Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται»
«Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται»
λαϊκές παροιμίες
«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό το αληθές»
Σολωμός
«Νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι και έτσι καταστρεφόμαστε»
Μπρεχτ, «‘Οπερα της Πεντάρας»
Πιστεύετε στον Αη-Βασίλη; Αν σας ρωτήσω, θα πείτε όχι.
Δεν βλέπετε όμως τον λόγο να διαψεύσετε την ωραία ιστορία που διηγείστε στα παιδιά σας, ούτε να χαλάσετε την ατμόσφαιρα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυταπάτη, ψέμμα, ακίνδυνα όμως και χαριτωμένα. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι.
Προ ετών, ένας φίλος που έχανε τη γυναίκα του πήγε στη Λάρισα να αγοράσει δυο μπουκαλάκια νερό έναντι 10.000 ευρώ. Είναι πανέξυπνος και «κωλοπετσωμένος», δεν τον πιάνεις εύκολα κορόιδο. Ηθελε όμως να αγκιστρωθεί από την ελπίδα, αβάσιμη έστω. Ο φίλος μου δεν έπαθε τίποτα από την αυταπάτη. Το 1976 όμως, όταν ο Καματερός άρχισε να διαφημίζει, με την υποστήριξη ισχυρών ΜΜΕ, ένα δήθεν θαυματουργό νερό κατά του καρκίνου, ένα παιδάκι πέθανε στο «Αγλαϊα Κυριακού», γιατί σταμάτησε την κανονική θεραπεία.
Όταν βρίσκεσαι σε απελπισία και αδιέξοδο, η κρίση θολώνει, η λογική υποχωρεί. Δεν συμβαίνει μόνο σε απλούς ανθρώπους, συμβαίνει και σε πολιτικούς, κοινωνίες, έθνη - και χρησιμοποιείται από τους εχθρούς τους για να τα καταστρέψει.
Το 1963, ενώπιον του αδιεξόδου ενός μη λειτουργούντος κράτους, ο Μακάριος κάλεσε τον ‘Αγγλο πρέσβη, που τον ενθάρρυνε να θέσει τα «13 σημεία». Τετραπέρατος, πανέξυπνος, παμπόνηρος, την «πάτησε» όμως από την ανάγκη: η Αγγλία, αφού τούδωσε τη συγκατάθεση, χρησιμοποίησε την υπόθεση για να χαράξει την πρώτη «πράσινη γραμμή» της διχοτόμησης.
Το 1974, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, επικεφαλής μιας χούντας σε πλήρη απομόνωση και αδιέξοδο, πείστηκε από τους Αμερικανούς και Ισραηλίτες φίλους του ότι θα ενώσει, με το πραξικόπημα, την Κύπρο με την Ελλάδα. ‘Ενωσε τη Λευκωσία με την ‘Αγκυρα και πέθανε στη φυλακή σιωπηλός («αν μιλήσω, θα γίνουν όλοι οι ‘Ελληνες κομμουνιστές»).
Ο Σαακασβίλι και ο Σαντάμ Χουσείν έπεσαν θύματα της αυτής μεθόδου. Καταστράφηκαν, αφού κατέστρεψαν τις χώρες τους.
Επειδή ζούμε στιγμές πρωτοφανούς εθνικής τραγωδίας και αδιεξόδου, οφείλουμε να εντείνουμε τις ουσιώδεις (εν εθνική ανεπαρκεία) ιδιότητες της λογικής και του ελέγχου, ιδίως όταν εμφανίζονται από μηχανής Θεοί και εύκολες, σχετικά ανώδυνες λύσεις στα τραγικά προβλήματα της χώρας, είτε πρόκειται για «Θείους από την Αμερική» (Ομπάμα, ΔΝΤ), είτε για πολλά υποσχόμενα «πετρελαϊκά Ελντοράντο». Να προτιμάμε το «Ερευνάτε τας Γραφάς» από το «Πίστευε και μη ερεύνα». Να ακολουθούμε το αξίωμα της αμερικανικής διπλωματίας, κατά τις διαπραγματεύσεις με τους Σοβιετικούς: «Εμπιστέψου αλλά επαλήθευσε».
