«Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να προχωρήσει σε βήματα προς τη κατεύθυνση διευθέτησης του θέματος της στρατιωτικής επέμβασης των δυνάμεων του προέδρου Μπασάρ Αλ-Άσαντ γύρω από τη πόλη του Χαλεπίου, καθώς επίσης και της απειλής χρησιμοποίησης χημικών όπλων». Ούτε λίγο ούτε πολύ αυτά ειπώθηκαν από τα πρωθυπουργικά χείλη της Τουρκίας κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο.
Ο Ρ. Τ. Ερνγογάν υπογράμμισε πως με βάση όλα τα παραπάνω οι ενέργειες της διεθνούς κοινότητας δεν θα μπορούν να περιοριστούν στον ρόλο του «παρατηρητή». Η τουρκική λοιπόν προτροπή για ευθεία πολεμική επέμβαση της Δύσης στη Συρία έγινε κατά τη διάρκεια τη κοινής συνέντευξης τύπου του Τούρκου πρωθυπουργού με τον Βρετανό ομόλογό του Ντέιβιντ Κάμερον.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις Κάμερον ο οποίος υπογράμμισε πως το καθεστώς της Δαμασκού «θα πρέπει να αντιληφθεί πως έχε χάσει πλέον κάθε νομιμοποίηση, κάνει λάθος και θα πρέπει να σταματήσει αμέσως τις συγκεκριμένες αυτές ενέργειες», εννοώντας φυσικά την επίθεση κατά του Χαλεπίου.
Όπως σημειώθηκε και σε χθεσινή ανάρτηση του www.defence-point.gr, η πόλη του Χαλεπίου για μία σειρά από ιστορικούς, πολιτισμικούς και γεωπολιτικούς λόγους αποτελεί «κόμβο» στην περιοχή και σίγουρα στη Συρία. Είναι σαφές πως η μεγαλούπολη αυτή των 3 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, προορίζεται από τη Δύση και τους αντικαθεστωτικούς να αποτελέσει το «οχυρό» σύμβολο η υποστήριξη του οποίου θα περάσει μάλλον στη κοινή γνώμη και ως η κύρια αιτία για μία άμεση εμπλοκή στη περιοχή με πρωταγωνιστή της ενέργειας αυτής την Τουρκία.
Με άλλα λόγια είναι πολύ πιθανόν το Χαλέπι να προορίζεται να αποτελέσει τη συριακή Σρεμπρένιτσα, ή Πρίστινα, ή Βεγγάζη, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η επέμβαση. Στη Δύση, ένα συριακό αντικαθεστωτικό… Στάλινγκραντ είναι πάντοτε πολύ «εύπεπτο» για τον αποχαυνωμένο μέσο θεατή που καταπίνει αμάσητες τις φαιδρές δικαιολογίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ενώ οι προβοκάτσιες από παντού δίνουν και παίρνουν, χωρίς να υπολογίζουμε τη δράση «ανεξάρτητων» Ισλαμιστών μαχητών), ενώ στον αραβικό κόσμο η πόλη είναι μείζονος σημασίας, ειδικά όταν αυτή βάλλεται από Αλαουίτες, δηλαδή «αιρετικούς».
Κατά τα άλλα, ο επικοινωνιακός ταξίαρχος – αλά Τσε Γκεβάρα – Τλας προετοιμάζεται για την επόμενη μετα-Άσαντ ημέρα, ενώ η Τουρκία στην ουσία λειτουργεί ως ο πρωτεργάτης – ο εμφανής πρωτεργάτης – μίας στρατιωτικής επέμβασης στη χώρα, υπό τη δικαιολογία της διάσωσης του Χαλεπίου. Το μόνο σίγουρο είναι πως εάν η Άγκυρα θα ήθελε να «αγιοποιήσει» το Χαλέπι ω προπύργιο αντίστασης κατά του Άσαντ, θα πρέπει να κάνει τα πάντα για να υποστηρίξει του αντικαθεστωτικούς της πόλης και να αποτρέψει την γρήγορη κατάρρευσή του από την επίθεση των συριακών δυνάμεων.
Απλά να αναφέρουμε πως το «έργο το έχουμε ξαναδεί» και καταντάει βαρετά μονότονο. Μόλις η πόλη-σύμβολο δέχεται την τελευταία επίθεση από τους «κακούς», οι «καλοί» επεμβαίνουν – μάλλον από αέρος – και σταματάνε τους «κακούς» οι οποίοι πλέον υποχωρούν και εξαφανίζονται από προσώπου γης. «Ήμαρτον» που λέει και ο Γεωργίου!!!
Κλείνοντας τη σύντομη αυτή ανάλυση θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» (αυτό είναι ένα έξυπνο κόλπο της αγγλοσαξονικής σχολής των Διεθνών Σχέσεων οι οποίοι κόπτονταν για την έννοια του «δίκαιου πολέμου» – Just War). Στην πραγματικότητα, στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο το «εμείς» και οι «άλλοι», το εάν το «εμείς» προσπαθούν κάποιοι να το συνδυάσουν με το «καλοί» ενώ το «άλλοι» με το «κακοί» να αφήνει τους πάντες παγερά αδιάφορους. Όλα είναι σχετικά σε αυτό τον κόσμο, διότι αν για παράδειγμα ασχοληθούμε με το να στοιχειοθετήσουμε το «καλός» και το «κακός» στη Συρία, θα μπλέξουμε πολύ… Άλλωστε θα τα γράψουν οι ίδιοι λίγα χρόνια αργότερα για να αποδειχθεί ο αμοραλισμός της διεθνούς πολιτικής. Τι έκπληξη!
Η ουσία είναι πως στη Συρία παίζεται μία μεγάλη παρτίδα για τη νέα παγκόσμια ισορροπία και η Ελλάδα θα πρέπει να διαλέξει με το ποιους «άλλους» θα πρέπει να συμπορευτεί. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί μέσω μίας ψυχρής ανάλυσης των διεθνών δεδομένων αλλά και των εθνικών συμφερόντων. Μόνο εάν αποφασίσουμε να είμαστε με… «εμάς» θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για την ώρα απλά μιλάμε για «επιτροπές» ΑΟΖ και για «Συμβούλια Εθνικής Ασφαλείας» ενώ πράττουμε τα ακριβώς αντίθετα.
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου