Όταν η ελληνική πλούσια ελίτ στη δύσκολη στιγμή για την χώρα μας ακολούθησε μια προδοτική – ανεύθυνη στάση δηλαδή αντί να κάνει επενδύσεις και να στηρίξει τη χώρα απλά με ελαφρά τη καρδία έβγαλε τα λεφτά της στο εξωτερικό.

της Ελίνας Γαληνού
Την προηγούμενη δεκαετία, είχαμε ακούσει για πολλούς πλούσιους συμπατριώτες μας. Ακόμα και αν δεν θέλαμε να ακούσουμε τίποτα γι΄αυτούς ή να τους γνωρίζουμε κάν, εκείνοι έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να γίνουν γνωστοί. Τηλεοπτικές εκπομπές και περιοδικός τύπος, είχαν συνεχή αφιερώματα για τα μυθικά πάρτυ, τις πανάκριβες τουαλέτες, τα πολυτελέστατα σπίτια, τις πισίνες,τα αυτοκίνητα και τα σπέσιαλ γούστα του καθενός.

Πού και πού, ξεφύτρωνε και καμία φιλανθρωπική δράση, διανθισμένη πάντα από την γκλάμορους ατμόσφαιρα της χλιδής, που διαμήνυε σκόρπισμα εκατομμυρίων. Είχαμε πράγματι αποκτήσει μια ελίτ πλουσίων, η οποία αναδύθηκε κατά την τελευταία δεκαπενταετία, με τα μέλη της να αυξάνονται με εκπληκτικό τρόπο, χωρίς να μπορεί να βρεί κανείς εξήγηση για το πώς...

Η ελίτ εκείνη, αν και φαινομενικά ανοιχτή στην κοινωνία, ήταν στην πραγματικότητα κάτι σαν το σιδηρούν παραπέτασμα της εποχής του ψυχρού πολέμου. Το καλύτερο που είχε να κάνει κανείς αν δεν ήθελε να εισπράξει απροκάλυπτη περιφρόνηση διά νεύματος και μόνον, ήταν να μην πλησιάσει.


Τα εκλεκτά της μέλη, είχαν διδαχτεί πώς να πωλούν ακόμα και την καλημέρα εάν την έλεγαν χαμογελαστά, στον απλό κοσμάκη. Η ταυτότητα "επωνύμου", συχνά φωτογραφιζομένου εν μέσω κουστωδίας κοσμικών, είχε πολλά πρακτικά οφέλη..., ιδίως μέσω πιθανών ευκαιριών λανσαρίσματος επιδόξων επαγγελματιών. Ενας κομμωτής και τι δεν θάδινε να χτενίσει τα μαλλιά της τάδε κυρίας, αλλά το ίδιο μπορούσε να πάθει και μια νεαρή απόφοιτος της Φιλοσοφικής, εάν έκανε μάθημα στα παιδιά της, κι΄ας την πλήρωνε η εν λόγω, όποτε θυμόταν ή και ..καθόλου.  Τέτοια συμβάντα ήταν κάτι το συνηθισμένο σ΄αυτούς τους κύκλους, αφού κανείς δεν τα έβαζε μαζί τους..

Ωσπου ήρθε η πικρή εποχή της κρίσης και τα γκλάμορους πάρτυ, έπαψαν να είναι της μόδας. Επαψαν και οι εκπομπές που πρόβαλαν τον υλικό πλούτο σαν υψηλό επίτευγμα, χάσαμε τις πισίνες, τις λιμουζίνες και δεν πληροφορούμαστε πια, πού κάνει τις διακοπές του ο τάδε, ή τα γενέθλιά της η δείνα. Ωστόσο, όταν  ο λογαριασμός ήρθε σ΄εμάς, γογγύξαμε! Ολοι είδαμε την πατρίδα μας να σέρνεται στο χώμα, να ποδοπατείται, να λοιδορείται από τους ξένους, τον λαό μας να καθυβρίζεται ως "τεμπέλης και ανίκανος". Και τότε σκεφτήκαμε ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά οπωσδήποτε κάποιοι "μαζί τα έφαγαν", άρα δεν ήταν τυχαίο που φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο...

Ελπίζαμε όμως τουλάχιστον, ότι όλοι εκείνοι που πλούτισαν  υποβοηθούμενοι από το ελληνικό κράτος με διάφορους τρόπους, κάτι θα έκαναν γι΄αυτή τη χώρα. Κάτι θα έδιναν από τα πλούτη τους για να τη στηρίξουν, να μην τα χάσει όλα εφ΄όσον αναγκάστηκε να υποθηκεύσει τον πλούτο της στους δανειστές. Οταν ακούς ότι ολόκληρες παραγωγικές μονάδες ή επιχειρήσεις με ιστορική διαδρομή και σημασία για τη χώρα, ξεπουλιούνται, κάτι περιμένεις να γίνει από κάποιους που ως τα χτές, κυνηγούσαν την κοινωνική προβολή σαν τρελλοί. Και μήπως η φωτογραφία σε ένα περιοδικό ή η παρουσία σε μια τηλεοπτική εκπομπή έχει μεγαλύτερη αξία από μια κίνηση ουσιαστική, που θα την επικροτούσε ολόκληρος ο ελληνικός λαός και οι ξένοι ακόμα; Πού ήταν ένας Ελληνας πλούσιος, έστω νεόπλουτος, να βάλει πλάτη για να σώσει το ιστορικό ξενοδοχείο "Μακεδονία Παλλάς", ή την καπνοβιομηχανία της Ξάνθης που τροφοδοτούσε τόσα χρόνια τη Β. Ελλάδα; Κανείς απ΄αυτήν την περίφημη ελίτ της χλιδής, δεν σκέφτηκε πόσο μεγάλη προβολή θα είχε εάν, την κρίσιμη στιγμή έλεγε "Σταθείτε, εγώ θα το αγοράσω για να μείνει στην Ελλάδα.."

Δεν έγινε έτσι όμως, γιατί προβάδισμα στις αποφάσεις αυτής της ελίτ, είχε πάντα το ατομικό συμφέρον. Και εφ΄ όσον η Ελλάδα βούλιαζε, τους συνέφερε καλύτερα να σηκωθούν και να φύγουν, να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από τις ελληνικές τράπεζες άρον-άρον, να παστώσουν τα κέρδη τους σε υπεράκτιες εταιρίες, να μεταφέρουν αλλού τις επιχειρήσεις τους και να αφήσουν στην χώρα, ψαροκόκαλλα και ανέργους.

Οταν ξέσπασε η κρίση το 2010, ένας ποιητής-συγγραφέας, είχε γράψει στο διαδίκτυο μια επιστολή προς όλους τους πλουσίους αυτής της χώρας. "Βλέπετε την πατρίδα σας να κυλιέται χάμω και δεν κάνετε τίποτα; Δώστε ο καθένας σας από δέκα-είκοσι δις εσείς που μπορείτε, για να μαζέψουμε ένα μέρος από το χρέος." Ασφαλώς θα τον είπαν γραφικό.. Αλλά και το κράτος που κυνηγάει τον μικροσυνταξιούχο επειδή καθυστέρησε να πληρώσει τη δόση της εφορίας, αντί να κυνηγήσει τόσους και τόσους που την έχουν γλυτώσει, είναι σαν να μας λέει κάτι ανάλογο. Οτι δηλαδή, οι εξυπνάκηδες, την γλιτώνουν ενώ οι χαζοί, κάθονται και πληρώνουν...
Υπάρχει άραγε λίγο περίσσευμα φιλότιμου πουθενά;