Ένα «πετρελαϊκό Ελντοράντο»;
Εδώ και τρία χρόνια περίπου, ενώ η Ελλάδα έμπαινε στο Μνημόνιο και έχανε σταδιακά κυριαρχία και ανεξαρτησία, άρχισε συστηματικά να συγκροτείται και να παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή ένα ετερόκλιτο «λόμπι» των πετρελαίων και της ΑΟΖ». Δημοσιολογούντες, αυτοαναγορευθέντες ειδικοί, συνήθως όχι του συγκεκριμένου τομέα των πετρελαίων και διάφοροι άλλοι κινητοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν
α) ότι η Ελλάδα έχει έναν αμύθητο πλούτο σε υδρογονάνθρακες,
β) ότι χρειάζεται επειγόντως ανακήρυξη ΑΟΖ για να τον εκμεταλλευθεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αυτοί που θορυβωδώς απαιτούσαν «εδώ και τώρα» την ανακήρυξη ΑΟΖ, όχι μόνο ελάχιστη ή καμιά σχέση είχαν με το αντικείμενο, αλλά δεν επέδειξαν καμία ευαισθησία επί θεμάτων ΑΟΖ και εξωτερικής πολιτικής στο παρελθόν. Όταν παρολίγον να καταλυθεί το κυπριακό κράτος με ένα σχέδιο Ανάν, που ήταν «πρώιμο Μνημόνιο», σχεδόν κανένας από αυτούς δεν άνοιξε το στοματάκι του να πει μια λέξη.
Όταν ο γράφων υποστήριξε με άρθρο του, το 2007, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, την ανάγκη οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Κύπρο, ουδείς εξ αυτών συγκινήθηκε. Μόνο μετά το Μνημόνιο, κάποια «μύγα» τους τσίμπησε ξαφνικά.
Τις τελευταίες μέρες, το πράγμα πήρε διεθνή διάσταση, με την έκθεση της Ντώυτσε Μπανκ. Δεν είναι καθόλου ασήμαντη, γιατί η έκθεση, ενώ δεν κομίζει κανένα αξιόπιστο ή νέο στοιχείο, προσφέρει σοβαρό επιχείρημα σε όσους αρνούνται το απολύτως αναγκαίο, απαραίτητο για την επιβίωση της χώρας αυθεντικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Αν οι ‘Ελληνες έχουν ένα θησαυρό στα χέρια τους, ποιος ο λόγος να τους ελαφρύνουμε τώρα το χρέος; Η έκθεση, σημειωτέον, στηρίζεται στα «στοιχεία» του εγχώριου λόμπυ, το οποίο με τη σειρά του τη χρησιμοποιεί για να στηρίξει τη δική του «αξιοπιστία». Η ίδια η τράπεζα, κατά την εκτίμησή μας μάλλον όργανο του Χρήματος επί της Γερμανίας, παρά το αντίστροφο, επειδή θέλει να προστατεύσει τη δική της αξιοπιστία, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει στην ανακοίνωσή της ότι όλα αυτά είναι απλές, αναπόδεικτες υποθέσεις.
Θα χρειαζόμαστε ένα βιβλίο, όχι ένα άρθρο, κι αν χρειαστεί θα το γράψουμε, για να αναφέρουμε απλώς όλες τις ανακρίβειες και τερατολογίες, όπως και τις βάναυσες παραβιάσεις, δυστυχώς από επιστήμονες, κάθε στοιχειώδους επιστημονικής δεοντολογίας, που εκδηλώθηκαν και εκδηλώνονται στη διάρκεια αυτής της τρίχρονης «συζήτησης».
Σε ότι αφορά την ύπαρξη υδρογονανθράκων, οι οπαδοί του λόμπι υποστηρίζουν πραγματικές τερατωδίες, φτάνοντας να συγκρίνουν τα εικαζόμενα αποθέματα αερίου νοτίως της Κρήτης με αυτά της Ρωσίας! Βασίζονται σε διάφορες διεθνείς «εκθέσεις», που δεν εξηγούν πως έβαλαν στο χέρι και κάνουν ατεκμηρίωτες εικασίες.
Αυτό που μπορούμε να πούμε στο παρόν στάδιο των γνώσεών μας, μας λέει ο Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕΜ κ. Παπαβασιλείου, από τους σοβαρότερους επιστήμονες που διαθέτει η χώρα, είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης υδρογονανθράκων, που θα γίνουν ισχυρές ενδείξεις μόνο με την ολοκλήρωση των σεισμικών ερευνών και σχεδόν αποδείξεις μόνο με τις γεωτρήσεις.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, για σκοπούς τρεχούσης πολιτικής δεν μπορούμε να βασιστούμε σε τίποτα από αυτά, έστω κι αν όλοι θα θέλαμε να βρεθεί ένας τρόπος να ξαναποκτήσουμε μια κανονική χώρα και μια κανονική ζωή. Ο κ. Μανιάτης του ΠΑΣΟΚ, που, αν μη τι άλλο, αποφεύγει να λέει προφανείς σαχλαμάρες, υποστηρίζει ότι, με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, μιλάμε πιθανώς για ένα έσοδο 140 δις σε βάθος τριάντα χρόνων, με την επιφύλαξη ότι αυτές οι εκτιμήσεις θα επιβεβαιωθούν από τις έρευνες. Πολύ σημαντικό έσοδο μεν, αν υπάρχει, όχι όμως ικανό να μας βγάλει από τη θηλιά του χρέους και του Μνημονίου.
Πόθεν έσχες τα στοιχεία;
Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα είναι ποιος και γιατί τροφοδοτεί το «λόμπι» με στοιχεία, είτε είναι αληθινά, είτε είναι ψεύτικα, για την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων; Τα στοιχεία για εικαζόμενα ενεργειακά αποθέματα δεν κυκλοφορούν διεθνώς στα μπακάλικα, είναι ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα μυστικά του κόσμου. Προτού γίνω δημοσιογράφος, δούλεψα σε ευρωπαϊκά ερευνητικά ινστιτούτα, μεταξύ των οποίων η πολυεθνική εταιρεία Schlumberger, κύριος προμηθευτής παγκοσμίως τεχνολογίας για πετρελαϊκές έρευνες. Θυμάμαι ότι για να μπω στα εργαστήριά τους, αν και δούλευα εκεί, πέρναγα από δεκαπλάσιους ελέγχους από αυτούς που περνούσα αργότερα για να μπω στο ελληνικό Υπουργείο Αμυνας ή στο ερευνητικό κέντρο της Αεροπορίας, όταν έκανα τη θητεία μου. Τι πάθανε τώρα, κρίση φιλελληνισμού, και μας δίνουν τις εκθέσεις τους Καναδοί, Νορβηγοί, Γάλλοι και δεν ξέρω ποιος άλλος;
Κατ’ ουσίαν, αναπτύσσεται από το «λόμπι» μια «θεωρία συνωμοσίας» που δεν γνωρίζουμε αν είναι βάσιμη. Ότι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν τις έρευνες για ορυκτά, γιατί κάποιοι «διεθνείς νταβατζήδες» δεν ήθελαν να προχωρήσει η Ελλάδα σε τέτοιες έρευνες. Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι συνέβη κάτι τέτοιο, όχι όμως αποδείξεις. Η κυβέρνηση Σημίτη π.χ. διέλυσε, εγκληματικώ τω τρόπω, το 1999, τη βασική ερευνητική υποδομή της χώρας για υδρογονάνθρακες, τη ΔΕΠ-ΕΚΥ, που διέθετε εξειδικευμένους επιστήμονες, γεωφυσικό εξοπλισμό, τρυπάνια και δυνατότητα αυτοδύναμης έρευνας, στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων. Η προετοιμασία για την σταδιακή εξασθένιση και τελική «κατάληψη» ή καταστροφή του ελληνικού κράτους προφανώς δεν άρχισε το 2010!
