Ο ‘αιχμάλωτος’ δεν κατοικεί στο Ιμραλί αλλά στην Άγκυρα… ο Ερντογάν

Με επεισόδια στην Τουρκία σημαδεύτηκε η 15η επέτειος από τη σύλληψη του ηγέτη των Κούρδων της Τουρκίας, ο τρόπος της οποίας γέμισε με αισθήματα θλίψης, ντροπής και θυμού κάθε ελληνική καρδιά και ψυχή.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από εκείνη την ημέρα, την οποία πολλοί από εμάς τη θυμούνται σαν να ήταν σήμερα. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1999 ο ηγέτης των Κούρδων της Τουρκίας, ο «εθνάρχης» ολόκληρου του λαού των Κούρδων, ο «Άπο» για τους μαχητές του ΡΚΚ, προδόθηκε από συμπατριώτες μας και στην ουσία παραδόθηκε στο «πιάτο» της ΜΙΤ και όχι μόνο, αφού απομονώθηκε στο επιχειρησιακό κέντρο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην Αφρική, το Ναϊρόμπι της Κένυα.

Επισήμως, η Ελλάδα δεν εμπλέκεται με τη σύλληψή του, αφού αυτή έλαβε χώρα σε κρατικά αυτοκίνητα και το έδαφος της Κένυα κατά τη διαδρομή από την πρεσβεία μας προς το διεθνές αεροδρόμιο της χώρας. Στην ουσία οι κυβερνώντες στην Αθήνα με τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος λειτούργησαν σαν να ήθελαν να οδηγήσουν την κατάσταση στην κατάληξη που είχε.


Πόσο τυχαίο ήταν ότι ο τότε πρωθυπουργός της χώρας είχε «εξαφανιστεί» από το προσκήνιο για αρκετές ημέρες κατά τη διάρκεια και μετά τη κατάληξη του επεισοδίου, λόγω «ασθένειας», ο δε τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Α. Παπανδρέου «βρισκόταν στο εξωτερικό», με αποτέλεσμα να μην έχει «καμία εμπλοκή» στα τεκταινόμενα, ενώ οι διάφοροι παράγοντες του ΥΠΕΞ και από την… «κυρία Κατεχάκη» αυτό που προσπαθούσαν, ήταν να κατεβάσουν την «ποδοσφαιρική ομάδα» στην Αφρική για να «παίξει μπάλα».

Προφανώς σκοπός μας είναι να μην μπούμε στην ουσία των γεγονότων όπως αυτά εκτυλίχτηκαν την συγκεκριμένη περίοδο από τον Σεπτέμβριο του 1998 έως τον Φεβρουάριο του 1999 όπου και το «Σαφάρι του Οτζαλάν» είχε την κατάληξη που όλοι γνωρίζουμε με τον ρόλο που έπαιξε Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ, όχι ο ελληνικός λαός, το τονίζουμε.

Όλα αυτά έχουν αρκούντως παρουσιαστεί και αναλυθεί από τους άμεσα εμπλεκομένους στην υπόθεση, τόσο με αποκαλυπτικά βιβλία όσο και στο δικαστήριο. Σύντομα θα μάθουμε και περισσότερα, αφού μετά από επίμονο δικαστικό αγώνα, Έλληνες κατόρθωσαν να αποχαρακτηρίσουν τα αμερικανικά αρχεία. Οπότε αναμένονται νέες αποκαλύψεις και «στενοχώριες» για αρκετούς.
Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε, είναι ότι με την σοφία της απόστασης 15 ετών από τα γεγονότα και με τη γνώση των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στο κουρδικό ζήτημα πιο συγκεκριμένα, με χαρά μπορούμε πλέον να πούμε ότι ο Α. Οτζαλάν έχει πλέον καταφέρει να «φυλακίσει» τους δεσμοφύλακές του. Δεν είναι αυτός που λιώνει στην φυλακή, αλλά είναι εκείνοι οι οποίοι προσεύχονται να μην πάθει τίποτα μέσα σε αυτή, και είναι αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να συνεννοηθούν μαζί του έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τη γεωπολιτική «τέλεια καταιγίδα» που έρχεται κατά πάνω τους.

Οι εξελίξεις στην Συρία και το παγιωμένο καθεστώς στο Ιράκ, το μόνο που καταδεικνύει είναι ότι η στιγμή για το «end game» ακόμα και στην περίπτωση των Κούρδων της Τουρκίας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από ότι κάποιοι υπολογίζουν.
Ενώ λοιπόν ακόμα και σήμερα οι Κούρδοι στην Τουρκία διαδηλώνουν την υποστήριξή τους στον Άπο, η Άγκυρα εγκλωβισμένη σε μία διαδικασία την οποία ποτέ δεν πίστευε, δηλαδή αυτήν της ειρηνευτικής συμφωνίας με τους Κούρδους, φαίνεται πολύ δύσκολα να μπορεί να απεμπλακεί από αυτή, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να την προχωρήσει πιο πέρα.

Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο κέντρο του γιγαντιαίου σκανδάλου «ΑΚΡ-gate» το οποίο στην ουσία αποδυναμώνει τον Τούρκο πρωθυπουργό κατά συνέπεια μειώνει την δυνατότητά του για παραχωρήσεις προς τους Κούρδους. Εάν κάποιος συνυπολογίσει, ότι η ομάδα Ερντογάν στην σύγκρουσή της με την «φράξια» Γκιουλέν προσπαθεί να προσεταιριστεί τους κατεξοχήν αντιπάλους των Κούρδων, του εθνικιστές κεμαλικούς τότε το σταυρόλεξο γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να επιλυθεί.

Είναι προφανές ότι η σύλληψη Οτζαλάν σε συνδυασμό με τις κατακλυσμιαίες γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, αλλά και με τις πρωτοφανείς εσωτερικές ανατροπές καταδεικνύουν το γεγονός, ότι ο «αιχμάλωτος» δεν βρίσκεται στο Ιμραλί αλλά στην Άγκυρα και δεν ονομάζεται Οτζαλάν, αλλά Ερντογάν.

Πόσο απίθανο θα ήταν η Τουρκία ως μέτρο και μία κίνηση απελπισίας όταν οι Κούρδοι στο εσωτερικό της χώρας δεν θα μπορούν πλέον να ελεγχθούν και θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους – κάτι που εκτιμάται ότι θα συμβεί πλέον πολύ σύντομα – να απελευθερώσουν τον έγκλειστο Κούρδο ηγέτη για να διαπραγματευτεί μαζί τους μία «έντιμη» για την ίδια συμφωνία η οποία στην ουσία θα συνομοσποδοποιεί την χώρα;
Το σίγουρο είναι ότι εάν δεν υπάρξουν σπασμωδικές κινήσεις εναντίον του Α. Οτζαλάν οι οποίες θα τον εξουδετερώνουν πνευματικά ή/και φυσικά, ο ιστορικός του ρόλος στο ζήτημα της χειραφέτησης και εθνογέννεσης του κουρδικού λαού ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΗΞΕΙ. Το ιστορικό προηγούμενο του Νέλσωνα Μαντέλα μας διδάσκει, ότι για ζητήματα τέτοιου μεγέθους, και για προσωπικότητες τέτοιου βεληνεκούς η μοίρα και η ιστορική δικαιοσύνη επιφυλάσσουν μία ειδική αντιμετώπιση.

Το μέλλον θα δείξει. Το ενδιαφέρον βέβαια θα είναι, εάν τότε κάποιοι «δικοί μας» που ενεπλάκησαν στην υπόθεση, θα προσπαθούν να αποδείξουν πως ό,τι έκαναν το έκαναν για «καλό» και πως «υπήρχε σχέδιο». Η πραγματικότητα όμως είναι ότι κάποιους ανθρώπους η Ιστορία του γράφει με χρυσά γράμματα, ενώ κάποιους άλλους δεν τους έχει ούτε στις υποσημειώσεις.

ΠΗΓΗ