Γραμμές…ΜΑΧΗΣ


Ολοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει ή διαβάσει, για την διάκριση του φόρτου μάχης σε γραμμές (1η, 2η κ.ο.κ.), αλλά η σύγχυση που επικρατεί είναι μεγάλη.
Η κατηγοριοποίηση σε γραμμές διαφέρει απο χώρα σε χώρα, αν και μπορούμε να κάνουμε μια βασική διάκριση μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Οι παράγοντες που επηρεάζουν αυτή τη διάκριση ποικίλουν απο το διαφορετικό δόγμα επιχειρήσεων κάθε χώρας, απο τις αποστολές που καλούνται να αναλάβουν, το υλικό που διαθέτουν, ακόμη και απο το κλίμα που επικρατεί.


Ιστορικά θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε την εμφάνιση της πρακτικής των γραμμών φόρτου στο μακρινό 1997, όταν τα εργαστήρια Natick (U.S. Army Natick Soldier Research, Development and Engineering Center) παρουσίασαν το σύστημα PALS ( Pouch Attachment Ladder System), αυτό που λανθασμένα αποκαλούμε Molle, σε μια προσπάθεια να αντικαταστήσουν τον εξοπλισμό ALICE που χρησιμοποιούταν μέχρι τότε. Το σύνολο ALICE (για να καταλάβουμε για τι μιλάμε, η τυπική εξάρτυση Μ71 είναι μακρινός συγγενής..) ανάγκαζε τους στρατιώτες να κλιμακώνουν το φόρτο μάχης, ξεκινώντας απο την εξάρτυση (fighting load) και καταλήγοντας στον σάκο ιματισμού (existence load). Ως πρώτη γραμμή, εννοούταν μόνο όσα είχε ο στρατιώτης στις τσέπες της στολής του.
Η υιοθέτηση του νέου εξοπλισμού (του οποίου η χρήση »απογειώθηκε» μετά την 11/9) επέτρεψε την καλύτερη κατανομή του φόρτου, καθώς οι στρατιώτες ξέφευγαν απο τη λογική του φόρτου βάση ΒΟΕ, και χρησιμοποιούσαν πλέον εξοπλισμό σχεδιασμένο για τις προσωπικές τους ανάγκες και αποστολές. Πλέον εμφανίστηκαν σύνολα πολυβολητή, χειριστή βομβιδοβόλου, τυφεκιοφόρου, νοσοκόμου μάχης κλπ.
Όπως όμως προείπαμε, εξακολουθεί να υπάρχει μια σύγχυση αναφορικά με τις γραμμές ενος φόρτου μάχης.
Σε πολλές Αμερικάνικες ιστοσελίδες και forum, θα δούμε να περιγράφουν την 1η γραμμή ως «..υλικά που μεταφέρεις μαζί σου πάντα. Μπορεί να περιλαμβάνουν πιστόλι και μαχαίρι μάχης», τη 2η γραμμή ως «…εξάρτυση μάχης. Όσα χρειάζεσαι για να πολεμήσεις» και την 3η γραμμή ως «…το σακίδιο σου, με όλα τα πράγματα που χρειάζεσαι». Γίνεται δε πάντα μνεία, πως μερικά υλικά μπορούν να »επιπλέουν» απο τη μια γραμμή στην άλλη, αναλόγως των αναγκών. Άλλοι διακρίνουν μέχρι και 5 διαφορετικές γραμμές φόρτου, αναλύοντας την πρώτη γραμμή ως «…ελάχιστα υλικά που χρειάζεσαι για να μάχεσαι…what keeps you kicking and asking for more..».
Στην εδω πλευρά του Ατλαντικού, βλέπουμε τους στρατούς (δυστυχώς όχι τον ΕΣ..) να ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση. Η χρήση ειδικού ιματισμού, όπως το Βρετανικό Smock, που εν πολλοίς υπαγορεύεται και απο τις καιρικές συνθήκες, οδηγεί στην πρακτική μεταφοράς αρκετών υλικών επιβίωσης στη στολή. Η δε 2η γραμμή (εξάρτυση) μεταφέρει υλικά ικανά να επιτρέψουν στο στρατιώτη να μάχεται και να συντηρείται, για τουλάχιστον 72 ώρες.
Θα μπορούσαμε να πούμε οτι αυτές οι δύο διαφορετικές πρακτικές, είναι και απόρροια των επιχειρήσεων που θα κληθούν να διεξάγουν. Οι μεν Αμερικανοί έχουν προσανατολιστεί σε επιχειρήσεις κατά ανταρτών-τρομοκρατών, ενώ η απειλή των Σοβιετικών, επέβαλε στους Ευρωπαίους να μάχονται σε μεγάλες εκτάσεις, συχνά αποκομμένοι απο υπηρεσίες ΔΜ.
Ας μην πλατειάσουμε όμως….
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αναγωγή στην Ελληνική πραγματικότητα, και να ορίσουμε τις δικές μας γραμμές, βασιζόμενοι στο υλικό που διαθέτουμε και φυσικά απεμπολώντας τον άκρατο μιμητισμό.
Γράφει ο Βασίλης Καραβίδας

Σχόλια