Η Ελλάδα ζει την συντριβή. Οι διεφθαρμένοι, αναποτελεσματικοί και αναξιόπιστοι Ελληνικοί ταγοί κατά τον ξένο τύπο, μαζί με τον άδικα προδομένο λαό, ζουν το προκαθορισμένο από τους άλλους πεπρωμένο τους. Το παραμύθι τέλειωσε. Τα προσωπεία έπεσαν. Η Τσεχία (και ο διαμελισμός της το 1938) αποτέλεσε το πρώτο θύμα του Γ’ Ράιχ. Η «συνθηκολόγηση» της Ελλάδας (το 2012) αποτελεί το πρώτο θύμα του Δ’ Ράιχ. Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την ανάγκη ούτε της Δεξιάς, ούτε της Αριστεράς. Όπως ο έλεγε ο φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ, εδώ που φτάσαμε, δεν αρκούν πλέον οι εκατέρωθεν πολιτικοί όρκοι, ούτε η βουβή επανάσταση, ούτε η «χαμένη» καθεστηκυία τάξη. Δεν υπάρχουν πλέον ορατά κάστρα να πέσουν!
Επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στο σημείο μηδέν, δεν μπορούμε πια με ακαλλώπιστες σκέψεις, με αφορισμούς και με τα ήδη γνώριμα επιχειρήματα, να αναλύσουμε, να ερμηνεύσουμε και να προβλέψουμε το δικό της μέλλον. Κατόπιν αυτού, ας «δανεισθούμε» κάποιους λιγοστούς διαλογισμούς από έναν από τους πιο σημαντικούς διανοητές του 20ου αιώνα: τον Φουκώ. Έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος ότι το μέλλον είναι ο τρόπος με τον οποίο μετατρέπουμε σήμερα ένα γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα (κίνημα) σε «ομιλούσα» αλήθεια. Τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες οικογένειες στη Βουλή είναι, λόγου χάρη, η «ομιλούσα αληθινή καταισχύνη»!
Με την ουδέτερη ανάλυσή του (ούτε από Δεξιά, ούτε από Αριστερά) ο Φουκώ ανέλυε τα κοινωνικά φαινόμενα με άξονα την προϊστορία τους, αγνοώντας τις μηχανιστικές προσεγγίσεις. Κατά τον ίδιο, δεν είναι τόσο απλές οι εξηγήσεις των όσων βλέπουμε να συμβαίνουν γενικότερα γύρο μας. Ο ίδιος Γάλλος διανοούμενος έβλεπε τον διαχρονικό εκφυλισμό των καθεστώτων (επαναστατικών και μη) σε καταπιεστικά. Η κοσμοθεωρία του δικαιώνεται σήμερα πανηγυρικά. Όπως έλεγε, τα διεθνή «κατασκευάσματα» («νορμοποίηση» και προσχεδιασμένες πολιτικές της Υπέρτατης Εξουσίας) είναι αυτά που μας έφεραν νομοτελειακά έως εδώ (πχ., στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι το ΔΝΤ με τους εδώ «συνεργάτες» του).
Ο Φουκώ επεδίωξε να θέσει σε μόνιμη αμφισβήτηση την μοναδιαία αντίληψη για την εξουσία. Με την διαρκή γνώση ήθελε να αποδομήσει την «πραγματικότητα», την «ταυτότητα» και την «αλήθεια». Θεωρώντας ότι τη «γνώση» τη φέρουν και την διαμορφώνουν οι εκάστοτε απανταχού κρατούντες, ο ίδιος μίλησε για την «διαφορά» (το αντίθετο της «κονσέρβας του κατασκευασμένου»). Γι’ αυτό έλεγε με πάθος ότι εάν θέλουμε να γίνουμε κύριοι του πεπρωμένου μας ή του μέλλοντός μας, τότε πρέπει να μιλήσουμε σήμερα για την «αλήθεια» και τα «παιχνίδια της αλήθειας». Και πια είναι η σημερινή προσχεδιασμένη κατασκευασμένη αλήθεια; Ότι οι Γερμανοί ξανάρθαν. Εμείς δε οι Έλληνες είμαστε η μόνο αρχή. Οι επόμενες «συνθηκολογήσεις» θα επαναληφθούν και με άλλες χώρες. Και αναρωτιέμαι: Θα ανεχθούμε έτσι σιγηλά την Γερμανική οικονομική επέλαση όλοι εμείς οι «φτωχοί» δήθεν Ευρωπαίοι πολίτες και χώρες; Αυτή είναι η ομιλούσα «γερμανική αλήθεια»;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου