Tα διλήμματα της απαλλαγής – αλλαγής των ομάδων του πελατειακού κομματικού κράτους ακόμη υπάρχουν!

του Γιάννη Τσαμουργκέλη

Το πελατειακό πολιτικό σύστημα έχει ιστορία, αναφορά σε στρώματα και ομάδες της κοινωνίας με ευρεία διασύνδεση και κοινά συμφέροντα. Η αναγνώριση των κοινωνικών σχημάτων στα οποία εμφιλοχωρούν οι ομάδες και τα στρώματα που ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό πολιτικό σύστημα δεν είναι δύσκολη. Αρκεί μια ανάλυση του ιστού μέσω του οποίου συγκροτείται και λειτουργεί το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Λοιπόν!
Τι ψηφίζει ο υπάλληλος της εφορίας που τοποθετήθηκε ως η αφρόκρεμα του κομματικού στρατού και ο οποίος μεσολαβούσε στον φορολογούμενο ώστε να μεριμνήσει για την ελάφρυνση της φορολογικής του επιβάρυνσης έναντι ανταμοιβής;

Τι ψηφίζει ο υπάλληλος της πολεοδομίας που αναδείχθηκε με την παρέμβαση του βουλευτή και ο οποίος με μια απλή πίστωση στο λογαριασμό του, μετράει τα τετραγωνικά με τη φαντασία και το ρυθμιστικό σχέδιο με την ευκολία νεοφιλελεύθερου μονεταριστή;
Τι ψηφίζει ο κατ’ εξακολούθηση δημοτικός σύμβουλος, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος ή πρόεδρος του συνεταιρισμού, που επιπλέον διορίσθηκε στο δημόσιο για να αποκτήσει εισόδημα και χρηματοδότηση στην ψηφοθηρική υπηρεσία του;
Τι ψηφίζει ο ανειδίκευτος κομματάρχης που τόσα χρόνια επιβίωνε διεκπεραιώνοντας τις εντολές του βουλευτή και τις κομματικές-πελατειακές συναλλαγές και σε αντάλλαγμα κέρδιζε «κοινωνική αναγνώριση και εκτίμηση» ή/και μονίμως ανανεούμενη περιστασιακή απασχόληση στο δημόσιο;
Τι ψηφίζει ο «άνθρωπος κλειδί» για να κλείσουν όλες οι συμβάσεις του δημοσίου, για την κατασκευή του έργου, την προμήθεια των τροφίμων ή των καυσίμων του οργανισμού, του νοσοκομείου, του δήμου;
Τι ψηφίζει ο γιατρός που κανόνιζε τις προτεραιότητες των εξεταζόμενων και το επείγον των εγχειριζόμενων αναλόγως με την ανταπόκριση στην «οικειοθελή» προσφορά των ασθενών ή ο άλλος που υπερδιπλασίαζε τα εισοδήματα του αποκρύπτοντας τα από την εφορία ή απολαμβάνοντας τις «παροχές» των φαρμακευτικών εταιρειών;
Τι ψηφίζει το κομματικό στέλεχος του ΙΚΑ ή της επιθεώρησης εργασίας ή του ΣΔΟΕ που έπαιρνε εντολές αλλεπάλληλων ελέγχων σε μη φίλιους επιχειρηματίες ώστε να διευρύνεται κάθε φορά το πλέγμα των πολιτικά εξαρτημένων, και άρα χρηματοδοτών του ημέτερου βουλευτή;
Τι ψηφίζει όλο αυτό το πλέγμα παράτυπων εξουσιών που διαπερνά όλες τις υπηρεσίες και του φορείς του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που ελέγχει κάθε διακίνηση αιτημάτων και λύσεων, παρεμβαίνοντας στρεβλωτικά, εκβιαστικά αλλά - εν τέλει, και με το αζημίωτο - και λυτρωτικά .
Τι ψηφίζει ο παραδοσιακός επιτήδειος του συστήματος στην προοπτική της κατάλυσης του συστήματος που επέτρεπε την επιτήδευση του;

