Διάλειμμα 15 λεπτών ανά 2ωρο για εργασία σε οθόνες

Δεκαπέντε λεπτά διάλειμμα κάθε 2 ώρες δικαιούνται όσοι εργάζονται μπροστά σε οθόνες, όπως π.χ. όσοι εργάζονται με ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύμφωνα με όσα αποφάνθηκε το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου.

 

Ωστόσο, αυτό θα γίνεται μετά από διαβουλεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

 

Κατ' αρχάς, οι αρεοπαγίτες κάνουν αναφορά στην Ευρωπαϊκή οδηγία 90/270/ΕΟΚ, η οποία αναφέρει ότι οι εργοδότες πρέπει να σχεδιάζουν κατά τέτοιο τρόπο τη δραστηριότητα των εργαζομένων τους, έτσι ώστε όσοι απασχολούνται, σε καθημερινή βάση, μπροστά από οθόνες οπτικής απεικόνισης, ή πρέπει να διακόπτουν την εργασία τους περιοδικά με διάλειμμα, ή να αλλάζουν επαγγελματική δραστηριότητα (π.χ. να απασχολούνται σε άλλες εργασίες που δεν θα χρησιμοποιούν οθόνες).

 

Σε περίπτωση κατά την οποία οι εργαζόμενοι που απασχολούνται μπροστά από οθόνες οπτικής απεικόνισης δεν μπορούν να εναλλάσσονται σε άλλες μορφές εργασίας (εκτός οθόνης), τότε πρέπει να τους χορηγείται διάλειμμα έως 15 λεπτά ανά δίωρο, χωρίς, όμως, να μπορούν να λαμβάνουν το χρόνο των διαλειμμάτων συσσωρευτικά.

 

Δηλαδή, δεν μπορούν να μαζεύουν τα 15λέπτα διαλείμματα όλα μαζί, έτσι ώστε να φεύγουν το μεσημέρι νωρίτερα, ή να πιάνουν δουλεία αργότερα από το προβλεπόμενο ωράριο.

 

Η επίμαχη αυτή Ευρωπαϊκή οδηγία στη συνέχεια επικυρώθηκε από την Ελλάδα με το Προεδρικό Διάταγμα 398/1994 που αφορά τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και υγείας κατά την εργασία με οθόνες οπτικής απεικόνισης.

 

Η απόφαση του Αρείου Πάγου έρχεται μετά από προσφυγή ενός εκδότη εισιτηρίων του ΚΤΕΛ Μαγνησίας ο οποίος εργαζόταν με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου και ο οποίος χρησιμοποιούσε ηλεκτρονικό υπολογιστή από το 1990. Από τα δικαστήρια ζητούσε με βάση το επίμαχο ΠΔ 398/1994 και την διαιτητική απόφαση 9/1997 η οποία καθορίζει τις τους όρους αμοιβής και εργασίας των απασχολουμένων στα ΚΤΕΛ, να του καταβληθεί: 1) αποζημίωση για τις ώρες των διαλειμμάτων που δεν έλαβε, παρά τη νομοθετική πρόβλεψη, σε συνδυασμό με τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού του εργοδότη (ΚΤΕΛ) και 2) χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη.