Στα χωριά της μέσα Μάνης, που έχουν μείνει άφθαρτα στο χτύπημα του χρόνου και στη λαίλαπα της τεχνολογίας, εκεί όπου ακόμα και το σήμα των κεραιών της κινητής τηλεφωνίας φτάνει ασθενές, ο ύποπτος «γδικιωμός» έρχεται κάθε χρόνο την ίδια μέρα από τους άγνωστους και ασύλληπτους εμπρηστές. Μετά τις 6 με 7 Αυγούστου, ύποπτες σκιές ανάβουν φωτιές για να κάψουν την περιοχή, τους κατοίκους και το βιος τους.
Στο σημάδι έχουν βάλει τα τελευταία πέντε χρόνια τρία χωριά. Τον
Φραγκούλια, τον Δρύαλο και τον Τσόπακα. Την ίδια χρονική περίοδο, σε
απόλυτο εγκληματικό συντονισμό, η ευρύτερη περιοχή της Μάνης γνωρίζει
τον ίδιο εφιάλτη. Το 2007 ήταν το Οίτυλο με τους πέντε νεκρούς (μεταξύ
αυτών και του χαμού του Κώστα Δούνια, του πεσόντος εποχιακού
πυροσβέστη), πέρσι το Γύθειο, με τον νεκρό διοικητή της Πυροσβεστικής
αρχιπύραρχο Κώστα Καστρή στο Βαθύ, φέτος το Σκουτάρι και η Λάγια.
Επισκεφτήκαμε την «έδρα» του μυστηρίου. Τα τρία χωριά απ' όπου αρχίζει κάθε χρόνο το μέτωπο της καταστροφής. Λέγονται πολλά εκεί για τα σκοτεινά κίνητρα των πυρκαγιών. Εγκατάσταση ανεμογεννητριών, συνεχής απόπειρα υποβάθμισης της γης και ένα μνημείο: Των πεσόντων ανδρών του Εθνικού Στρατού και της Χωροφυλακής που έλαβαν μέρος στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις (όπως έγιναν ιστορικά γνωστές) εναντίον των αντάρτικων ομάδων του ΕΑΜ και του Δημοκρατικού Στρατού κατά την αιματηρή εμφύλια σύγκρουση του 1944-1949. Μπορεί όμως ένα μνημείο να αποτελεί 63 χρόνια μετά κίνητρο εκδίκησης;
«Βιωματικά γνωρίζω ότι με πρωτοβουλία των κατοίκων έχει γίνει ένα μνημείο για τους πεσόντες από το 1912. Τα χωριά Δρύαλος, Φραγκούλιας και Τσόπακας έχουν μια ιστορία στις δύσκολες και κακές εποχές του Εμφυλίου και κατά κάποιον τρόπο αυτό το μνημόσυνο κακώς κατά τη γνώμη μου έχει χαρακτηριστεί μνημόσυνο της Δεξιάς ή έτσι εκλαμβάνεται από κάποιους κύκλους που το έχουν βανδαλίσει» αναφέρει στη «δημοκρατία» ο καθηγητής Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών και συγγραφέας βιβλίων για την «κουλτούρα της Δεξιάς» Χρήστος Γούδης. «Οι κάτοικοι του χωριού θέλουν να τιμήσουν τους πεσόντες στο σύνολό τους. Γίνεται από την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου. Από τον τρόπο που γίνονται οι ομιλίες και από τη σύνθεση των ανθρώπων που μετέχουν δίνεται η εντύπωση ότι πρόκειται για μνημόσυνο της “εθνικής παράταξης” κατά ορολογίες “ελαστικές”. Μπαίνει κάθε χρόνο φωτιά την ίδια εποχή, για τέσσερις πέντε χρονιές. Λέγεται και ψιθυρίζεται ότι πρόκειται για μια μορφή αντεκδίκησης, αλλά χωρίς αποδείξεις δεν μπορούμε να μιλάμε με ανάλογη σιγουριά. Εκκενώθηκαν τα σπίτια μας, κάηκαν τα χωράφια μας. Λέγονται πολλά» σημειώνει ο γνωστός καθηγητής.
«Στα κεντρικά όρη της Πελοποννήσου, όπου μπαίνει φωτιά και φεύγουν οι κορμοί από τα δάση, τοποθετούνται ανεμογεννήτριες. Ο κόσμος αναγκάζεται να εγκαταλείψει την περιοχή του για να στρωθεί ο δρόμος στους εργολάβους ώστε να προχωρήσουν στην τοποθέτηση πηγών ηλιακής ενέργειας, κινήσεις στις οποίες έχουμε αντιδράσει ως μέλη της τοπικής κοινωνίας και ως θεσμικά όργανα» μας λέει ο Νίκος Μαυροειδόγγονας, δημοτικός σύμβουλος και πρώην αντιδήμαρχος, cult μανιάτικη φιγούρα και συμμετέχων σε γνωστές διαφημίσεις αλλά και πολεμικές ταινίες του παρελθόντος, με επίκεντρο την ιστορία της Μάνης.
«Οσοι όμως αποπειραθούν να φυτρώσουν στην περιοχή που έχει χαρακτηριστεί Νatura ανεμογεννήτριες αποκαλούνται Εφιάλτες. Και ξέρετε ποια είναι η τιμωρία του Εφιάλτη. Η κρεμάλα ή η πυρά. Ο Θεός της Μάνης και ο λαός της δεν θα το επιτρέψει».
Ο κ. Μαυροειδόγγονας επεξηγεί και τη δεύτερη εκδοχή. Αυτή της αντεκδίκησης λόγω του ετήσιου μνημοσύνου, κάνοντας αναφορές που ξυπνούν εμφυλιοπολεμικές μνήμες.
«Από την άλλη, εδώ υπάρχει και μια βαριά ιστορία. Αυτή της αντίστασης κατά την εποχή του συμμοριτοπόλεμου, έτσι τον λέω εγώ, και όχι του Εμφυλίου, κατά του Ερυθρού Στρατού, των ορδών του Αρη Βελουχιώτη, όπου το 1942 ήρθαν εδώ για να μας σφάξουν όλους. Κάπνιζαν τα σπίτια, σφαγιάστηκαν άμαχοι, φονεύθηκαν συγγενείς και κάτοικοι. Εδώ πολεμούσαν οι Μανιάτες οκτώ χρόνια. Από το 1941 μέχρι το 1949. Εστράφησαν κατά των στρατιωτών για να μας σκοτώσουν οι πρώην αδερφοί μας. Πριν από 13 χρόνια σκέφτηκα να φτιάξουμε εδώ ένα μνημείο για να τιμήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν αποκλείω τίποτα. Αλλά και οι ψευοαριστεροί πρέπει ύστερα από τότε να έβαλαν μυαλό. Ολοι πια βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Στο καζάνι της τρόικας».
Στέφανος Χίος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου