Θα ηχήσουν και αύριο οι σειρήνες. Πρωί-πρωί μόλις το φως χαράξει. Θα ηχήσουν ανατριχιαστικά σαν προαιώνιο ουρλιαχτό που θέλει να γδάρει βασανιστικά συνειδήσεις. Να τσούξει βαθιά τις πληγές που μένουν χρόνια ανοικτές και να μας χαστουκίσει στο πρόσωπο με δύναμη, επιχειρώντας να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο…
Δυστυχώς, τείνει για τους περισσότερους από εμάς να γίνει και αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος μέρος ενός εθιμοτυπικού τελετουργικού. Μέσα στην τόση αλλοτρίωση του ανθρώπου, τη γενικότερη σήψη και τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την κρίση θεσμών και αξιών, σε μια κοινωνία που ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αναζητώντας λευκή σελίδα να συνεχίσει να γράφει ιστορία, ακόμα και αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος των σειρήνων δεν είναι ικανός να μας ξυπνήσει.
Σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου από το γνωστό ποίημα του Παντελή Μηχανικού, που επιστρέφουν ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο για να μας θυμίζουν πως η συνείδηση του ανθρώπου δεν εξευμενίζεται με τη συνήθεια. Δεν μπορεί και δεν πρέπει. Η ιστορία δεν έχει τέλος για να μπορεί η ανθρωπότητα να επαναπαύεται στην «ησυχία» της καθημερινότητάς της. Να προτιμά τη βολικότητα της ανωμαλίας μιας κατάστασης, αντικρίζοντας καθημερινά το συρματόπλεγμα της κατοχής και τη σημαία στον Πενταδάκτυλο, παρά την ανήσυχη αναζήτηση και εξερεύνηση της άλλης πλευράς του φεγγαριού.
Ανεξάρτητα του πώς ο καθένας μπορεί να την φαντάζεται αυτή την άλλη πλευρά… Ενός κανονικού κράτους, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Ενός κράτους χωρίς κατοχικούς στρατούς, εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Μα όχι μόνο αυτό… Ενός κανονικού και σύγχρονου κράτους που θα μπορεί να κοιτάζει τους πολίτες του στα μάτια. Που θα προωθεί την ευημερία και τον εκσυγχρονισμό των θεσμών προς όφελος του συλλογικού καλού και όχι προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. Ενός κράτους που οι πολίτες του θα μπορούν να νιώθουν ότι πασκίζουν για ένα καλύτερο αύριο αξιολογούμενοι με αξιοκρατικά κριτήρια. Έχοντας να παλέψουν επί ίσοις όροις στη βάση ικανοτήτων, φρέσκων και καινοτόμων ιδεών που θα μπορούν τραβήξουν κουπί προς την πρόοδο, μακριά από κάθε είδους διαχωρισμούς.
Η 20ή Ιουλίου του 1974 δεν ήταν το τέλος του δρόμου. Ήταν η κορύφωση ενός εγκλήματος που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα και απογειώθηκε με την προδοσία της 15ης Ιουλίου… Και συνεχίζει ακόμα και σήμερα αυτό το έγκλημα να επιδρά καθημερινώς στην ιστορία του τόπου. Ένα έγκλημα για το οποίο δεν υπήρξε ποτέ τιμωρία… Αντίθετα, στο πέρασμα των χρόνων, πολλοί εξ αυτών που θα έπρεπε να λογοδοτήσουν έναντι αυτού του λαού, συνεχίζουν ακλόνητοι και γίνονται και πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου, επηρεάζοντας την καθημερινότητά μας.
Ο ανατριχιαστικός ήχος των σειρήνων θα ακουστεί και αύριο και σαν υποδόρια υπόμνηση θα επιμένει να δηλώνει μέσα από το βουητό του ότι δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε ως λαός και ως οργανωμένη πολιτεία να αναζητούμε διαρκώς νέους δρόμους και όχι να εφησυχάζουμε στην ασφάλεια της συνήθειας μιας διαρκούς και ποικιλότροπης ανωμαλίας…
Υ.Γ. 1: Για τους συγγενείς των νεκρών, των αγνοουμένων, τους ανάπηρους πολέμου και τους ανθρώπους που έζησαν από πρώτο χέρι τα τραγικά γεγονότα, οι πληγές δεν έκλεισαν ποτέ και οι σειρήνες του πολέμου ηχούν καθημερινώς στα αυτιά τους…
Υ.Γ. 2: Το «τέρας» άρχισε να δείχνει τα δόντια του. Η όλη στάση του ΕΛΑΜ και η ομιλία του προέδρου του στην επετειακή συνεδρία της Βουλής για καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής δεν είναι τυχαία. Απλά το ΕΛΑΜ αρχίζει πλέον να νιώθει ισχυρό, υφαρπάζοντας την ψήφο δήθεν διαμαρτυρίας των απογοητευμένων πολιτών. Κάπως έτσι γεννήθηκε και επικράτησε και ο εφιάλτης του φασισμού και ναζισμού την περίοδο του μεσοπολέμου, πριν γράψει τη μελανότερη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας…
Φιλελεύθερος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου