Το φάντασμα της δημοκρατίας.

inShare

Η αλήθεια έχει πολλές όψεις. Χρέος του κάθε ηγέτη είναι να καταφέρνει να δει εκείνη που εξυπηρετεί το γενικότερο συμφέρον...

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Η μονομερής καταστρατήγηση των νόμων εκτός από αντιδεοντολογική, αντιδημοκρατική είναι και άκρως επικίνδυνη.

Ο λόγος αυτός της επικινδυνότητας έγκειται περισσότερο στο κοινό αίσθημα και μέσω αυτού στον "ύπουλο" τρόπο που σκάπτονται οι βάσεις του πολιτεύματος.
Προχωράει η απαξία σαν την θάλασσα με τέμπο αργό αλλά επίμονο και διαρκές μέχρι την ολοσχερή απαλοιφή των θεμελίων της αριστείας.

Οι όπισθεν σκέψεις, οι κατ’ έξιν παρακάμψεις του πνεύματος του νομοθέτη με νομιμοφανή τρόπο,
εξοργίζουν. Η οργή αυτή σωρεύεται και δεν λησμονείται όπως πολύ θεωρούν.

Περί ποίας δημοκρατίας χαιρόμεθα; Περί ποίας; Εκείνης της οποίας οι νόμοι έχουν ισχύ για το διάστημα που εξυπηρετούν τις βουλές και τις πράξεις της κυβέρνησης; 

Για την δημοκρατία εκείνη, όπου και το συμφέρον των δανειστών γίνεται παντιέρα ορθότητας και η ανάγκη θέσπισης νέων βολικότερων νόμων, αυτοσκοπός;

Και εάν, ό,τι δεν μας βολεύει το καταργούμε, τότε γιατί να υπάρχει;

Και αφού ό,τι αντιστέκεται παρακάμπτεται, γιατί δεν το ισιώνουμε να πάψει δια παντός η όποια αντίστασή του;

Όλα με μία νομοθετική ρύθμιση! Τόσο απλά και τόσο επικίνδυνα. Το δίκαιο και οι αξίες ομοιάζουν να αλλοτριώνονται με την πάροδο των ετών. Χάνουν την διαχρονικότητά τους και δείχνουν να χαμογελούν περισσότερο στο συμφέρον. Εκείνο που ήταν δίκαιο εχθές, παύει να είναι σήμερα. Οι καταστάσεις το επιβάλλουν. Η πρόοδος. Το συμφέρον εκείνων που νομοθετούν ενδεχομένως…

Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός; Και μιλάω για πολιτισμό και όχι για δημοκρατία, γιατί ακόμη και η δημοκρατία κατά τον Σωκράτη είχε προβλήματα καθώς εφαίνετο να λειτουργεί μεροληπτώντας υπέρ του λαού γέρνοντας προς το άλλο το άκρο… λησμονώντας τα δίκαια των αρχόντων. Σε μία των άριστων δημοκρατία, δεν μπορεί παρά να έχουν όλοι δίκαια. Ακόμα και οι ''εχθροί''!

Για πολιτισμό θα πρέπει να μιλήσουμε πρωτίστως λοιπόν, για την ιδέα τής υπέρβασης και κατόπιν για όλα τα άλλα. 

Απέχουμε παρασάγγας από την περίπτωση και ως λαός, αλλά κυρίως ως άνθρωποι (κατά μόνας), διότι θα πρέπει πρωτύτερα να έχουμε αδράξει το νόημα της ζωής και να έχουμε ενστερνιστεί την προσωρινότητάς της. Θα πρέπει να έχουμε πλήρως καματωθεί από οτιδήποτε το μάταιο και να έχουμε κοιτάξει στα μάτια το πρέπον.

Πόσο αστεία θα μπορούσαν να είναι όλα αυτά… Πόσο ανεδαφικά και ενδεχομένως ανώριμα μέσα στην εξυπνάδα και την πρακτικότητα της ζωής.

Και ο λόγος είναι αυτός. Η αναγκαιότητα της πράξης (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) η οποία δεν αφήνει τον λόγο του ελεύθερου από σκιές προσώπου, να αναπτύξει και να εφαρμόσει την θεωρία την ανθρώπινη πάνω από όλα, την συνετή κατόπιν και αμέσως μετά, την δίκαιη. Η δημοκρατία έπεται όλων αυτών και άλλων τόσων ακόμα γιατί είναι πιο ευαίσθητη από όσο νομίζουμε. Και χρειάζεται αρετή...

Δυστυχώς απέχουμε και όλοι όσοι συναισθάνονται ετούτη την αποχή ή κραυγάζουν κραυγές στην έρημη ώτων εποχή ή χαμογελούν αποδεχόμενοι την ήττα. 

politisg.blogspot.gr