Θα επιλέξει την αλλαγή του συστήματος και θα παλέψει για την επανατοποθέτηση και αναγνώριση του σε ένα σύστημα αξιοκρατίας και ισονομίας; Θα καταδικάσει και θα πολεμήσει τη διαφθορά και θα προσφέρει σε κάθε κατεύθυνση για την σύγχρονη, αδιάφθορη, άμεση, και τεχνολογικά προηγμένη εξυπηρέτηση του πολίτη; Θα μετανοήσει αποσύροντας στη λήθη τις παλιές πρακτικές; Θα προσέλθει αφιλοκερδώς και με φιλοτιμία σε μια δύσκολη, εργώδη και δημιουργική συλλογική προσπάθεια για το ευρωπαϊκό μέλλον αυτού του τόπου;

Ή θα προσπαθήσει να αναβάλλει κάθε αλλαγή, με κάθε κόστος αρκεί να διατηρήσει το σύστημα των εξουσιών και προνομίων του παρελθόντος, ακόμα και σε μια χειμαζόμενη οικονομία, κοινωνία, χώρα; Θα επιλέξει το δρόμο της σύγκλισης με το ευρωπαϊκό πρότυπο θυσιάζοντας τα «συνήθη» ή θα εναντιωθεί με κάθε τρόπο την ευρωπαϊκή εισβολή που θέλει να καταλύσει τα «συνήθη»;

Η απάντηση στο δίλλημα δεν είναι εύκολο να δοθεί. Εξαρτάται από το βαθμό εμπλοκής του καθένα στο σύστημα όσο και από τον ιδεολογικό του προσδιορισμό έναντι της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Ωστόσο, ένα είναι σίγουρο. Εάν επιλεγεί ο δρόμος της αντίστασης στους «ευρωπαίους εισβολείς-εχθρούς» θα πρέπει να εξευρεθούν άλλοθι.

Το άλλοθι της αναλγησίας των εισοδηματικών επιβαρύνσεων στους αδύνατους και του συνταξιούχους. Ωσάν τόσο καιρό τα πεπραγμένα τους να στήριζαν τους οικονομικά αδύνατους και τους συνταξιούχους. Ωσάν τόσα χρόνια να μην απομυζούσαν από τα φορολογικά έσοδα στα οποία ποτέ δεν συνέβαλλαν, αποστερώντας το κοινωνικό κράτος από πόρους και παροχές. Ωσάν να μην ήταν αυτοί το σύστημα της διαφθοράς που έδινε επιδόματα σε κατά φαντασία τυφλούς και συντάξεις χιλιάδων ευρώ σε 45χρονους ημετέρους στα ευγενή ταμεία που φιλοξενούσαν τους κομματικούς στρατούς.

Το άλλοθι της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Ωσάν να μην ήταν αυτοί που κατακρεούργησαν κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας πολλαπλασιάζοντας και υποδιαιρώντας εισοδήματα πολιτών ανάλογα με την πίστη τους στο κομματικό ιδεώδες και τον τοπικό βουλευτή.

Το άλλοθι της χαμένης αλληλεγγύης έναντι των αδυνάτων. Ωσάν να μην είναι αυτοί που διέσυραν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους μετατρέποντας το σε χοάνη εξυπηρέτησης κολλητών και ημετέρων.

Λοιπόν, τι θα επέλεγε ο «Άκης», όπως και κάθε εμβληματική φυσιογνωμία, του πελατειακού πολιτικού συστήματος, και του άκρατου κομματισμού της μεταπολίτευσης; Θα επέλεγε τα άλλοθι ή την λύτρωση της έντιμης προσπάθειας για το μέλλον; Θα ψήφιζε Ευρώπη ή χάος; Τη συστηματοποίηση και οργάνωση μιας κοινωνίας ή το «μπάχαλο» που γίνεται κοινωνία μόνο με την συγκολλητική ουσία της πελατειακής εξάρτησης και τους επιτήδειους; Το νέο ή το παλιό; Το ορθολογικό ή το ωφελιμιστικό; Θα στήριζε την παρασιτική ή την δημιουργική Ελλάδα; Στην κρίσιμη αυτή καμπή της ιστορίας μας, ας γίνει η επιλογή των «Άκηδων» δείκτης προσανατολισμού για τις φιλότιμες και τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αυτής της χώρας…

*Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης είναι Επίκουρος Καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Protagon