Η Ελλάδα χρειάζεται πακέτο επενδύσεων γύρω στα 100 δις ευρώ για να αναπτυχθεί, απο που όμως θα βρεθουν αυτά;

Με 2% ανάπτυξη φέτος και 1% του χρόνου, με την φορολογία του επαγγελματία στο 65-70%, με τον μισό πληθυσμό να φοβάται ακόμα και να πει την λέξη «τράπεζα», με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να φοβούνται ότι θα χάσουν το σπίτι τους ή ότι θα κατασχεθεί ο λογαριασμός τους, πως διάολο θα ξεκολλήσουμε από την λάσπη που έχουμε πέσει; 

Η Ελλάδα χρειάζεται τα επόμενα χρόνια ένα τερατώδες πακέτο επενδύσεων γύρω στα 100 δις ευρώ, αλλιώς δεν θα απογειωθεί. Που θα βρεθούν αυτά τα λεφτά;
Μέχρι που ξέσπασε η κρίση, όλοι νομίζαμε ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό, ως δανεικά κι αγύριστα. Κατά την διάρκεια της κρίσης κυριάρχησε η άποψη πως όσο το χρέος παραμένει στα ψηλά, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν κεφάλαια στην χώρα διότι είναι σα να πέφτουν μέσα σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο. Τώρα που τα δημοσιονομικά ισορρόπησαν και τα σενάρια για το χρέος σχεδόν αποσαφηνίστηκαν (δεν θα κουρευτεί, αλλά θα βολευτεί τόσο όσο να ‘χουμε το κεφάλι έξω απ’ το νερό) είναι εφικτό να ζήσουμε ένα αναπτυξιακό μπουμ; Διότι το χρήμα αυτό, μόνο από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να προέλθει, πρωτευόντως από ξένες επενδύσεις και δευτερευόντως από εγχώριες.

Θαρρώ πως με συμβατικές πολιτικές, το παιχνίδι είναι χαμένο. Με μικρά φοροκίνητρα ή μ’ έναν υφυπουργό που θα ξεμπλοκάρει άμεσα επενδύσεις ξεπερνώντας την κρατική γραφειοκρατία (τα ’χει εξαγγείλει αυτά), φοβάμαι ότι πάλι το κέρδος θα ‘ναι μηδαμινό. Εδώ χρειάζονται γενναίες πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που θα ‘ρχονται κόντρα σε όλα τα θέσφατα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει. Αφήστε τις συντεχνίες που είναι πανέτοιμες πρώτα να πουν «όχι» και μετά ν’ ακούσουν οποιαδήποτε πρόταση που θίγει την εξουσία τους. Θα γίνει μάχη, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Το ζήτημα είναι ότι δεν θα υπάρχει χρόνος. Και ότι το ξεκόλλημα απ’ την λάσπη θέλει υπερπολλαπλάσια προσπάθεια και κόστος από το να αυξήσεις την ταχύτητα της οικονομίας όταν πια θα βρίσκεται στον αέρα. 


Σχόλια