ΣΧΟΛΙΟ: Τηρουμένων των αναλογιών :
- Ο Αγγλοσαξωνικός κόσμος διαχωρίζεται και πάλι από το σύνολο της δυτικής Ευρώπης, όπως ήταν πρό του 1940.- Οι ΗΠΑ, αναδιπλώνονται σιγά-σιγά στο έδαφός τους, επανερχόμενες περίπου στην κατάσταση μη ανάμιξης που ίσχυε πρό του 1940.
- Η Γερμανία, προωθεί φιλικές σχέσεις με την Ρωσία, όπως την εποχή του συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ.
- Η ανατολική Ευρώπη, απολαμβάνει κάποιου είδους ανεξαρτησία, όπως πρό του 1940, πρίν συνθλιβεί ανάμεσα στην δυτική Ευρώπη και την Ρωσία.
- Τα Βαλκάνια, ξανάγιναν ο χώρος στον οποίο η δυτική Ευρώπη αδειάζει τα απόνερα των εσωτερικών ανταγωνισμών της, ακριβώς όπως και πρίν το 1940.
- Η δυτική Ευρώπη (πλήν Γερμανίας), απουσιάζει γεωπολιτικά όπως την εποχή του μεσοπολέμου, πρό του 1940.
Τίποτε από όλα αυτά, δεν προμηνύει ένα καλλίτερο μέλλον.
----------------------------------------------------------------------------------------
Καθώς οι λεπτομέρειες της σκανδαλώδους διάσκεψης κορυφής της G7 συνεχίζουν να διαρρέουν στον Τύπο, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους σίγουρα δεν θα μπορέσουν να ανακάμψουν.
Πριν από ένα χρόνο, τον Μάιο 2017, έγραφαν ήδη ότι οι ενέργειες της γερμανικής κυβέρνησης έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών θύμιζαν όλο και περισσότερο μια «αίτηση γεωπολιτικού διαζυγίου» -δεδομένου ότι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες αλλά επίσης διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι αφορά τη θέση της Ευρώπης στην παγκόσμια πολιτική του εικοστού πρώτου αιώνα.
Εκείνη την εποχή,φαινόταν σαν υπερβολή. Η δύναμη της υπερατλαντικής αλληλεγγύης φαινόταν άκαμπτη και ικανή να επιβιώσει εύκολα σε οποιαδήποτε διαταραχή που σχετίζεται με τη διοίκηση Τράμπ. Η δύναμη ήταν τελικά μια αδυναμία και η συμπεριφορά των δυτικών ηγετών του ενός προς τον άλλον αποδεικνύει ότι η μεταφορά του «γεωπολιτικού διαζυγίου» ήταν απολύτως σωστή.
Ο διάσημος ειδικός, πολιτικός επιστήμονας και διευθυντής του think-tankEurasia Group Ian Bremmer διηγήθηκε στην αλυσίδα CBS πως διεξήχθηκαν οι συνομιλίες στο G7 και πώς είχε αντιδράσει ο Τραμπ ενάντια στην G6 που συστήθηκε υπό την Μέρκελ κατά της θέσης των ΗΠΑ. «Ο Τραμπ καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και δεν εκτιμούσε εμφανώς ότι (οι άλλοι ηγέτες της G7) συνωμοτούν εναντίον του», λέει ο Bremmer. Εντέλει συμφώνησε λέγοντας ΟΚ - ότι θα υπογράψει το τελικό ανακοινωθέν. Και εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε, βούτηξε το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του, έβγαλε δύο καραμέλες και τις έριξε στο τραπέζι. Είπε, απευθυνόμενος στην Μέρκελ: «Ορίστε, Άντζελα. Μη λες ότι δεν σου δίνω ποτέ τίποτα».
WATCH: @IanBremmer joins us to discuss President Trump's strained relationship with G7 leaders: cbsn.ws/2K2LlDr
Στην ίδια συνέντευξη, ο Ian Bremmer παρατήρησε το προφανές: «Οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και των κύριων σύμμαχων τους γνωρίζουν δυσλειτουργίες, ποτέ δεν ήταν τέτοιες από της έναρξης των διατλαντικών σχέσεων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.»
Έλλειψη επίσημης άρνησης μετά από περισσότερο από μια ημέρα αργότερα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η διήγηση του Ian Bremmer αντιστοιχεί πιθανότατα σε αυτό που πραγματικά συνέβη στη συνάντηση κορυφής. Ο διευθυντής του Eurasia Group έχει αρκετούς στενούς φίλους και γνωστούς στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο κόρφο των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, έτσι ώστε να του αναφέρουν πράγματι τέτοια πικάντικα επεισόδια, και επιπλέον, στη δεξαμενή σκέψης του εργάζονται αρκετά «παλιούς» Αμερικανούς πράκτορες που προφανώς δεν είναι ευτυχείς να δουν ότι ο Τραμπ διαλύει το σύστημα των διεθνών συμμαχιών των ΗΠΑ.
Χωρίς να καθυστερήσουμε στο γεγονός του κατά πόσο μια ρίψη καραμελών κατά τη διάρκεια διπλωματικών διαπραγματεύσεων αντιστοιχεί στο καθεστώς του ηγέτη μιας μεγάλης δύναμης, παρατηρούμε αναπόφευκτα ότι αυτό το «στυλ» διαλόγου θυμίζει πραγματικά τις σχέσεις ενός ζευγαριού που έχει φτάσει στο στάδιο του διαζυγίου και του διαχωρισμού της περιουσίας. Η φράση του Τραμπ «μη λες ότι δεν σου δίνω ποτέ τίποτα» είναι ακριβώς μια ηχώ των διατλαντικών διαφορών σχετικά με τη βούληση του προέδρου των ΗΠΑ να επιβάλει ένα τέλος 2,5% του πανευρωπαϊκού ΑΕΠ. Οι πολιτικοί, και κυρίως οι Ευρωπαίοι επιχειρηματίες, λένε συχνά ότι οι σχέσεις με τις ΗΠΑ έχουν μετατραπεί σε μονόδρομο και ότι η Ευρώπη δεν ωφελείται από αυτές τις σχέσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ (εκούσια ή όχι, δεν έχει σημασία) επιβεβαίωσε αυτή την υπόθεση «πετάγοντας καραμέλες», δείχνοντας καθαρά ότι το μέγιστο κέρδος για τους Ευρωπαίους θα περιοριζόταν στη προοπτική να λάβουν από ελεημοσύνη δυο καραμέλες από τη τσέπη του πρόεδρου των ΗΠΑ.
Η προσέγγιση αυτή είναι απίθανο να συμβάλει στη βελτίωση των διατλαντικών σχέσεων. Περαιτέρω, η νευρική κρίση του Αμερικανού προέδρου δείχνει ένα σημαντικό πράγμα: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί πλέον να δίνει εντολές και της είναι όλο και πιο δύσκολο να αναγκάσει ακόμη και τους στενούς υποτελούς της να εκπληρώσουν τις επιθυμίες της.
Οι πρόεδροι Ομπάμα και Μπους αντιμετώπισαν μερικές φορές τη δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών και ασιατικών χωρών που υπόκεινται στις ΗΠΑ, αλλά τους ήταν πάντα εύκολο να τους κάνουν να υπακούσουν. Επί του παρόντος, η διοίκηση Τραμπ δεν μπορεί να επιβάλλεται σε κανέναν κατ 'αρχήν, και το μόνο πράγμα που αποτρέπει μια μεγάλη εξέγερση είναι η αδυναμία να σπάσει και να ανακατευθύνει στιγμιαία ολόκληρο το σύστημα των πολύπλοκων οικονομικών και θεσμικών δεσμών μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ . Ωστόσο, αυτή η αναδιάρθρωση είναι θέμα χρόνου και πολιτικής βούλησης, καθώς οι πράξεις της κυβέρνησης της Ουάσιγκτον ωθούν τους Ευρωπαίους να εγκαταλείψουν γρήγορα το παλιό τους όραμα για την ανάγκη μιας διατλαντικής συνεργασίας.
Μετά τη σύνοδο κορυφής της Ομάδας των 7, όταν ο Τραμπ χρησιμοποίησε τοTwitter του και πάλι για να επιτεθεί στη Γερμανία, η ναυαρχίδα του γερμανικού Τύπου, Der Spiegel δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ο εχθρός στο Λευκό Οίκο», όπου ο Τραμπ ορίζεται σαν τον εχθρό που πρέπει να πολεμιέται: «Όχι, αυτός ο πρόεδρος δεν ήταν ποτέ συνεταίρος μας. Είναι ένας εχθρικός εχθρός. Πρέπει επιτέλους να υιοθετήσουμε τη κατάλληλη στάση και να δράσουμε αναλόγως. [...] Επιπλέον, οι σχέσεις με αυτή την αμερικανική διοίκηση πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο δυνατό. Δεν πρέπει πλέον να προσποιούμαστε ότι είμαστε φίλοι. Η Γερμανία και η ΕΕ πρέπει να εγκαταλείψουν την πολιτική της αυτοσυγκράτησης σε θέματα δημόσιας αλληλεπίδρασης με τον Τραμπ και τη διοίκησή του. [...] Ξέραμε από πολύ καιρό ότι δεν μπορούμε να υπολογίζουμε τις ΗΠΑ κάτω από τον έλεγχο του Τραμπ.
Αλλά τώρα είναι προφανές ότι πρέπει να προστατευτούμε από εκείνον».
Το ίδιο άρθρο του Spiegel σημειώνει ότι ο Τραμπ είναι περίπου όσο κακός όσο ο Ρώσος ομόλογός του Βλαντιμίρ Πούτιν, ή ακόμα χειρότερος επειδή ενεργεί ανοιχτά. Και αν η κακοήθεια του Πούτιν μπορεί ακόμα να περιγραφεί ως απλή «θεωρία συνωμοσίας», η κακοήθεια του Αμερικανού προέδρου δεν χωρά καμία πλέον αμφιβολία.
Εάν οι προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης της Ουάσιγκτον θα οδηγήσουν στην εμφάνιση στην Ευρώπη ενός νέου «προτιμητέου εχθρού» του οποίου ο ρόλος θα παίζεται από την Αμερική, θα ήταν ένα πολύ καλό γεγονός. Κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις του γερμανικού τηλεοπτικού δίαυλου ARD, οι Γερμανοί εμπιστεύονται τη Ρωσία περισσότερο από τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η μόνιμη μετατροπή των ΗΠΑ σε γεωπολιτικό αντίπαλο της Γερμανίας είναι ένα αρκετά εύλογο σενάριο, ειδικά αν ο Τραμπ συνεχίζει να πετάξει καραμέλες επάνω στους Ευρωπαίους ηγέτες σε κάθε ευκαιρία.
Ιβάν Ντανίλοφ
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
reseauinternational
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου