ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΓΙΑΛΑΟΓΛΟΥ: Δια της νομικής οδού δε φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα έκδοσης των Τούρκων στρατιωτικών Ο ΕΓΚΡΙΤΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΕΙ ΣΦΑΙΡΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Και κατ’ επέκταση ικανοποίηση της απαίτησης των Τουρκικών Αρχών Ο νομικός μας πολιτισμός, το Σύνταγμα, η Συνθήκης της Γενεύης του 1951, καθώς επίσης και της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1948 ξεκαθαρίζουν το θέμα Το θέμα της έκδοσης των Τούρκων στρατιωτικών που ζητούν άσυλο στην χώρα μας ενώ ενέχονται στην απόπειρα πραξικοπήματος στην πατρίδα τους απασχόλησε ήδη Νομικούς της Αθήνας που εξέφρασαν δημόσια την άποψή τους όπως οι κ.κ. Αλέξανδρος Λυκουρέζος και Παναγιώτης Μπαλακτάρης του Ινφογνώμων.


 Οι 8 επιβαίνοντες του στρατιωτικού ελικοπτέρου στελέχη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων οι 6 αξιωματικοί, 3 ταγματάρχες και 3 λοχαγοί και οι 2 υπαξιωματικοί και συγκεκριμένα αρχιλοχίες κρατούνται στο αστυνομικό τμήμα Φερών με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και πήραν προθεσμία μέχρι την Πέμπτη για να αντιμετωπίσουν την ελληνική δικαιοσύνη. 
Ήδη οι πιέσεις για την έκδοσή τους  στην Τουρκία ως «προδότες» έχουν αρχίσει  προς το υπουργείο Εξωτερικών και την πολιτική ηγεσία, ενώ υπήρξε και νομικός εκπρόσωπος χθες από την Κωνσταντινούπολη.  
Ο Χρόνος απευθύνθηκε στον έγκριτο νομικό Στέργιο Γιαλάογλου που μας παραθέτει τεκμηριωμένα την άποψή του.
 «Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο νομικός, κι όχι μόνο, κόσμος ταλανίζεται από το φλέγον ερώτημα – ζήτημα, αναφορικά με τη νομική δυνατότητα έκδοσης, ή μη, των οκτώ, φερόμενων ως πραξικοπηματιών, Τούρκων στρατιωτικών, οι οποίοι εισήλθαν στη Χώρα μας κι αιτήθηκαν τη χορήγηση ασύλου. Αδιαμφισβήτητα, η υπόθεση που έχει ανακύψει, πέραν των νομικών εκφάνσεών της, έχει και διπλωματικές προεκτάσεις, γεγονός που επιτάσσει προσεκτικό χειρισμό από μέρους όλων όσοι θα επιληφθούν αυτής. 

Όσον αφορά την αμιγώς νομική προσέγγιση της υποθέσεως, λεκτέα τα εξής: Όπως προκύπτει από τη γραμματική ερμηνεία της διατάξεως του άρθρου 436 §1 ΚΠΔ, οι διατάξεις των άρθρων 437 έως 456, που αφορούν τις διαδικασίες εκδόσεως, έχουν επικουρικό χαρακτήρα και εφαρμόζονται, εφόσον δεν υφίσταται σύμβαση με το εκζητούμενο την έκδοση κράτος. Η τυχόν υπάρχουσα πολυμερής ή διμερής σύμβαση έκδοσης έχει, ως διεθνής σύμβαση, υπερνομοθετική ισχύ, σύμφωνα με το Σύνταγμα. 

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν υφίσταται οιαδήποτε διμερής σύμβαση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας. Παρ’ όλα αυτά, αμφότερες έχουν υπογράψει και κυρώσει την πολυμερή Ευρωπαϊκή Σύμβαση Εκδόσεως, η οποία υπεγράφη στο Παρίσι στις 13-12-1957 και κυρώθηκε από την Χώρα μας δυνάμει του νόμου 4165/1961, η δε γείτονας Χώρα την κύρωσε το 1960. Σημειωτέον ότι, δυνάμει του άρθρου 38 του νόμου 3251/2004 και από την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, αντικαταστάθηκαν οι προηγούμενες διεθνείς συμβάσεις σχετικά με την έκδοση, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Έκδοσης (Ν. 4165/1961), μόνον, ως προς τις σχέσεις της Χώρας μας με τα άλλα κράτη – μέλη της Ε.Ε., όχι όμως, κι ως προς τις σχέσεις της Ελλάδας με τρίτα κράτη, όπως εν προκειμένω η Τουρκία.

Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Εκδόσεως, εξακολουθεί να τελεί σε ισχύ όσον αφορά τις σχέσεις της Ελλάδος με την Τουρκία, κι επομένως, στις διατάξεις της εν λόγω συμβάσεως θα πρέπει να ανατρέξουμε για να αναζητήσουμε τη νομική δυνατότητα εκδόσεως, ή μη, των συλληφθέντων φερόμενων ως πραξικοπηματιών. 

Σύμφωνα, λοιπόν, με το άρθρο 3 §1 της ανωτέρω Συμβάσεως «Δεν χωρεί έκδοσις,  εάν  αξιόποινος  πράξις,  δι  ην αιτείται  η  έκδοσις  θεωρείται  υπό  του  ετέρου  Μέρους, ως πολιτική τοιαύτη ή ως πράξις συναφής προς τοιαύτην παράβασιν.». 
Άλλωστε, η πρόβλεψη αυτή διόλου διαφέρει από τους αντίστοιχους κανόνες της ελληνικής έννομης τάξης και ειδικότερα από τις ρυθμίσεις της ποινικής δικονομίας, στη διάταξη του άρθρου 438 περ. γ’ της οποίας, αναφέρεται ρητώς, ότι η έκδοση απαγορεύεται, μεταξύ άλλων, αν πρόκειται για έγκλημα που κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται πολιτικό, στρατιωτικό, φορολογικό ή του τύπου, ή διώκεται μόνο ύστερα από έγκληση αυτού που αδικήθηκε, ή όταν από τις περιστάσεις προκύπτει ότι η έκδοση ζητείται για λόγους πολιτικούς. 
Όσον αφορά την έννοια «πολιτικό έγκλημα», θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος αυτός έχει πλήρως αποσαφηνιστεί από την ελληνική νομολογία. 

Έτσι, σύμφωνα με το υπ’ αριθ. 1576/1995 «τροχιοδεικτικό» βούλευμα του Αρείου Πάγου, ως πολιτικό έγκλημα, νοείται το έγκλημα, που απευθύνεται αμέσως κατά της πολιτείας και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της "καθεστηκυίας" τάξεως, η οποία υπάρχει, σύμφωνα με το ισχύον πολίτευμα, και ως συναφές προς το πολιτικό έγκλημα θεωρείται εκείνο που τελεί σε τέτοια συνάφεια προς το πολιτικό έγκλημα, ώστε η προσβολή που επέρχεται σε κάποιο έννομο αγαθό, να έχει ως άμεσο αποτέλεσα την παρασκευή των μέσων για τη διάπραξη πολιτικού εγκλήματος υπό την προεκτεθείσα έννοια, το οποίο και προϋποθέτει ως τελεσθέν.

  Συνεπώς, κάθε άλλο έγκλημα, το οποίο δεν έχει τέτοιο χαρακτήρα, δεν υπάγεται στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος ή του συναφούς με αυτό, έστω και αν τελέσθηκε από δράστη με αφορμή τα πολιτικά του φρονήματα ή τις πολιτικές αρχές του ή προς τον σκοπό τέτοιων επιδιώξεων.  
Όπως αντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, από νομικής απόψεως τουλάχιστον, κατ’ αρχήν δε φαίνεται να υπάρχει δυνατότητα -νομική οδός- έκδοσης των εν λόγω προσώπων, και κατ’ επέκταση ικανοποιήσεως της απαίτησης των Τουρκικών Αρχών, σε κάθε δε περίπτωση, τα κατ’ εξοχήν αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα είναι τα δικαστικά συμβούλια (Συμβούλιο Εφετών και σε περίπτωση άσκησης ενδίκου μέσου ο Άρειος Πάγος), που θα επιληφθούν της υποθέσεως και θα πρέπει να αποφανθούν, αιτιολογημένα και νομικώς τεκμηριωμένα, επί της δυνατότητας, ή μη, έκδοσης των ανωτέρω.  
Τέλος, αναφορικά με τη χορήγηση ασύλου στους εν λόγω Τούρκους υπηκόους, θεωρώ, ότι η ικανοποίηση αυτού του αιτήματος κρίνεται επιβεβλημένη από πλευράς της Ελληνικής Πολιτείας, ερείδεται δε στις διατάξεις της Συνθήκης της Γενεύης του 1951, καθώς επίσης και της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1948» καταλήγει στη γνωμοδότησή του ο κ. Γιαλάογλου

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=103827