Κοσμικοί ή του Γκιουλέν είναι απλά «ηλίθιοι που φορούν στολή»

Είναι εκπληκτικό ότι η Τουρκία δεν σταματά να σοκάρει με τον παραλογισμό της. Η ικανότητά της αυτή να σοκάρει είναι πιο έντονη σε περιόδους πολέμου και η Τουρκία βρίσκεται σε πόλεμο, έναν σχιζοφρενικό εμφύλιο πόλεμο.

Του Burak Bekdil
ΠΗΓΕΣ: Hürriyet Daily News και http://www.meforum.org/

Τον Μάιο του 1960 ένα πραξικόπημα, ένα κανονικό πραξικόπημα, όπως αυτό της 15ης Ιουνίου εκτελέστηκε πέραν της στρατιωτικής ιεραρχίας. Τον Μάρτιο του 1971 σημειώθηκε ένα «απαλό» κίνημα. Τον Σεπτέμβριο του 1980 ένα επίσης κανονικό πραξικόπημα, αυτή τη φορά σχεδιασμένο από την στρατιωτική ιεραρχία.

Κάποιοι το ονόμασαν και «λαϊκό» πραξικόπημα καθώς το 90% των Τούρκων το ενέκρινε. Η Τουρκία βίωσε ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 1997 και ένα ηλεκτρονικό πραξικόπημα τον Απρίλιο του 2007.

Αν η Ιστορία δώσει ένα όνομα στο αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα το ονομάσει το «παράλογο» πραξικόπημα. Τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου θυμίζουν περισσότερα κωμική όπερα παρά πραξικόπημα με τραγικό στοιχείο την απώλεια τόσων ανθρώπων.

Ευτυχώς, ακόμα και ένα παράλογο πραξικόπημα μπορεί να προσδώσει σε ένα απείθαρχο έθνος μια αίσθηση ενότητας. Οι προσκείμενοι και οι αντίπαλοι του Ερντογάν φαίνεται πως ενώθηκαν για την ώρα μέχρι να αρχίσουν να πυροβολούν ο ένας τον άλλο ξανά.

Ενωμένοι ή όχι απέναντι στην στρατιωτική επέμβαση και στο δημοκρατικό σύστημα, παράλογοι ή όχι, οι Τούρκοι είναι διαιρεμένοι και μάλιστα η διαίρεση πιθανόν να βαθύνει εκθέτοντας την υβριδική τουρκική δημοκρατία σε περαιτέρω κινδύνους και «ατυχήματα» κάθε είδους.

Ο τουρκικός «θρησκευτικός» πόλεμος δεν θα παύσει μόνο και μόνο γιατί οι οπαδοί και οι αντίπαλοι του Ερντογάν ενώθηκαν κατά του πραξικοπήματος, καθώς είναι ένας πόλεμος μεταξύ οπαδών της ίδιας αίρεσης και θρησκείας. Άρα δεν είναι παράλογο που τα πλήθη που στάθηκαν απέναντι στον στρατό δεν φώναζαν συνθήματα υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά φώναζαν «Αλλαχού Άκμπαρ».

Δεν ήταν στους δρόμους για να υπερασπίσουν τη Δημοκρατία με το νόημα που η λέξη έχει παγκοσμίως. Ήταν εκεί για να υπερασπίσουν τον άνθρωπο που θεωρούν προστάτη της πίστης τους. Από εκεί εκπορεύεται και η ετοιμότητά τους να σκοτώσουν και να πεθάνουν ή να λιντσάρουν τους στρατιώτες και έναν δημοσιογράφο που φωτογράφιζε την σκηνή.

Οι όψιμοι υπερασπιστές της Δημοκρατίας λιντσάριζαν φωνάζοντας ισλαμικά συνθήματα. Πολύ ωραία. Είτε οι πραξικοπηματίες ανήκουν στο κίνημα του Γκιουλέν ή σε κάποια παράταιρη συμμαχία κοσμικών και Γκιουλενιστών, είναι απλώς ηλίθιοι που φορούν στολή.

Μιλώντας σε ένα «δημοκρατικό» πλήθος οπαδών του που τον διέκοπταν με το σύνθημα «θέλουμε θανατική ποινή», ο Ερντογάν είπε πως οι Γκιουλενιστές έχουν μυστικά και παράνομα επιχειρήσει να καταλάβουν το κράτος εδώ και 40 χρόνια και τώρα εκδηλώθηκαν μέσω του πραξικοπήματος.

Πιθανότατα ο Ερντογάν έχει δίκιο. Όμως δεν εξήγησε γιατί ο ίδιος ήταν σύμμαχος με τον Γκιουλέν για 37 και μισό χρόνια μέχρι τον Δεκέμβριο του 2013 όταν είχε πει: «Ό,τι ήθελαν οι Γκιουλενιστές τους το δώσαμε».

Ήταν η τελευταία πράξη μιας κωμικής όπερας που κρατά εδώ και 100 χρόνια. Μια πράξη της σύγκρουσης μεταξύ των διαφόρων ισλαμικών φατριών, όχι μόνο τουρκικών. Πέραν του αιματοκυλίσματος η τουρκική κωμική όπερα είναι αστεία.

Ο βασιλιάς Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας συνεχάρη τον Ερντογάν για την επιστροφή της Τουρκίας στην ομαλότητα. Ομαλότητα όμως είναι η ήττα των αντιδημοκρατικών δυνάμεων από ένα δημοκρατικό καθεστώς. Υβρίδιο ή όχι, η Τουρκία τουλάχιστον έχει μια επί επίφαση δημοκρατίας με κάλπη. Ας ελπίσουμε πως μια μέρα και η Σαουδική Αραβία του Σαλμάν θα επιστρέψει στην ομαλότητα.

ΠΗΓΗ2