Οι συνταξιούχοι δεν είναι “λόμπι” (ομάδα πίεσης). Σε αντίθεση με το “λόμπι” των φοροφυγάδων, το οποίο καμία κυβέρνηση δεν έχει ακουμπήσει.

Παρά την ρητορεία περί εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης που υιοθετήθηκε στο παρελθόν, το ζήτημα των περικοπών έφτασε και πάλι στους “γνωστούς υπόπτους”. Στο τραπέζι είναι και πάλι οριζόντιες μειώσεις που πλήτυτουν μισθωτούς και συνταξιούχους.
Διακινούνται πληροφορίες ότι είναι σε εξέλιξη μια διαπραγμάτευση, σχετικά με το ποια ακριβώς μέτρα θα υιοθιετηθούν τελικά. Οπότε δεν αποκλείεται οι πιο σκληρές από τις περικοπές να μην “περάσουν” τελικά, ώστε να γίνει πιο ρεαλιστικό το “εφέ” της διαπραγμάτευσης στο θρίλερ με την τρόϊκα.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το πρόγραμμα της τρόϊκας εφαρμόζεται με στρατιωτική ακρίβεια εδώ και δυόμιση χρόνια. Παρεκλίσεις δεν υπάρχουν. Μόνο αλλαγή των προσώπων που τα εφαρμόζουν και μικρές αναβολές.
Η πρώτη “κουβέντα” των τροϊκανών, μόλις πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα, ήταν η κατάργηση των “δώρων” (επιδόματα εορτών και αδείας). Φάνηκε αδιανόητη στην αρχή, εφαρμόστηκε εν μέρει στη συνέχεια, ενώ τώρα η πλήρης κατάργηση των επιδομάτων αυτών, προβάλλεται ως νομοτελειακή κατάληξη. Κι αν η κουβέντα περιορίζεται προς το παρόν στο δημόσιο τομέα, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα παρόμοιες εξελίξεις θα έρθουν και στον ιδιωτικό. Αλλωστε, η βύθιση του κόστους εργασίας είναι εκπεφρασμένος στόχος της πολιτικής που επιβάλλεται στην Ελλάδα.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο κομμάτι του “λογαριασμού” πληρώνουν πρώτα οι συνταξιούχοι. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι απόμαχοι της εργασίας έχουν σχεδόν ανύπαρκτες δυνατότητες διαπραγμάτευσης αφού δεν μπορούν να απεργήσουν.

Οι συνταξιούχοι δεν είναι “λόμπι” (ομάδα πίεσης). Σε αντίθεση με το “λόμπι” των φοροφυγάδων, το οποίο καμία κυβέρνηση δεν έχει ακουμπήσει.Φαινομενικά, υπάρχει μια αντίφαση στο γεγονός ότι για άλλη μια φορά προωθούνται μέτρα τα οποία αποδεδειγμένα στο παρελθόν επιδείνωσαν την ύφεση, αφού όταν κόβεις μισθούς και συντάξεις, αφαιρείς χρήματα από την αγορά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός το έχει επισημάνει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν.

Φαίνεται όμως ότι υπάρχει μια βαθύτερη πολιτική ενάντια στο κοινωνικό κράτος και τις παροχές που συνδέονται με αυτό. Στη χώρα μας, η “δικαιολογία” για τις περικοπές είναι ότι οι παροχές αυτές χρηματοδοτούνται με δανεικά, οπότε δεν είναι “βιώσιμες”. Αλλά και σε όλη την Ευρώπη έχει ανοίξει η συζήτηση για το “υπερβολικό κόστος” του κράτους πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά. Οπότε η διέξοδος που επιλέγεται είναι το “ξήλωμα” των παροχών, παρόλο που αυτό σημαίνει κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου.

Η κυβέρνηση, βέβαια, διακηρύσσει ότι αυτά είναι “τα τελευταία μέτρα” και προβάλλει τον κίνδυνο της δραχμής. Αυτά όμως τα έχουμε ξανακούσει.
[Του Χ.Γ. Παπαγεωργίου από protothema.gr]