Αν όμως δεχθούμε ως βάσιμη μια τέτοια θεωρία, τίθεται άλλο ερώτημα. Για ποιο λόγο οι «διεθνείς νταβατζήδες», που απέτρεπαν προ μνημονίου, κάθε έρευνα στην Ελλάδα, ενδιαφέρονται τώρα, επί μνημονίου, να αρχίσουν κατεπειγόντως οι έρευνες; ‘Η μήπως ανέκτησε πρόσφατα η Ελλάδα την πλήρη ανεξαρτησία της ή το πολιτικό προσωπικό μας τον εθνικό του προσανατολισμό και ενδιαφέρεται τώρα για την κατεπείγουσα εξόρυξη ορυκτών;
Ας υποθέσουμε ότι οι πολιτικοί μας όντως συνειδητοποίησαν ξαφνικά τις εθνικές ανάγκες. Για ποιό λόγο, ενώ άρχισαν να δίνουν άδειες ερευνών και ετοιμάζονται να ανακηρύξουν ΑΟΖ, συρρίκνωσαν ταυτόχρονα τη βασική εθνική υποδομή της χώρας για τα ορυκτά, το ΙΓΜΕ; Για ποιο λόγο, αφού κόπτονται τόσο πολύ και επείγονται για την έρευνα, νομοθέτησαν μεν, πριν ενάμισυ χρόνο, νέο φορέα για τη διαχείριση υδρογονανθράκων, αλλά απέφυγαν να τον στελεχώσουν, με αποτέλεσμα να υπάρχει μόνο στα χαρτιά;
Απάτες με την ΑΟΖ
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, σύμφωνα με καλά πληροφορημένους κύκλους, να προχωρήσει άμεσα στην ανακήρυξη ΑΟΖ, αφού ολοκληρώσει την σχετική προετοιμασία. Βασικός εισηγητής της άποψης αυτής στον πρωθυπουργό είναι ο πρώην «Β’ Πανελλαδικάριος», της «αλτουσεριανής άκρας αριστεράς» (!), σήμερα βασικός «στρατηγικός εγκέφαλος» της ελληνικής δεξιάς Χρύσανθος Λαζαρίδης. Ο κ. Λαζαρίδης διαθέτει άριστες σχέσεις με την Ουάσιγκτον και το Τελ-Αβίβ και λέγεται ότι ήταν ο άνθρωπος-κλειδί για τη μεταστροφή του Πρωθυπουργού το 2011 από το ‘Όχι στο Ναι στο Μνημόνιο. Πιστεύει ότι, πέραν των άλλων, η ανακήρυξη ΑΟΖ θα δώσει και μια εσωτερική ανάσα σε μια κυβέρνηση που πιέζεται άσχημα από την εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και πρέπει να απολογείται τώρα για τους ‘Ελληνες που πεθαίνουν εξαιτίας της ασκούμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της.
Ότι κάποιο λάκκο έχει όμως η φάβα της ΑΟΖ, γίνεται ακόμα πιο φανερό με τις εξωφρενικές ανακρίβειες που αναπτύσσονται γύρω από την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), μια εξειδικευμένη έννοια του δικαίου της θάλασσας που τείνει να γίνει «εθνική ιδεολογία». Η ΑΟΖ είναι μια χρήσιμη έννοια και η ανακήρυξή της μπορεί να είναι υπό όρους (κατά τη γνώμη μας δεν εκπληρούνται σήμερα) πολύ χρήσιμη για πολλά πράγματα, όχι όμως για την διεκδίκηση υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμιά ανακήρυξη ΑΟΖ για την διεκδίκηση της κυριότητας των υποθαλασσίων υδρογανανθράκων της, διότι έχει ήδη την κυριότητα με την, ισχυρότερη της ΑΟΖ, ως προς τον υποθαλάσσιο πλούτο, έννοια της υφαλοκρηπίδας, όπως ορίζεται από τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι. Μάλιστα, η υφαλοκρηπίδα ξεπερνάει σε ορισμένες θάλασσες τα όρια των 200 ναυτικών μιλίων της ΑΟΖ, αλλά αυτό δεν αφορά τις ελληνικές θάλασσες. Το πρόβλημα είναι η οριοθέτηση είτε της υφαλοκρηπίδας, είτε της ΑΟΖ με τα αντικείμενα κράτη και στο πρόβλημα αυτό έχουν σκοντάψει σαράντα χρόνια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι έρευνες στο Αιγαίο. Σε ό,τι αφορά τους κανόνες οριοθέτησης και διανομής, που προβλέπει η συνθήκη, είναι ταυτόσημοι και για την ΑΟΖ και για την υφαλοκρηπίδα. Αυτά τα έχουν πει και γράψει δημοσίως οι καλύτεροι και σοβαρότεροι ειδικοί μας, όπως ο Πρύτανης του Παντείου Καθηγητής Τσάλτας ή ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος και μπορεί να τα διαπιστώσει κάθε νοήμων αναγνώστης μπει στον κόπο να διαβάσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας στο ‘Ιντερνετ.
Αλλά ούτε κανείς μελετάει τίποτα στην Ελλάδα, ούτε οι τηλεοράσεις φωνάζουν τους ειδικούς να συζητήσουν σοβαρά. Δημιουργήθηκε έτσι μια «εθνική ιδεολογία» γύρω από το ζήτημα της ΑΟΖ, που είναι μεν παντελώς αβάσιμη, μπορεί όμως να έχει πολύ σπουδαίες πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες. Μια τέτοια «ιδεολογία» και αντίστοιχη «συμβολοποίηση», υπενθύμισε πρόσφατα ο συνταγματάρχης Καλεντερίδης, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, δημιουργήθηκε και γύρω από την ορθότατη, κατά τα άλλα, ιδέα της «’Ενωσης» Κύπρου και Ελλάδας, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Επικίνδυνες γεωπολιτικές
Το μόνο που μπορεί πραγματικά να κάνει η ανακήρυξη ΑΟΖ υπό τις παρούσες συνθήκες είναι να προσθέσει ένα μηχανισμό έντασης με την Τουρκία. Ο γράφων ασχολείται επί 15 χρόνια με την ελληνική εξωτερική πολιτική και υποστήριξε συστηματικά την ανάγκη μιας μαχητικότερης ελληνικής πολιτικής έναντι της Αγκυρας, όταν ουδείς από τους νυν «ΑΟΖολογούντες» ενδιαφερόταν για το θέμα. Θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει με κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της, αν η Τουρκία επιβουλευθεί την ελληνική εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία, ή την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Αλλά δεν πιστεύει ότι η παρούσα κατάσταση ιστορικά πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης και εξασθένισης του διεθνούς στάτους της χώρας, όταν λέγεται ότι έχουμε προβλήματα ακόμα και με τα καύσιμα του στόλου, προσφέρεται για να ανοίξουμε με δική μας πρωτοβουλία όλα τα ανοιχτά θέματα με τη γείτονα! Πολύ περισσότερο, να εφαρμόσουμε τις ιδέες των πιο «μαχητικών» του «λόμπι», που θέλουν να πάμε στην περιοχή του Καστελόριζου να κάνουμε τον έξυπνο, στηριζόμενοι στη στρατιωτική υποστήριξη που νομίζουν ότι θα έχουν από το Ισραήλ!
Το οποίο Ισραήλ, αν πιστέψουμε πληροφορίες του τύπου, έχει ενθαρρύνει την Αθήνα να ανακηρύξει την ΑΟΖ. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν, έχει ασκήσει την επιρροή του στην αμερικανική διπλωματία ώστε η «κυβέρνηση» της Λιβύης, που ελέγχεται απολύτως από τις ΗΠΑ, να μη φέρει προσκόμματα στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Λιβύης και Ελλάδας. Αντίθετα το Κάιρο του Μόρσι, σε προσέγγιση με τον Ερντογάν και δυσαρεστημένο από την προσέγγιση Κύπρου και Ελλάδας με το Ισραήλ, δυσκολεύει πολύ τα πράγματα για την οριοθέτηση με την Ελλάδα.
Τα ζητήματα αυτά μπορεί να μην έχουν άμεση, αλλά μπορεί να αποκτήσουν στρατηγική και ιστορική σημασία για το μέλλον του ελληνισμού, σε ένα περιβάλλον που έχει βαθιά διαταραχθεί ένας προσανατολισμός τριών αιώνων προς την Ευρώπη και δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρχει ΕΕ σε μερικά χρόνια. Είναι το μέλλον και η μορφή του ελληνικού κράτους που μπορεί να παιχτούν στις μεγάλες ανακατατάξεις μπροστά μας. Η γεωοικονομία θα συναντήσει αναπόφευκτα τη γεωπολιτική. Ποιος θα ελέγξει τον ελληνικό χώρο και τους πόρους του δεν είναι το πιο ασήμαντο από τα θέματα!
Σε ποιόν ανήκουν τα αέρια/πετρέλαια;
Το βασικότερο πρόβλημα με τους πόρους είναι όμως το οικονομικό καθεστώς υπερχρέωσης και το νομικό καθεστώς των δανειακών/μνημονίων. Οσο η Ελλάδα προσπαθεί να πληρώσει ένα μη βιώσιμο χρέος καταστρέφεται η ίδια, μεταφέρονται στους Δανειστές οι πόροι της, λεηλατείται η χώρα και το χρέος αυξάνεται διαρκώς, όπως συμβαίνει συνεχώς μετά τον Μάιο 2010, όταν χρεωκοπήσαμε χωρίς να το πούμε. Υπό παρόμοιες συνθήκες, η εξόρυξη των ενεργειακών πόρων θα ωφελήσει τους Πιστωτές, διοχετεύοντάς τους πολύτιμο για τη σωτηρία μας εθνικό πλούτο.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, λόγω της Δανειακής Σύμβασης που έχει δεσμεύσει, τονίζει ο πρύτανης των Ελλήνων συνταγματολόγων, πρώην νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, Καθηγητής Κασιμάτης (αλλά και ο επίσης διαπρεπής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Κωνσταντίνος Χρυσόγονος), με το άρθρο 4, όλη τη δημόσια περιουσία, ενώ με το άρθρο 15 έχει εισάγει το αγγλικό δίκαιο για τις διαφορές και έχει άρει όλες τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας. Επιπλέον έχει δημιουργηθεί Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων με νομοθετημένη, σε εφαρμογή της Σύμβασης, εντολή χρήσης όλων των πόρων αποκλειστικά για τις ανάγκες εξυπηρέτησης χρέους, που κατατίθενται μάλιστα σε ειδικό λογαριασμό επ’ ονόματι των πιστωτών στην Τ.τ.Ε. και στη συνέχεια θα μεταφέρονται σε τράπεζα του Λουξεμβούργου.
Στην Ελλάδα εισάγεται τώρα, με διαδικασίες εξπρές, χωρίς κανείς να προλάβει καλά-καλά να διαβάσει και να μελετήσει τα κείμενα, ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο, αποτελούμενο από χιλιάδες σελίδες δυσνόητων νομικών κειμένων, της εγκαθιδρυόμενης σταδιακά αποικίας χρέους των Πιστωτών, του Χρήματος. Αν αυτή η διαδικασία δεν ανατραπεί, αν η Δανειακή δεν καταγγελθεί, υποστηρίζει ο κ. Κασιμάτης, τα υπόλοιπα δεν έχουν πολύ νόημα.
Πράγματι. Αν όντως η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς έμμεσης, πλην πραγματικής κατοχής, μέσω όλων αυτών των νομικών δεσμεύσεων, τότε πρέπει μάλλον να προστατεύσει, παρά να εκμεταλλευθεί τους πόρους, όπως θα έπρατταν οι πατριώτες το 1943.
Αγιος Βασίλης
Χριστουγεννιάτικες μέρες που πλησιάζουν, πολύ θάθελα να υποσχεθώ στον εαυτό μου και σε σας έναν Αη-Βασίλη, να ξέρω ότι θα πεθάνω τουλάχιστον με σύνταξη και περίθαλψη, στη χώρα μου που αγαπάω. Αλλά δεν θα ήμουν πολύ χρήσιμος στους αναγνώστες αν τόκανα. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζουμε ένα από τα τραγικότερα διλήμματα της ιστορίας μας. ‘Η θα εξακολουθήσουμε την παρούσα πορεία σταδιακής αυτοκαταστροφής, προσπαθώντας να αποδείξουμε στις αγορές ότι μπορούμε να πληρώσουμε ένα χρέος που δεν μπορούμε να πληρώσουμε, και ελπίζονtας ότι κάποια στιγμή θα μας λυπηθούν μόνοι τους οι Ευρωπαίοι, ή θα πάμε να πούμε στα ίσια ότι το πρόγραμμα είναι λάθος, δεν βγαίνει, χρειαζόμαστε έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη γιατί καταστρεφόμαστε κι ότι εμείς πάντως, αν δεν μας τα δώσουν, θα το διακόψουμε μονομερώς. Αφού προηγουμένως χαλάσουμε τον κόσμο στην Ευρώπη και διεθνώς και αφού αναζητήσουμε συμμάχους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και γνωρίζοντας ότι, κι αυτός ο δρόμος, θα είναι γεμάτος δυσκολίες και κινδύνους.
ΠΗΓΗ1
ΠΗΓΗ2
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου