Τα ΜΜΕ ΣΤΗΝ υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας . Απέκρυψαν τις καταδίκες της Ελλάδας από το ILO(Διεθνής Οργάνωση Εργασίας). Αλλά μήπως και τα ξεπουλημένα συνδικαλιστικά όργανα είπαν τίποτα.

Στο ετήσιο συνέδριο του ΔΟΕ (ILO) στη Γενεύη (17-19/6) υπήρξε διεθνής καταδίκη της Ελλάδας για την παραβίαση 13 βασικών διεθνών συμβάσεων εργασίας.
Ως σημαντικότερες αναφέρθηκαν οι πολυάριθμες παρεμβάσεις σε συλλογικές συμβάσεις, εκείνες που αφορούν στη  σοβαρή αποδυνάμωση του συστήματος συλλογικής διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της υλοποίησης των δανειακών συμβάσεων με την Τρόικα και εκείνες που αφορούν στην αυτονομία των διαπραγματευόμενων εταίρων.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι παρά τις καταδίκες η ελληνική κυβέρνηση προωθεί τον κατώτατο μισθό με πολιτική απόφαση.
Η γενική γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Άννα Στρατινάκη προσπαθώντας να απολογηθεί για τις καταδίκες της Ελλάδας κινήθηκε στη γνωστή κατεύθυνση ότι η κρίσιμη οικονομική κατάσταση και οι περίπλοκες διαπραγματεύσεις σε διεθνές επίπεδο δεν αφήνουν περιθώρια για διαπραγματεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους πριν από τη θέσπιση νομικών μεταρρυθμίσεων.


Με λίγα λόγια για την κυβέρνηση οι παρεμβάσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, η κατάργηση του ΟΕΚ/ Εργατικής Εστίας, η απαξίωση του ΟΜΕΔ και ο καθορισμός του κατώτατου μισθού με υπουργική απόφαση δικαιολογούνται και θα συνεχιστούν.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ελληνική πλευρά υποβαθμίζει, αν όχι κρύβει κάτω  από το χαλί τις καταδίκες της Ελλάδας.

Συγκεκριμένα στις 25/6 πραγματοποιήθηκε διεθνές σεμινάριο του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ΔΟΕ) (ΙLO) με θέμα τις «Πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης απασχόλησης στην Ελλάδα: Ποιες Προοπτικές;».

Ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης δεν είπε τίποτα για την καταδίκη, απέκρυψε το γεγονός αλλά εξήρε την αυτοσυγκράτηση και την υπευθυνότητα των ανέργων και των εργαζόμενων της χώρας να ανέχονται τα κυβερνητικά μέτρα της φτώχειας και της καταστροφής, ενώ εκτός αυτού ανέφερε ότι το Υπουργείο καταβάλλει σημαντική προσπάθεια καταπολέμησης της ανεργίας και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων.

Όπως είπε ο κ. Βρούτσης χαρακτηριστικό παράδειγμα των προσπαθειών αυτών είναι η αύξηση των εισακτέων σε σχολές μαθητείας και τα προγράμματα επιταγής εισόδου στην αγορά εργασίας. Με λίγα λόγια η πρόταση του κυρίου Βρούτση συνοψίζεται στο εξής: Καταπολέμηση της ανεργίας με 4μηνα ή με σεμινάρια εξειδίκευσης ή εξειδίκευση με μεθητεία (δηλαδή μπορεί κάποιος να εργάζεται σε μια εταιρεία και να εξειδικεύεται).

Δηλαδή καταργούν στην πράξη την ΚΥΑ16802/667/27-08-2010 (Φ.Ε.Κ 1345/Τ.Β ́/31-08-2010) που αφορά στους «Όρους και προϋποθέσεις πρακτικής άσκησης ημεδαπών και αλλοδαπών σπουδαστών/μαθητών Σχολών Τουριστικής Εκπαίδευσης και φοιτητών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης». Αυτή προβλέπει ότι το ποσοστό των ασκούμενων δεν δύναται να υπερβαίνει το 17% του τακτικού προσωπικού και σε κάθε περίπτωση τα 40 άτομα, αν ο αριθμός που προκύπτει από την ποσόστωση είναι μεγαλύτερος».

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι δεν προσλαμβάνονται εργαζόμενοι, αλλά ασκούμενοι, οι οποίοι πληρώνονται από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους και όχι από τους εργοδότες. Ένα σκανδαλώδες παράδειγμα αποτελεί η επιδότηση των μεγαλοξενοδόχων μέσω του ΕΣΠΑ («Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας για άνεργους νέους στον κλάδο του τουρισμού ηλικίας έως 29 ετών»). Δηλαδή μία ξενοδοχειακή μονάδα με 50 εργαζόμενους αποκτά πλέον τη «νόμιμη» δυνατότητα να χρησιμοποιεί τον συνολικό αριθμό των είκοσι τριών (23) «πρακτικά ασκούμενων», μην προχωρώντας στην κανονική πρόσληψη 23 άνεργων εργαζομένων και όλα αυτά σε ... περίοδο τουριστικής ανόδου.

Στο σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιουνίου επίσης και ο εκπρόσωπος του ΣΕΤΕ απέκρυψε την πραγματικότητα, ενώ περιχαρής τόνισε ότι για τις 10.000 θέσεις που προβλέπονται για το πρόγραμμα των επιταγών εισόδου στον τουρισμό κατατέθηκαν 52.250 αιτήσεις, όταν η ανεργία των νέων ξεπερνά το 62%. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ  Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο οποίος αναφέρθηκε για το δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα, όπου κυριαρχούν οι εξαγγελίες του παλιού καιρού και οι στρουθοκαμηλισμοί τονίζοντας παράλληλα την ανάγκη αποδέσμευσης από εργαλεία ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που δεν έχουν πολλά να προσφέρουν πλέον, χαρακτηρίζοντας την εθνική γενική συλλογική διαπραγμάτευση ως ‘αδειανό πουκάμισο’.

ΠΗΓΗ