Αντιθέτως με τους Αρχαίους Έλληνες που θεωρούσαν τον πόλεμο σαν ένα φυσικό και κύριο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας, στις μέρες μας έχουμε την τάση να τον θεωρούμε την πηγή όλων των κακών. Αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη θα δούμε ότι στην πράξη απλά κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας με μια τέτοια θεώρηση γιατί καθένας από εμάς, και περισσότερο ίσως αυτοί που τον κατηγορούν… λατρεύουν τον πόλεμο.
Όλες οι επαναστάσεις έγιναν με πόλεμο. Κοινωνικές, ταξικές, οικονομικές, τεχνολογικές, τα πάντα. Ότι έχουμε και δεν έχουμε το χρωστάμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε κάποιον πόλεμο. Όλοι μας έχουμε ή είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε για κάτι με πάθος και μέχρι τέλους πολλές φορές. Όχι για μια πατρίδα πάντα αλλά για μια ιδεολογία, για μια αγάπη, για ένα άτομο ή μια ιδέα. Πολλοί και για μια ομάδα σε ένα γήπεδο.
Πάντα
είχα την απορία πως μπορεί ένα άτομο που δηλώνει φιλειρηνιστής,
αντιμιλιταριστής, αρνείται να υπηρετήσει στις ΕΔ και να κρατήσει όπλο,
την ίδια στιγμή να πετάει την σκούφια του για να πλακωθεί με την
αστυνομία σε μια διαδήλωση για την Νικαράγουα ή σε έναν αγώνα επειδή ο
διαιτητής δε σφύριξε το πέναλτι στον Μήτρογλου ή τον Καραγκούνη.
Τρικυμία εν κρανίω; Μοιραία σύγκρουση του «ΕΓΩ» με το «ΕΜΕΙΣ»; Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία γιατί το θέμα μας είναι ο Πόλεμος και το συμπέρασμα είναι ότι καλώς ή κακώς, όλοι μας πολεμάμε για κάτι, ό,τι και να λέμε και ό,τι γνώμη και να έχουμε για τον πόλεμο. Απλά καθένας το γαρνίρει διαφορετικά ανάλογα με το πώς τον βολεύει και ξεχνά ότι υπάρχει καλό και κακό σε κάθε πλευρά και κάθε δραστηριότητα ή αντικείμενο.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι το ΑΝ πολεμάμε αλλά το ΓΙΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ πολεμάμε.Έχουμε
μάθει να λέμε ότι ο Πόλεμος χωρίζει τους ανθρώπους μπερδεύοντας το
αίτιο με το αιτιατό. Δεν χωρίζει ο Πόλεμος τους ανθρώπους, οι ήδη
χωρισμένοι άνθρωποι καμιά φορά πάνε σε πόλεμο. Ο Πόλεμος είναι συνέπεια,
όχι αιτία. Έχει μεγάλη διαφορά.
Κανένας φυσικά δεν τον προτιμά. Όλοι, θα προτιμούσαν να τον αποφύγουν
γιατί έχει τεράστιο κόστος όχι μόνο υλικό αλλά κυρίως ανθρώπινο και σε
όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης. Ο Πόλεμος είναι καταστροφή σαν πράξη, με όποια μορφή και αν γίνεται. Αλλά παράλληλα κάθε καταστροφή είναι και γέννηση νέων πραγμάτων. Δημιουργία. Ολοκλήρωση.Θα μπορούσε λοιπόν ο Πόλεμος, ή κατά προτίμηση κάτι πιο ανώδυνο όπως η προετοιμασία γι’ αυτόν, η Άμυνα, να έχει και θετικά χαρακτηριστικά που δεν παρατηρούμε και ίσως θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε; Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Ο Πόλεμος, αντιθέτως με την γενικότερη θεώρηση περί χωρισμού, στην πράξη πάντα και πάντοτε ενώνει τους ανθρώπους. Όχι όλους τους ανθρώπους φυσικά, αλλά όλους αυτούς που μάχονται για τον ίδιο σκοπό. Στην ίδια πλευρά. Στο ίδιο χαράκωμα.
Ο Πόλεμος και η Θρησκεία ήταν οι δυο μεγαλύτεροι ενοποιητικοί παράγοντες στην ανθρώπινη ιστορία. Η Θρησκεία μάλιστα σημαίνει και ένωση (Λατινικά “Religio”, από το “Ligo” που σημαίνει «ενώνω», «συνδέω») παρότι στις μέρες μας την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι πνευματικό, πράγμα που ισχύει για τον Χριστιανισμό αλλά όχι για τη Θρησκεία του Ισλάμ.
Οι ανατολικές «Θρησκείες» δεν έχουν τα χαρακτηριστικά της
ένωσης και είναι όντως πνευματικές ιδεολογικές αντιλήψεις που
απευθύνονται κυρίως στο άτομο σαν μονάδα και όχι σύνολο, χαρακτηριστικό που ίσως δεν θα έπρεπε να τις βάζει κάτω από την ίδια σκεπή με τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ που είναι Θρησκείες με κορμό την έννοια της ομάδας.Ο Πόλεμος λοιπόν έχει την πολύ θετική παρενέργεια του να φέρνει κοντά ανθρώπους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όταν αυτοί καλούνται να πολεμήσουν για ένα κοινό σκοπό. Μπορεί να αντιμετωπίζουν μια κοινή απειλή ή να προσπαθούν να πετύχουν έναν κοινό στόχο, αυτό είναι δευτερεύον, το σημαντικό στην περίπτωση μας είναι η ένωση δυνάμεων και η άμβλυνση των διαφορών.
Μήπως
θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν την Άμυνα για την ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση με τον ίδιο τρόπο που η Θρησκεία κάποτε μετέβαλε τη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, και το Ισλάμ;
Την απάντηση σε αυτό θα την δούμε στο επόμενο μέρος της ανάλυσης μας, στο οποίο θα εξετάσουμε τις ομοσπονδίες, τα κοινά χαρακτηριστικά τους, του ενοποιητικούς παράγοντες και την Ευρωπαϊκή περίπτωση μέχρι σήμερα.Πάνος Μητρονίκας
Ηλ. Μηχανικός Η/Υ & Αυτοματισμού
Μέλος του Π.Σ. των Δημοκρατικών
http://www.dimokratikoi.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου