Το όνειρο του κερδοσκόπου είναι το σίγουρο κέρδος! Δηλαδή, να εξασφαλίσει ότι θα υπάρχει οπωσδήποτε αγοραστής σε τιμή υψηλότερη από εκείνη που αγόρασε ο ίδιος. Είναι ο ορισμός της χρηματιστηριακής απάτης. Το ερώτημα είναι αν συνέβη κάτι τέτοιο με τα ελληνικά ομόλογα και το σχέδιο επαναγοράς.
Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι υπήρξε μία ασυνήθιστη κινητικότητα στα ελληνικά ομόλογα. Οι αγοραστές ήταν κυρίως μεγάλα funds του εξωτερικού που έδειξαν να ρισκάρουν επικίνδυνα τα λεφτά τους μέσα στα «ελληνικά σκουπίδια». Το ερώτημα είναι αν ρίσκαραν πράγματι ή αν συμμετείχαν σε ένα ακόμη καλά οργανωμένο κερδοσκοπικό παιγνίδι.
Η Ευρώπη καταγγέλλει τον «καπιταλισμό Καζίνο», αλλά στην πράξη φαίνεται να τον υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτοί που αγόραζαν ελληνικά ομόλογα έχουν οπωσδήποτε κέρδος με την απόφαση για την επαναγορά. Αν γνώριζαν, υπάρχει θέμα. Αν δεν γνώριζαν θα πρέπει να τους απονεμηθεί το βραβείο της τέλειας επενδυτικής κίνησης για το 2012.
Τραπεζικοί κύκλοι υπολογίζουν ότι τα funds έχουν στα χέρια τους ομόλογα σημερινής αξίας μέχρι 4 δισεκατομμυρίων ευρώ και ότι το συνολικό τους κέρδος κυμαίνεται μεταξύ 1 και 2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό ήταν; Όλα συνέβησαν γι΄ αυτό;
Το ΔΝΤ πίεζε εδώ και καιρό για ένα νέο κούρεμα κι αυτό ήταν γνωστό. Όπως γνωστό ήταν ότι και η Μέρκελ δεν ήθελε να ακούσει ένα τέτοιο σενάριο, ότι θα πήγαινε για εκλογές και ότι θα έπρεπε να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της για ποιόν λόγο θα πλήρωναν και πάλι τους Έλληνες. Όλα αυτά, όμως, δεν σήμαιναν ένα σχέδιο επαναγοράς...
Το εύρημα της επαναγοράς μοιάζει να είναι ο γόρδιος δεσμός που θα λύσει το πρόβλημα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Έχουμε την αίσθηση ότι το μόνο που λύνει είναι το πρόβλημα που ίσως είχαν οι αγοραστές του καλοκαιριού! Κι ας πούμε ότι αυτοί ήσαν προνοητικοί κι έτσι κέρδισαν το ψωμί τους. Τα υπόλοιπα ομόλογα που θα βρεθούν; Στο σημείο αυτό φαίνεται να υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Είτε εμείς είμαστε πιο έξυπνοι που το βρήκαμε, είτε η «αβλεψία» εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες.
Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί αν αποτύχει το πρόγραμμα της επαναγοράς. Την απάντηση δεν την έχουμε. Φανταζόμαστε ότι τότε ίσως πειστεί η γερμανική κυβέρνηση να πει το ναι στο κούρεμα, κάτι το οποίο φαίνεται ότι ήδη το συζητάνε οι Ολλανδοί. Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί πριν τις γερμανικές εκλογές. Δηλαδή, του χρόνου το Φθινόπωρο!
Τι συνέβη χτες; Κερδίσαμε ή χάσαμε; Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς το θέμα. Το σίγουρο είναι ότι κερδίσαμε χρόνο. Αυτό έχει ξανασυμβεί, δίχως, όμως, τον χρόνο αυτόν να τον αξιοποιήσουμε. Τι μας κάνει, λοιπόν, σήμερα να πιστεύουμε ότι αυτή την φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά;
Η απάντηση στο γρίφο είναι οι επενδύσεις. Μπορεί, όμως, να αλλάξει εικόνα η χώρα μέσα σε τρεις μήνες; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι έχουμε οργασμό επενδύσεων, θα χρειαστούν περισσότεροι μήνες για να αρχίσουν να φαίνονται τα πρώτα ουσιαστικά αποτελέσματα.
Η εμπειρία του παρελθόντος δείχνει ότι σύντομα θα συζητούμε και πάλι τα ίδια πράγματα. Εκτός κι αν «τρέξουν» γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις. Εκτός κι αν η Ελλάδα γίνει ο αγαπημένος προορισμών των ξένων επενδυτών. Εκτός κι αν αλλάξουμε όλοι μας νοοτροπία. Πολλά «εκτός» βάλαμε...
Πιστεύω ότι μία από τις πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις τις είχε χτες ο κ. Παπαδημούλης: «αυτός ο αναιμικός συμβιβασμός, αυτό το τσιρότο, (ΣΗΜ: αναφέρεται στην συμφωνία επαναγοράς) είναι καρπός συσχετισμών. Δεν είναι η λύση που θα δώσει ανάσα. Είναι ανάσα δύο μηνών, είναι δύο μπουκάλες οξυγόνου. Χρειάζεται ένα γενναίο κούρεμα του χρέους και του δημόσιου τομέα, το προτείνουν και οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου. Το δεύτερο είναι μια μεταφορά επενδυτικών πόρων στο Νότο, ένα νέο «New Deal». Είναι η αλήθεια, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει.
Αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει, βέβαια, την επιτυχία του κ. Σαμαρά. Κατάφερε να κερδίσει χρόνο. Μπορεί να αξιοποιήσει σωστά αυτό τον χρόνο; Μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι στα δύσκολα τα πάει καλά. Επίσης, ότι δεν έχει πρόβλημα να συζητήσει με όλους. Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα μας! Για την επόμενη ημέρα χρειάζεται η συνεννόηση όλων! Κι η τοποθέτηση του κ. Παπαδημούλη δείχνει ότι περιθώρια συζήτησης υπάρχουν. Και μιλάμε για συζήτηση και όχι απαραίτητα για σύμπραξη. Αλλιώς η άσκηση δεν βγαίνει κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες.
Θανάσης Μαυρίδης
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου