεγραμμένους στην απογραφή, Ρώσους αλλά και στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτές οι περιοχές θα βιώσουν την εκδικητικότητα και το μένος του Κιέβου, άμεσα.
Δεν μπορεί να περιοριστεί στην Κριμαία η ρωσική στρατιωτική μηχανή όταν δυτικότερα από τη περιοχή Μπουτσάκ, στη νοτιοδυτική Ουκρανία, υπάρχει η ηρωική Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας με 555 χιλ. κατ. που σήμερα πάλι ζήτησε την ένωσή της με την Ρωσία.
Υπάρχει και ο πληθυσμός των τουρκόφωνων, χριστιανών ορθόδοξων, Γκαγκαούζων, (150 χιλ.) οι οποίοι εκδήλωσαν σχεδόν ομόφωνα, σε δικό τους δημοψήφισμα, στις 3 Φεβρουαρίου, τη διάθεσή τους να ενταχθούν στην Τελωνειακή Ένωση που προωθεί η Ρωσία και όχι στην Ε.Ε.
Πώς μπορεί να αδιαφορήσει για όλους αυτούς η Μόσχα;
Τώρα είναι η ευκαιρία. Ούτε σφαίρα δεν θα πέσει μέχρι τα σύνορα της Μολδαβίας.
Ειδικά σε ότι αφορά την πόλη της Οδησσού, που διαθέτει και το σημαντικότερο λιμάνι της Ουκρανίας είναι αυτονόητη η επέκταση της ρωσικής κυριαρχίας.
Και μετά, χωρίς έξοδο προς τη θάλασσα, χωρίς τη βιομηχανική παραγωγή της ανατολικής Ουκρανίας και χωρίς το ρωσικό φυσικό αέριο, το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας είναι καταδικασμένο να ... χρεοκοπήσει το ΔΝΤ!
Θα μείνει ένα περίκλειστο κράτος "με ειδικές ανάγκες", που θα έχει ανάγκη συνεχούς στήριξης για την επιβίωσή του, μπορεί να είναι χρήσιμο μόνο ως έδαφος για την ανάπτυξη στρατιωτικών εγκαταστάσεων και οπλικών συστημάτων του ΝΑΤΟ εγγύτερα στη Ρωσία.
Με αυτές τις κινήσεις προστίθενται άμεσα στον πληθυσμό της Ρωσίας επιπλέον 20 εκατ. πληθυσμού και αντιστρέφεται η ρυθμός δημογραφικής συρρίκνωσης.
Μέρος της 49ης Στρατιάς της Νότιας Περιοχής με τις τρεις Ταξιαρχίες Spetznaz, την 7η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία και την 56η Ανεξάρτητη Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, υπερεπαρκούν για το εγχείρημα. Ουκρανικός Στρατός δεν υπάρχει, ούτε δομές για να δημιουργηθεί. Τώρα. Γιατί σε ένα χρόνο μπορεί τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου